Γράφει ο Grand Tirelire
Δεν τρέφω πια αυταπάτες το κατάλαβα στο πρώτο κρύωμα και στον πρώτο βήχα, φθινοπώριασε, και εσύ σαν καλοκαιρινός αέρας φεύγεις…. Ο δικός μας sun of a beach θα μένει στην καλοκαιρινή πετσέτα που θα ψάξω ξανά το άλλο καλοκαίρι, μπα ψέματα.. ψέματα, σε ψάχνω ήδη έχω φέρει μια ολόκληρη αμμουδιά και ένα Ήλιο για σένα. Και εγώ κάνω βόλτες από την κουζίνα στην βεράντα αγκαζέ με την ανάμνηση σου, κλείνω πόρτες μπα και φύγεις. Ξέρεις μοναχά εσύ μου έχεις μείνει σαν διάολος να ξαγρυπνάς το κορμί μου σε ιδρωμένα κρεβάτια. Μου είναι πια κατανοητό δεν έπαψα ποτέ να σε θέλω και αυτό είναι γιατί ουδέποτε πίστεψα ότι ήσουν δική μου, καταδίκη μου. Στο ‘χα πει είναι στην φύση των απωθημένων να εξιδανικεύονται, να γίνονται οι ανομολόγητοι έρωτες κουφάρια ονείρων. Τα ανεκπλήρωτα, αυτά τα ανεκπλήρωτα αυτά που δεν τα άγγιξε ο χρόνος σ’άυτα που δεν ασέλγησε η πραγματικότητα φθείροντας τα στο τίποτα, αυτά σε κρατάνε σε βγάζουν από χειμώνες και σε βάζουν σε καλοκαιριά και πάντοτε σε μπελάδες. Περάσαμε χιλιάδες ώρες μαζί, καπνίσαμε ατέλειωτα τσιγάρα και ήπιαμε αμέτρητα σφηνάκια για να βρεθούμε ξανά και ξανά, ένοχα και κρυφά, κυρίως από τους εαυτούς μας. Θεωρήσαμε ότι το να μαστέ μαζί μετά από τόσα ήταν λάθος και ενοχικά προσπαθήσαμε να το κρύψουμε από εμάς. Αναρωτήθηκες ποτέ αν είναι λάθος, να φτιάχνεις τα λάθη σου, να τα ακόλουθης και να παθιάζεσαι αυτά; Ξέρεις ποσό μοναδικό είναι να επιλέγεις τα λάθη σου, να τα κάνεις δικά σου, να τα πληρώνεις εσύ για το θες, δεν υπάρχει ίσως τίποτα πιο δικό μας από τα λάθη μας. Ανοίξαμε εκατομμύρια πασιέντζες να βρούμε την μοίρα μας, να μάθουμε το ριζικό μας και μάθαμε την αλήθεια αν και δύσκολα στα “άντα μας”, στην επανάσταση και τον ερώτα χρειάζεται διάρκεια και αυτό η πραγματικότητα δεν το αντέχει Θυμάσαι εκείνο το βράδυ σε μια γωνία του κόσμου που αγναντεύαμε το χρόνο και συζητάγαμε για μια αιωνιότητα; Παλεύω με το μυαλό μου να θυμηθώ το θέμα μα είναι αδύνατο και είναι κρίμα γιατί ήταν τόσο μα τόσο ενδιαφέρον. Έκτος από τον Ήλιο, τα φίλια σου, την παραλία και το άρωμα σου τα αλλά…. άπλα μου φαίνονται επιπόλαια, ασήμαντα και φευγαλέα. Να ονειρεύεσαι, ματιά μου, περά από αυτά που ζεις….
