Γράφει η Μαρία Παπαδοπούλου
(Οι ιστορίες της Μαρίας είναι ιστορίες της πόλης, των ανθρώπων της, δικά της αληθινά περιστατικά που αν τα δεις από μια άλλη οπτική γωνία μπορούν να σου διδάξουν πολλά. Η Μαρία γράφει τις ιστορίες της μέσα στο πράσινο λεωφορείο που παίρνει κάθε πρωί για να πάει στη δουλειά. Από Λάρνακα προς Λευκωσία)
Δεν νομίζω να μπορούσες να τον πεις όμορφο από όποια οπτική γωνία και αν τον έβλεπες. Πως θα μπορούσες άλλωστε αφού η μοίρα επέλεξε να γεννηθεί τραγοπόδαρος. Εύθυμος, οξύθυμος, ανώριμος, σάτυρος, ανέμελος, ερωτύλος, (η μυθολογία του αποδίδει διάφορα τελοσπάντων). Στο τι συμφωνούν όλοι οι μύθοι και διηγήσεις είναι ότι αυτός ο ασχημούλης με το που έπαιρνε τον αυλό του γέμιζε την φύση με υπέροχες μελωδίες και με ένα μαγικό τρόπο εξαφάνιζε την όποια ασχήμια. Μόνο αυτόν θέλανε και περιμένανε οι πανέμορφες νύφες για να αρχίσουν το χορό. Οι μελωδίες του δεν ξεχώριζαν «όμορφους» και «άσχημους.» Για όσο λίγο και αν διαρκούσε όλοι «μιλούσαν» την μοναδική γλώσσα της μουσικής.
Θυμάμαι την πρώτη φορά που άνοιξα ένα μουσικό κουτί. Ένα τόσο δα πραγματάκι που το πιο
πιθανό να μην μάθω ποτέ το πώς βγάζει ήχους γιατί προσωπικά το μόνο που με ενδιαφέρει είναι το ότι μόλις το ανοίγω ταξιδεύω σε όποιο κόσμο θέλω. Ακόμα και οι μελωδίες χωρίς στίχους σε κάνουν να συγκεντρώνεις τα θέλω σου και τα όνειρα σου. Η μουσική μπορεί να επαναφέρει πίσω την ισορροπία στην ζωή σου. Αρκεί ένα τραγούδι για να ξεσπάσουμε πότε σε κλάμα, πότε σε χορό.
Πόσες φορές δεν έχεις νιώσει ότι αυτό που ακούς γράφτηκε για εσένα; Ερωτεύεσαι, αγαπάς, μισείς, θυμάσαι, ελπίζεις.
Μόνο μέσα από την μουσική μπορείς να πεις και να εκφράσεις ότι δεν μπορείς να πεις με λόγια . Να ξεφύγεις από την καθημερινότητα, να αποβάλεις ότι σε βασανίζει και να βρεθείς σε ένα άλλο κόσμο. Ότι πιο κοντά σε…. μαγεία!
Αν πρέπει να κάνω ένα απολογισμό για τους τελευταίους μήνες, βλέποντας το σημειωματάριο μου με τις σκόρπιες λέξεις, φράσεις, προτάσεις και παραγράφους που σε τακτά διαστήματα γράφω για να μην χαθούν στους λαβύρινθους του μυαλού μου, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι μόλις ενωθούν όλα μαζί οι αναμνήσεις μου συνοδεύονται από μελωδίες μοναδικές.
Ήμουν τυχερή φέτος, αφου πέρα από μια βαλίτσα στο χέρι και τις περιπλανήσεις μου, είχα το πιο ξεχωριστό μουσικό καλοκαίρι.
Σαν ένας δίσκος βινύλιο που γυρίζει και το μόνο που αρκεί είναι να ενωθεί με την βελόνα του, 
μόλις κλείσω τα μάτια και σκεφτώ αυτό το καλοκαίρι χιλιάδες εικόνες έρχονται στο μυαλό. Βλέπω μια παρέα να χορεύει μέχρι το πρωί σε ένα νησί με θέα το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου, χιλιάδες κόσμος να χορεύουν σε ένα πάντρεμα ηλεκτρονικής μουσικής με swing jazz (σαν να παντρεύεις την σοκολάτα με το τσίλι ή την πίτσα με τον ανανά όπως δήλωσε και ο δημιουργός), ένα χωριό να ανοίγει τις πόρτες του και να υποδέχεται μουσικούς και όμορφο κόσμο, ένα λόφο να αποχαιρετά μουσικά τον ήλιο, βεντάλιες να ανεμίζουν ρυθμικά κάτω από την “μπλε” πανσέληνο την πιο ζεστή μέρα του καλοκαιριού , μια απόμερη παραλία γεμάτη ρυθμό, χαμόγελα και χορό, μια μασκαρεμένη τρελλοπαρέα, φίλους και γνωστούς να σμίγουν κάτω από μελωδίες και να εξωτερικεύουν όλο τους το είναι.
Θυμάμαι και εσένα που όταν σε κοίταξα με «καθαρή ματιά» έπαιζε το αγαπημένο μας (τώρα πια) τραγούδι…
Ανοίγω το μουσικό κουτί, βάζω το Βινύλιο το οποίο γυρίζει περιμένοντας την Βελόνα του να το χαϊδέψει απαλά. Μελωδία. Μουσική. Στο βάθος έχω την εντύπωση ότι βλέπω τον Πάνα να παίζει τον αυλό του και να μεταμορφώνεται σε ότι πιο όμορφο έχω δει.
Ναι η ζωή είναι πολύ πιο όμορφη όταν την ζεις με μουσική υπόκρουση.
Υ.Γ Αφιερωμένο σε όλους όσους ζήσαμε ένα φανταστικό μουσικό καλοκαίρι, το οποίο δεν θα τελειώσει ποτέ όσο έχουμε την μουσική στην ζωή μας.
