Γράφει ο Grand Tirelire
Νύχτωσε… και θα ξαναρθείς το ξέρω, δεν ξέρω καν αν σε φέρνω εγώ ή αν σαν διαρρηκτής έρχεσαι στο μυαλό μου. Μου ‘ναι πια αδιάφορο και μου ‘ναι και αρκετό που έρχεσαι, δεν ήθελα ποτέ να φύγεις κορόιδεψα το εαυτό μου για λίγο, μα γοργά σε ένα βράδυ επέστρεψες. Σε κάθε επιστροφή σου ανοίγω μπουκάλι και συζητώ για ώρες μαζί σου, μου έγινε η απουσία σου η καλύτερη μου συντρόφια.
Το πάλεψα να σε κάνω περά, σε κάθε απόβραδο μου, κρατούσα ένα ρακόμελο για το κορμί μου και ένα Καζαντζάκη για το πνεύμα τα όποια επιτυχώς με επανέφεραν ξανά στην αποχή από τον πόνο, στην ανοχή από τις ένοχες και στην αποδοχή της μοναδικότητας της ατέρμονης και αέναης αγάπης.
Όλοι οι λόγοι που με οδηγούσαν σε ένα σφηνοπότηρο και ένα μετροφύλλισμα είχαν αιτίες ύπαρξης, ματαία όμως τα ποτήρια άδειασαν και τα βιβλία τέλειωσαν και «ξαναέπεφτα» στην ανάμνηση σου, και ερχόσουν για αυτές τις μοιραίες μας συζητήσεις που κατέληγαν στον ίδιο παρονομαστή.
Οι βόλτες μου νωθρές, τα ξενύχτια μου λεύκα και τα ποτήρια μου αδεία, και εσύ μόνιμως σε μια άχρωμη πόλη να με κοιτάζεις επίμονα σε κάθε γωνία να με ρωτάς για όλους τους διάλογους που ‘χω με τα μάτια σου.
Το ξέρω δεν θυμίζω σε τίποτα τον αλήτη σου, δεν παρουσιάζω αυτή την ιδιαίτερη προοπτική να γίνω πρίγκιπας.
Μα απόψε το πήρα απόφαση θα αφήσω λίγη από την αλητεία να σεργιανίσει στους δρόμους στα σοκάκια στα σκοτεινά. Θα χαθώ σε απαγορευμένες ουσίες, σε αμαρτωλές σκέψεις θα αγκαλιάσω τους εφιάλτες μου που δεν είναι άλλοι από την φυγή σου. Απόψε θα γίνω μπολσεβίκος, απόψε θα επαναστατήσω, θα σε κερδίσω προσποιημένος πως σε ξέχασα, θα αρνηθώ ότι κάθε σφηνάκι έχει το όνομα σου. Θα σε πείσω ότι δεν σε σκέφτομαι αν και το ξέρω θα με προδώσει η ανάσα μου, που σαν καπνός θα βγει παγωμένη από μέσα μου.
Θα με δεις από μακριά καθώς θα παραπατώ και θα με ακούσεις να καβγαδίζω με έμενα, η γειτονία θα έχει σηκωθεί στο πόδι και εσύ θα έχεις δεις στα απομεινάρια μου αυτό που τόσο πολύ πάλεψες να ξεχάσεις. Θα σηκώσεις το φρύδι και θα διώξεις την γάτα απ’τα σκαλία θα βάλεις όλη σου την δύναμη και θα ετοιμάσεις τι θα έχεις έτοιμο να πεις.
Θα σε πλησιάσω μα στο άγγιγμα μου θα ξεχάσεις όλα όσα σκέφτηκες, θα ψελλίσεις «καλωσηρθες αλήτη» και θα στο συνεχίσω «μου…, καλωσηρθες αλήτη μου» και θα βαδίσουμε και οι δυο την ίδια σκάλα, για την ίδια κάμαρα, με την ίδια έγνοια να…..
