Γράφει η Μυράντα Ορθοδόξου
orth_miranda@hotmail.com
Αναρωτιέμαι ώρες ώρες τι θα απογίνουμε σαν γενιά. Αν θα έχει να πει για μας έστω κάτι η ιστορία σε καμιά πενηνταριά χρόνια. Και αν θα έχει να πει, θα ΄ναι τίποτα καλό;
Αναπολώντας τα παιδικά κι εφηβικά μου χρόνια- τα οποία παρεμπιπτόντως μου φαίνονται πια τόσο μακρινά- αναρωτιέμαι αν η γενιά μου, η γενιά που γεννηθήκαμε τη δεκαετία του 1980, είμαστε η γενιά που «έχει να πει κάτι». Πάντως σίγουρα είμαστε η γενιά που έχασε σημαντικά σκηνικά στο «τσακ» και πρόλαβε κάτιτις στο «τσακ».
Είμαστε αυτοί που δεν προλάβαμε τα “Παιδιά των Λουλουδιών”, τους hippies και την όλη φιλοσοφία της διεκδίκησης του ελεύθερου πνεύματος σε όλο το ψυχεδελικό της γκροτέσκο. Είμαστε η γενιά που δεν πρόλαβε το έξαλλο ξεφάντωμα των Abba και των Bee Gees, ούτε καν την πρωτοεμφανιζόμενη, νεαρή Μαντόντα. Είμαστε αυτή η γενιά που δεν πρόλαβε να χορτάσει τη καλοραμμένη βάτα στον ώμο- απόλυτα συνταιριασμένη με τα κλαδωτά ζιφόν κουλ πουκάμισα. Είμαστε αυτοί που μετά βίας πρόλαβαν τη σχολική ποδιά με το επικά χιπστερικό ροκ- καρώ- ντιζάιν και το λευκό κολάρο.
Είμαστε η ΤΥΧΕΡΗ γενιά που δεν έζησε τη Μικρασιατική Καταστροφή, τις φρικαλεότητες των
Παγκοσμίων, τον «εξευγενισμένο αφελληνισμό» της Αγγλοκρατίας, ούτε των Ψυχρό Πόλεμο, οι περισσότεροι δε θυμόμαστε καν την Πτώση του Τείχους του Βερολίνου! Είμαστε η γενιά που δε ζήσαμε εμφυλίους που σκοτώνουν αδέρφια, ούτε διχασμούς και ξενιτεμούς που μοιράζουν μιζέρια. Δεν ξέρουμε από Αττίλες, παρά μόνο από κάτι σχολικά τετράδια με το γελοίο «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ» για λεζάντα κάτω από μια φωτογραφία με αρχαίες κολώνες που ποτέ δε μάθαμε ότι βρέθηκε ένας Σεφέρης και τις θεοποίησε! Απλά μάθαμε το «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ» ξεχνώντας τι έπρεπε να ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ!
Τι θα γράψει λοιπόν για μας η ιστορία; Η τόσο τυχερή γενιά μας τι θα αφήσει κληρονομιά; Αχ ναι! Είμαστε η γενιά που όλοι γίναμε επιστήμονες- άνεργοι ή «τυχεροί» εργαζόμενοι του κατώτατου μισθού…., αλλά επιστήμονες! Είμαστε η γενιά που ξέρει να παραμυθιάζεται, να αυτοπροβάλλεται, να ερωτεύεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να αποχαυνώνεται και να επαναστατεί στο ίντερνετ. Είμαστε εκείνοι οι τυχεροί που προλάβαμε να χωθούμε κάτω από δέντρα παίζοντας κρυφτό και πληγιάσαμε τα γόνατα μας ως παράσημα του καλύτερου ποδήλατου της γειτονιάς όμως χαθήκαμε και ΠΑΡΑ- μορφωθήκαμε. Είμαστε η γενιά που ξέρει να μιλάει έξι γλώσσες αλλά ξέχασε να γράφει! Είμαστε αυτοί που πρέπει να «ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ» την Εισβολή και πάντοτε προσποιούμαστε πως «ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ». Είμαστε η γενιά που θα ‘πρεπε να γεννάμε ηγέτες, να τρέχουμε στους δρόμους διεκδικώντας τη δικαιοσύνη που στερήθηκαν οι γονείς μας και η επανάστασή μας φτάνει μέχρι τα beachόμπαρα!
Είμαστε η φοβερή γενιά που από το «ένα φραπέ γλυκό με γάλα» πήγαμε στο «φρέντο»! Και πέρα από αυτό το επίτευγμα, είμαστε η γενιά που αναγεννήσαμε από τις στάχτες του- σαν άλλο φοίνικα- τον νεοναζισμό (ψιλά γράμματα). Είμαστε αυτοί που ασχοληθήκαμε τόσο με το πρόβλημα των προσφύγων όσο με τη σκόνη που περιστασιακά έπληξε την Κύπρο. Κάναμε viral στο ίντερνετ μια καμήλα να διασχίζει τις Φοινικούδες και ταυτόχρονα ένα προσφυγόπουλο που κειτόταν σκοτωμένο σε μια αμμουδιά. Δακρύσαμε λίγο, μια από τη σκόνη και μια από το δράμα του νεκρού παιδιού κι έπειτα οι περισσότεροι από εμάς, κάναμε scroll down στις ζωές μας. Προχωρήσαμε, πιο κάτω έχοντας τόσα άλλα να μας απασχολούν κι αφήσαμε την Ιστορία να μας προσπεράσει, να μας ποδοπατήσει και να μας φτύσει!
Απορώ με τη δική μου τη γενιά που θα αναθρέψει και θα γαλουχήσει την επόμενη! Είναι άξιον 
απορίας…. Θα θυμάται κανένας να πει στα παιδιά μας για την προσφυγιά που έζησαν οι παππούδες και οι γονείς μας; Θα μπορεί να φανερώσει σε ένα γιο ή μια κόρη, σε ένα μαθητή ή μαθήτρια ότι πρέπει να θυμόμαστε και η μνήμη αυτή να ‘ναι «άκαυτη βάτος» που να τρώει σωθικά. Θα μπορέσουμε ποτέ να δούμε πέρα από το «ένα φραπέ γλυκό με γάλα»; Θα κατορθώσουμε ποτέ σα γενιά να δώσουμε τη σκυτάλη πέρα από το «εγώ» μας και να συνειδητοποιήσουμε πως αυτό το παιδάκι είναι πεθαμένο στην άμμο, δεν κοιμάται, είναι σκοτωμένο και η ψυχούλα του θα αναπαυθεί μόνο και όταν η γενιά μας καταλάβει και νιώσει βαθιά μέσα της, το χρέος της στην Ιστορία- όχι (μόνο) του τόπου της αλλά του Ανθρώπινου Γένους. Διότι ρε φίλε, στο κάτω κάτω αυτό είναι που μας διαχωρίζει από τα ζώα! Άλλωστε το γλυκό φραπέ με γάλα, θα το ‘πιναν και τα ζώα με την ίδια ευχαρίστηση που θα έπιναν και το φρέντο!
