Το «χρύσωμα» της μοιραίας σφαίρας: Γιατί το μαφιόζικο μας ψευδοκράτος αφορά και εσένα ή πώς ο ΔΗΣΥ έχασε τη Λάρνακα

October 28, 2015

(H στήλη “Be My Guest” φιλοξενεί άρθρα αναγνωστών)

Του Δεινάγγελου Δυσαγγελίδη

Γιατί μαφιόζικο το κράτος; Διότι σύμφωνα και με την έκθεση του Γρ. της Επιτρόπου Διοικήσεως υπήρξε εσκεμμένη συσκότιση του κοινού και απόκρυψη σημαντικών πληροφοριών καθώς και συμπαιγνία αξιωματούχων, Τμημάτων, Υπηρεσιών, Τοπικών Αρχών, σε βαθμό που να μπορεί να μιλήσει κανείς για συνομωσία, ώστε να προκύψει συγκεκριμένο αποτέλεσμα-τετελεσμένο στο λιμάνι Λάρνακας και στη δεύτερη (ναι υπάρχουν δύο , καθώς και μια κτηνοτροφική ζώνη και μια βιοτεχνική ζώνη ) περιοχή ελαφριάς βιομηχανίας Αραδίππου. Εγκαταστάσεις βαριάς βιομηχανίας εγκαταστάθηκαν σε ζώνη ελαφριάς βιομηχανίας. Πρώτα οι εταιρείες άρχισαν την ανέγερση των τεραστίων μεγεθών εγκαταστάσεων τους χωρίς καμία απολύτως άδεια, διότι όπως ανέφεραν οι ίδιες είχαν διαβεβαιώσεις (από ποιον άραγε; γνωρίζει κάτι ο κ. Νεοφύτου; Ο κ. Χάσικος μήπως; Ή ο κ. Λακκοτρύπης ενδεχομένως;) ότι δεν θα υπήρχαν «προβλήματα». «Προβλήματα»: διάβαζε νόμοι και διαδικασίες του κράτους. Έπειτα, μια σειρά από αρμόδιους έκαναν τα ασπόνδυλα σώματα και οργανισμούς των οποίων ηγούνται πλαστελίνη για να νομιμοποιήσουν την παρανομία, περιλαμβανομένου του Υπουργικού Συμβουλίου του κ. Νίκου Αναστασιάδη. Και τώρα πάμε για παράνομη εγκατάσταση εργοστασίου εξευγενισμού χρυσού που αποτελεί βαριά βιομηχανία, στην ίδια περιοχή ελαφριάς βιομηχανίας πλησίον οικισμών σε οικιστικές ζώνες. Εργοστάσιο που θα χρησιμοποιεί αέριο χλώριο – το οποίο σε περίπτωση διαρροής μπορεί να διαδοθεί μέσα σε λίγα λεπτά μέχρι και το υδραγωγείο των Καμάρων και να προκαλέσει θανάτους. Τι παραβιάστηκε; Λεπτομέρειες… όπως Διεθνείς Συνθήκες, Ευρωπαϊκές Οδηγίες, ανθρώπινα δικαιώματα και νόμοι τους κράτους βλ. Συνθήκη του Aachus, Οδηγία SEVESO, Τοπικό Σχέδιο Λάρνακας και άλλα συναφή.
Γιατί αγαπητέ Λευκωσιάτη, Λεμεσιανέ, Παφίτη, Αμμοχωστινέ, Κερυνειώτη συμπολίτη σε αφορά και εσένα το μαφιόζικο μας ψευδοκράτος; Διότι ο φιλελευθερισμός αυτό το … ενοχλητικό (για τα κυπριακά κόμματα ακόμα και για τη διατεινόμενη ως φιλελεύθερη παράταξη του τόπου-ΔΗΣΥ) πρόθεμα της μάρκας της δημοκρατίας μας έχει βασιστεί από τους φιλοσοφικούς θεμελιωτές του στον Ωφελιμισμό (Utilitarianism) και την βασική αρχή του: το μεγαλύτερο δυνατό καλό για το μεγαλύτερο δυνατό αριθμό. Επειδή αυτή η αρχή άφηνε περιθώριο για καταπίεση ή καταπάτηση των συμφερόντων και δικαιωμάτων των διαφόρων μειοψηφικών ομάδων εντός ενός πληθυσμού χρειαζόταν περαιτέρω ανάλυση πάνω στην ίδια ωφελιμιστική βάση η οποία τελικά, καταλήγει σε φιλελεύθερα αποτελέσματα: Εάν λοιπόν υπάρχει πάντα η πιθανότητα διαφορετικές ομάδες πληθυσμού (ένας πληθυσμός βάσει ταυτοτήτων και συμφερόντων μπορεί να χαρακτηρίζεται από μεταβλητή γεωμετρία με το κάθε άτομο να ανήκει ταυτόχρονα σε διαφορετικές υπο-ομάδες πληθυσμού) να θυματοποιηθούν στο όνομα της εξυπηρέτησης του καλού ή των συμφερόντων της πλειοψηφίας τότε θα υπάρχει ανασφάλεια στην κοινωνία διότι ανά πάσα στιγμή κάποιος (είτε άτομο είτε ομάδα) θα αισθάνεται ότι μπορεί να έρθει η σειρά του να θυσιαστεί χωρίς να ερωτηθεί. Μια τέτοια κοινωνία μια τέτοια συλλογικότητα θα είναι καταδικασμένη να έχει κακά και στην καλύτερη περίπτωση κάτω του βέλτιστου αποτελέσματα σε όλες της πτυχές της λειτουργίας της, οικονομικές, κοινωνικές κλπ με άλλα λόγια υπανάπτυξη. Διότι τα bottom line αποτελέσματα του οικονομικού φιλελευθερισμού όταν συνυπολογίζεται ο παράγοντας χρόνος (μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες συνέπειες όχι μόνο το άμεσο κέρδος) είναι πάντα καλύτερα όταν μεριμνούν για το περιβάλλον και την υγεία των πολιτών αφού αυτοί συναποτελούν την «αγορά» στην οικονομία των αγορών. Δεν υπάρχει ορθολογικό οικονομικό ή αναπτυξιακό σκεπτικό για άναρχες καπιταλιστικες-επενδυτικές παρεμβάσεις διότι ο λογαριασμός για τη συλλογικότητα έρχεται μετά, αφού πρώτα οι ιδιώτες εισπράξουν τα μεγάλα κέρδη (και όχι μόνο οι ιδιώτες: δείτε τι γίνεται με την αποκατάσταση του περιβάλλοντος στην πρώην Αν. Γερμανία, όπου το ολιγαρχικό σοσιαλιστικό κράτος συμπεριφέρθηκε το ίδιο ανεύθυνα). Θα μάθουμε τον 21^ο αιώνα στην Κύπρο αυτά που έμαθαν οι φιλελέυθερες δημοκρατίες όσον αφορά το δίπολο ανάπτυξη/ευημερία ήδη από τον 19^ο και 20^ο αιώνα; Δεν μπορούμε να μάθουμε από τα λάθη τα δικά μας και των άλλων; Γιατί αγαπητέ Λευκωσιάτη, Λεμεσιανέ, Παφίτη, Αμμοχωστινέ, Κερυνειώτη συμπολίτη γιορτή δική μας παραμονή δική σας. Σε μια δημοκρατία που λειτουργεί τόσο ελλειμματικά ο κάθε ένας όπου και να διαμένει θα αποτελέσει κάποτε καταπιεσμένη μειοψηφία σε κάποιο θέμα συλλογικού ενδιαφέροντος λόγω της προαναφερθείσας μεταβλητής γεωμετρίας.
Η δεξιά στην Κύπρο και ο ΔΗΣΥ συγκεκριμένα έχει υπάρξει θύμα γενικεύσεων που ταυτίζουν ένα ολόκληρο πολιτικό χώρο με την παράνομη δράση της ΕΟΚΑ Β’ η οποία ήταν ελλειμματική όσον αφορά το σεβασμό της δημοκρατίας (έστω και της πρώιμης εκείνης μορφής που υπήρχε υπό τον Μακάριο). Είναι κρίμα ο ΔΗΣΥ ως κυβέρνηση να ταυτίζεται με δημοκρατικές ελλείψεις, ενώ θα έπρεπε να είναι ειδικά ο ΔΗΣΥ διπλά προσεκτικός. Διότι οι παρανομίες της εκτελεστικής εξουσίας (και του πολιτικού σκέλους αλλά και αυτού της δημόσιας διοίκησης κεντρικής και τοπικής) υποσκάπτουν τη δημοκρατία σε ένα κράτος με σημαντικές ιδιαιτερότητες που καθιστούν κάτι τέτοιο πέρα από εγγενές κακό από μόνο του και εξαιρετικά πιο επικίνδυνο. Πώς είναι που έρχεται σε επαφή με τη δημοκρατική λειτουργία του κράτους ένας πολίτης της ΚΔ σήμερα; Είναι τα δευτερόλεπτα εκείνα που κάνει επιλογή κατά τις εκλογικές διαδικασίες; Ίσως, αλλά η επικέντρωση σε αυτό αποσπά από την ουσία. Τη δημοκρατία τη ζει και τη βιώνει στο πετσί του στην καθημερινότητα του ο πολίτης, στην επαφή του με τις χιλιάδες αποφάσεις (της εκτελεστικής εξουσίας και της νομοθετικής εξουσίας) που αναλαμβάνει να εφαρμόσει η δημόσια διοίκηση, κεντρική και τοπική, καθημερινά. Στο προκείμενο θέμα και σε πάμπολλα άλλα θέματα η λειτουργία της ΚΔ είναι ελλειμματική και άρα όχι δημοκρατική. Για τον εκάστοτε παθόντα πολίτη η ΚΔ δεν είναι δημοκρατία. Για όσους αμφιβάλλουν ας συλλογιστούν τι συμβαίνει όταν το κράτος μας οφείλει ποσά σε απλούς (απλούς όμως) πολίτες του και τι συμβαίνει όταν απλοί (απλοί όμως) πολίτες οφείλουν ποσά στο κράτος μας.
Υπάρχει μια παράδοξη, για τα δεδομένα μιας μικρής κοινωνίας, διάθλαση της δημοκρατίας σε επίπεδο τοπικών αρχών πέραν αυτής που αναμένεται στην αμεσότερη, ως πλησιέστερη στον πολίτη, έκφανσή της. Οι τοπικοί άρχοντες, δήμαρχοι, κοινοτάρχες και δημοτικοί σύμβουλοι αλλά και οι τοπικοί βουλευτές φαίνεται ότι λειτουργούν διαφορετικά από ότι θα ανέμενε κανείς. Ενώ θα ανέμενε κανείς ότι όταν μια κοινότητα, ένας δήμος, μια επαρχία εκλέξουν άτομα που προέρχονται από το κόμμα που βρίσκεται στην κυβέρνηση τότε θα έχουν θεωρητικά αυξημένες πιθανότητες να πετύχουν περισσότερους από τους στόχους και τα θέλω της τοπικής κοινωνίας διότι θα έχουν υπερασπιστές των τοπικών τους συμφερόντων με αποτελεσματικότερες προσβάσεις σε νομοθετική και εκτελεστική εξουσία στην πράξη δεν συμβαίνει αυτό. Για παράδειγμα οι δήμαρχοι και τα δημοτικά συμβούλια Λάρνακας και Αραδίππου, και να ήθελαν, δεν φαίνεται να βρίσκονται σε καλύτερη θέση (από ότι θα ήταν κάποιος δήμαρχος και δημοτικό συμβούλιο προερχόμενος από κόμμα της αντιπολίτευσης) να υπηρετήσουν τους εκλέκτορες και τους δημότες τους επειδή εξελέγησαν με τη στήριξη του κόμματος που βρίσκεται στην εξουσία. Άρα πιο είναι το νόημα της επιλογής τοπικών αρχόντων και βουλευτών; Συμβαίνει αυτό και στη Λευκωσία και Λεμεσό που έχουν μεγαλύτερο πληθυσμό; Συμβαίνει και στην Πάφο που για ιστορικούς λόγους έχει άμεσες προσβάσεις στις θέσεις εξουσίας του κράτους; ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΛΟΙΠΟΝ ΟΤΙ σε «περιφερειακές» περιοχές ( από την άποψη παραγόντων όπως ο μικρότερος πληθυσμός, μικρότερο οικονομικό εκτόπισμα, απουσία παράδοσης στην κεντρική εξουσία, μικρότερο κοινωνικό κεφάλαιο και κατώτερο επίπεδο οργάνωσης των τοπικών κοινωνιών των πολιτών) όπως οι δήμοι Αραδίππου και Λάρνακας αλλά και γενικότερα της επαρχίας Λάρνακας οι τοπικοί πολιτικοί εκλέγονται ΑΠΛΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ «ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ» στο κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία. ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΛΟΙΠΟΝ ΟΤΙ τα συμφέροντα των «περιφερειακών» (με τον τρόπο που ορίζονται πιο πάνω) τοπικών κοινωνιών λόγω της παθολογικής διάθλασης της δημοκρατίας που παρατηρείται, θα εξυπηρετούνταν καλύτερα αν εκλέγονταν άτομα που δεν στηρίζονται από το εκάστοτε κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία. Στην Κύπρο όλοι έχουμε γίνει μάρτυρες του φαινομένου τα κόμματα να επιδιώκουν την ανάδειξη υποστηρικτών τους σε φορείς/οργανώσεις που αφορούν ομάδες του πληθυσμού, ούτως ώστε η ηγεσία των φορέων να έχει κομματική απόχρωση με δυο στόχους: α) όταν «κυβερνούμε εμείς» να μην δημιουργούν προβλήματα στην κυβέρνηση και β) όταν «κυβερνούν οι άλλοι» να δημιουργούν όσο το δυνατό περισσότερα προβλήματα στην κυβέρνηση. Παραδείγματα είναι οι οργανώσεις δασκάλων, καθηγητών, δημοσίων υπαλλήλων, πολυτέκνων, προσφύγων, φοιτητών κοκ ώσπου να μην μείνει κανένας φορέας σε αυτή μπογιατισμένη κοινωνία που να αρθρώνει ανεξάρτητη σκέψη και πρόταση. Αποτέλεσμα αυτού είναι οι ηγεσίες αυτών των φορέων πολλές φορές να μην υπερασπίζονται τα καλώς νοούμενα συμφέροντα των μελών τους, αφού οι κομματικές επιταγές προέχουν έναντι του ρόλου τους ως ηγεσίες-εκπροσώποι των μελών τους. Έτσι συχνά καταντούν κομματικοί εκπρόσωποι-«πεμπτοφαλαγγίτες», εντός των φορέων τους. Τα κόμματα ως οργανώσεις με το ένα πόδι στην κοινωνία των πολιτών και με το άλλο στο κράτος (ως κοινοβουλευτικά και ως κυβερνώντα) πολλές φορές παρεισφρέουν στις υπόλοιπες οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών αδρανοποιώντας και ουδετεροποιώντας την προοπτική για θετική αλλαγή και πρόοδο όταν οι προτάσεις δεν τους βολεύουν ως κυβέρνηση ή ως αντιπολίτευση.
Γιατί είναι παράδοξη αυτή η διάθλαση της δημοκρατίας; Διότι η Κυπριακή κοινωνία είναι μικρή και ενστικτωδώς συντηρητική. Οι δε τοπικές κοινωνίες ακόμα μικρότερες και συντηρητικότερες. Πόσω δε μάλλον σε ένα δήμο όπως η Αραδίππου. Το άτομο εντοπίζει τον εαυτό του, και αντλεί την ταυτότητα του μέσα από τη συνύπαρξη και τη διεπίδραση εντός του μικρού αυτού συνόλου συμμετέχοντας και στα διάφορα τελετουργικά του (εκκλησία, γάμοι, τοπικές ομάδες, σύλλογοι, σχολικές γιορτές, χώροι δεξίωσης, παρελάσεις, εργασία κλπ). Όλοι ξέρουν όλους (ακόμα και τα παιδιά όλων) ενώ αρκετοί γνωρίζουν και γενεαλογικά δέντρα, μεμακρυσμένες συγγένειες εξ αίματος και εξ αγχιστείας κλπ. Μέσα σε τέτοια πλαίσια το άτομο και η καθημερινή του δράση βρίσκεται υπό διαρκή εξονυχιστική παρατήρηση, εξέταση και έλεγχο, (κάτι σαν το Panopticon του Bentham, με τον τρόπο που το ξανακοιτάζει ο Foucault) . Η πίεση για συμπεριφορά που συμμορφώνεται στα ελάχιστα κοινώς αποδεκτά κριτήρια είναι ισχυρότατη. Το «όνομα» ή «φήμη» του ατόμου είναι ίσως η πιο σημαντική περιουσία του και φυλάγεται ως κόρη οφθαλμού αφού η ατίμωση και το όνειδος οδηγούν σε δυσμένεια, και το άτομο που αυτό-αναγνωρίζεται και που αντλεί την ταυτότητά του ΚΥΡΙΩΣ σε σχέση και ως μέλος της μικρής τοπικής κοινότητας-κοινωνίας νιώθει να χάνει τον εαυτό του μαζί και τη χαρά της ζωής. Είναι παράδοξο λοιπόν που οι δήμαρχοι και τα δημοτικά συμβούλια Λάρνακας και Αραδίππου φαίνεται να ιεραρχούν πάνω από τη θέση και την υστεροφημία τους στις στενά δεμένες κοινωνίες τους την εξυπηρέτηση της γραμμής του κομματικού κέντρου. ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ να νομίζουν ότι το καλό τους όνομα και η υστεροφημία τους θα καθοριστούν από το κομματικό κέντρο που τους βλέπει ως χρήσιμους αναλώσιμους που αντάλλαξαν την φιλοδοξία τους με την υποστήριξη από το κόμμα; Μα το κόμμα απλά θα στείλει ένα στεφάνι κάποτε στην κηδεία τους ίσως και να εκπροσωπηθεί. Και τι θα λέει η κομματική ανακοίνωση ή ο επικήδειος; «Ήταν καλός, δεν μας δημιούργησε προβλήματα;» Μα κανονικά δεν χρειάζονται το κομματικό κέντρο για να εκλεγούν αυτοί. Κανονικά χρειάζονται τις τοπικές επιτροπές εάν και αυτές βάζουν πρώτα την τοπική ευημερία και πρόοδο, παρά την ευημερία και πρόοδο του κομματικού κέντρου και τους λόγους ανωτέρας βίας ή «εθνικού συμφέροντος» που το κάθε κομματικό κέντρο πονηρά επικαλείται για να παίζει τα διάφορα (μικρο)πολιτικά παιχνίδια που εξ ορισμού κάθε ολιγαρχία ιδιοτελώς παίζει (Michels). Είναι δυνατόν οι τοπικοί αυτοί αξιωματούχοι να μην συνειδητοποιούν το προφανές; Στη ΜΕΤΑ-ΤΟ-ΜΑΡΙ εποχή όταν οι συνδημότες τους και τα παιδιά τους υποφέρουν είτε διότι η περιβαλλοντική επιβάρυνση τους αρρώστησε είτε διότι κάποιο ατύχημα ή διαρροή τους σκότωσε ή τους εκτόπισε είτε διότι η περιοχή τους έμεινε υπανάπτυχτη λόγω επικίνδυνων εγκαταστάσεων που ελάχιστα, μα ελάχιστα θα συμβάλουν στην τοπική οικονομία θα ξέρουν ποιους να μέμφονται. Περνώντας κάποτε έξω από τα σπίτια των μελλοντικών πρώην δημάρχων και μελλοντικών πρώην δημοτικών συμβούλων καθώς και τα σπίτια των παιδιών των μελλοντικών πρώην αξιωματούχων θα λεν στα δικά τους παιδιά και εγγόνια ότι εκεί διαμένουν οι φταίχτες και θα αποστρέφουν με μένος και περιφρόνηση το βλέμμα. Όπως θα συμβαίνει και στην εκκλησία. Και στο καφενείο. Και στους γάμους. Και παντού. Τι θα κάνουν οι πρόθυμοι σήμερα υπηρέτες των κομματικών κέντρων; Θα μετακομίσουν στη Λευκωσία; Και θα τελειώσουν τις μέρες τους σε οίκους ευγηρίας δίπλα από τα κτήρια των κομματικών κέντρων μαζί με άλλους αποστρατευμένους χρήσιμους ηλιθίους; Είναι καλή μοίρα αυτή;
Γιατί παρατηρείται η παραδοξότητα αυτή; Στο κάτω κάτω θα επιλυόταν εάν οι τοπικοί εκλεχτοί των κομματικών κέντρων τιμωρούνταν ή ένιωθαν ότι θα μπορούσαν να τιμωρηθούν από τους ψηφοφόρους. Φαίνεται ότι το περιρρέον περιβάλλον εντός του οποίου πολιτικοποιούνται οι δημότες, καθιστά την απόκτηση της δέουσας συνείδησης ως πολιτικά όντα στρεβλή. Από τη μια οι δημότες εξαγοράζονται είτε απευθείας από το κομματικό κέντρο είτε από τους ντόπιους εντολοδόχους του με τα μεγάλα και μικρά ρουσφέτια και εξυπηρετήσεις. Σε ένα κλασικό παίγνιο συλλογικής απόφασης δηλαδή, επιλέγουν το άμεσο ατομικό κέρδος (του ρουσφετιού) έναντι του μεσοπρόθεσμου και μακροπρόθεσμου συλλογικού που θα το επιμεριστούν και οι ίδιοι (ισορροπημένη ανάπτυξη της περιοχής τους). Από την άλλη είναι παροιμιώδης η τάση των ψηφοφόρων των κυπριακών πολιτικών κομμάτων να γεννιούνται και πεθαίνουν υποστηρίζοντας ένα συγκεκριμένο κόμμα, χωρίς να τοποθετούνται κριτικά απέναντι από τις εκάστοτε θέσεις και πολιτικές του κάθε κόμματος και ΜΕΤΑ να κάνουν την επιλογή τους στην κάλπη. Η κομματική ταυτότητα στην Κύπρο καταλαμβάνει στην δόμηση-συγκρότηση της γενικότερης ταυτότητας του ατόμου παρόμοια θέση με αυτήν που καταλαμβάνει η θρησκεία. Όταν κάποιος δηλώνει οπαδός/ψηφοφόρος/φίλος κάποιου κόμματος φαίνεται να δηλώνει κάτι που λαμβάνει εν μέρει μεταφυσικές προεκτάσεις λόγω της θέσης που καταλαμβάνει στη δόμηση της ταυτότητάς του («για το έθνος», «για την εργατιά» κοκ) και νιώθει ότι οφείλει να αποδεχτεί το ‘Σύμβολο της Πίστεως’ αυτού του κόμματος, υπό την μορφή της δογματικής υπεράσπισης των διαχρονικών αλλά και καθημερινών θέσεων και αποφάσεων του καθώς και της αγιοποίησης των ηγετών του. Δεν χωράνε σε αυτήν την οπτική η παραδοχή των λαθών και η μάθηση μέσα από αυτά. Ενώ η επιστημολογία σε άλλους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας θεωρεί απαραίτητη την συνεχή αμφισβήτηση αρχών, πεποιθήσεων και γνώσης ως την μοναδική οδό προς την συνεχή βελτίωση και πρόοδο, η πίστη σε δόγματα προ-αποκλείει την δυνατότητα αυτή. Αφού η οπισθοδρομική αυτή προσέγγιση (θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για προσέγγιση που οδηγεί στην στατικότητα όμως επειδή η πολιτική ασχολείται με ζητήματα που επηρεάζουν την καθημερινότητα του ανθρώπου, η μη-πρόοδος ισούται με παρακμή) έχει εποικίσει και την δημόσια πολιτική συζήτηση της Κύπρου, οι πολιτικοί της Κύπρου, αλλά και οι ψηφοφόροι διεκδικούν το αλάθητο για λογαριασμό των κομμάτων τους. Η στάση τους αυτή έχει στοιχίσει ακριβά σε όλες τις πτυχές της κυπριακής πραγματικότητας. Οι πολιτικοί μας θα πρέπει να κρίνονται και να αξιολογούνται με όρους συνεπειοκρατίας (consequentialism). Η πολιτική πρακτική δηλαδή να κρίνεται στη βάση των συνεπειών της.
Κύριε Ευαγγελίδη και δημοτικοί σύμβουλοι του Δήμου Αραδίππου, όσον αφορά και αυτό το δίλημμα, εάν το εκλαμβάνετε ως τέτοιο έστω, για την παράτυπη εγκατάσταση εργοστασίου εξευγενισμού χρυσού που αποτελεί βαριά βιομηχανία, στην ίδια περιοχή ελαφριάς βιομηχανίας πλησίον οικισμών σε οικιστικές ζώνες, είναι από τις συνέπειες, άμεσες, μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες, των πράξεων σας που θα κριθείτε από τους συνδημότες σας και ΟΧΙ ΑΠΟ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟ. Ο ανθρώπινος πόνος τρέφει τη μνήμη: δε θα ξεχαστείτε εύκολα ακόμα και όταν καταλήξει κάποτε, μπροστά στη μομφή των συνδημοτών σας, η μεγαλύτερή σας επιθυμία να είναι η ανωνυμία.
Ποιο το ιστορικό του εγκλήματος στη Λάρνακα-Αραδίππου; Ιδού: Πρόσφατα, με εξόφθαλμα παράνομες διαδικασίες το Δημοτικό Συμβούλιο Αραδίππου (κατ’ ακρίβειαν με πλειοψηφία των Δημοτικών Συμβούλων του ΔΗΣΥ, με μια μόλις ψήφο διαφορά) με καθοδήγηση από το κομματικό και κυβερνητικό κέντρο εξέδωσε κατ’ εξαίρεση του Τοπικού Σχεδίου Λάρνακας, οικοδομικές άδειες στη βιομηχανική ζώνη τύπου Β’ ώστε να δραστηριοποιηθούν σε αυτή βιομηχανικές εγκαταστάσεις βαριάς βιομηχανίας τύπου Α’ (υποστηρικτικές εταιρειών που ασχολούνται με την εξόρυξη υδρογονανθράκων) εκθέτοντας σε νέο (υπάρχουν δυστυχώς και άλλοι στην Επαρχία Λάρνακας θανάσιμο κίνδυνο τους κατοίκους της περιοχής. ΤΙΠΟΤΑ δεν λήφθηκε υπόψη: ούτε κάποιο Master Plan για το πού πρέπει να εγκαθίστανται τέτοιες εγκαταστάσεις, περιοχή ήλπιζε κανείς που θα επιλεγόταν μετά από μελέτη και κρατικό στρατηγικό σχεδιασμό με ορίζοντα δεκαετιών (αν θα είμαστε σοβαρή χώρα παραγωγής και εξαγωγής υδρογονανθράκων) και η οποία περιοχή θα απέχει από αστικές περιοχές, ούτε οι επιπτώσεις στην υγεία, αφού ο δήμος Αραδίππου δεν έχει το μισό και πλέον εκατομμύριο ευρώ που απαιτείται για τα χρήματα να λειτουργήσει περιβαλλοντικό παρατηρητήριο για την ανίχνευση ραδιενέργειας και χημικών στο έδαφος και τον αέρα από τυχόν διαρροές, που κρίνει απαραίτητη η σχετική μελέτη του ΤΕΠΑΚ που ο ίδιος ο δήμος ζήτησε μετά τις αντιδράσεις των περιοίκων, ούτε η πρότερη ύπαρξη κατοικουμένων περιοχών σε απόσταση 1 χλμ, ούτε η καθυστέρηση ολόκληρης της περιοχής και της μελλοντικής προοπτικής για οικιστική ανάπτυξη. Το ίδιο βέβαια ισχύει για την παράνομη και αυθαίρετη μετατροπή του (τουριστικού) Λιμανιού Λάρνακας σε βιομηχανικό με την κατ’ εξαίρεση –και πάλι- αδειοδότηση 7 εταιρειών που σχετίζονται με τις εξορύξεις για να εγκατασταθούν εκεί. Η ύπαρξη ενός βιομηχανικού λιμανιού στην καρδιά μιας πόλης δεν αποτελεί σίγουρα βέλτιστη πρακτική. Ειδικότερα μάλιστα όταν αυτό επιδεινώνει την ήδη βεβαρημένη γύρω περιοχή λόγω των γειτονικών εγκαταστάσεων αποθήκευσης πετρελαιοειδών, εγκαταστάσεις που εμπίπτουν εντός της ζώνης επικινδυνότητας Seveso II.
Οι εταιρίες Halliburton και Schlumberger, ξεκίνησαν την ανέγερση εγκαταστάσεων στη Β’ Περιοχή ελαφριάς βιομηχανίας Αραδίππου αν και όπως ο ίδιος ο Υπουργός Ενέργειας αναφέρει σε επιστολή του προς το Βουλευτή κ. Γιώργο Περδίκη, ημερομηνίας 5 Δεκεμβρίου 2014, αφορούν εργοστάσια βαριάς βιομηχανίας τα οποία βάσει των προνοιών του Τοπικού Σχεδίου Λάρνακας 2013 δεν μπορούν να χωροθετηθούν εντός της συγκεκριμένης περιοχής αφού πρόκειται για Βιομηχανική Περιοχή Β, δηλαδή ελαφριάς βιομηχανίας. Κάτι που επιβεβαιώνει με σχετικές επιστολές και το καθ’ ύλην αρμόδιο για την έκδοση πολεοδομικών αδειών κυβερνητικό τμήμα, ήτοι το Τμήμα Πολεοδομίας και Οικήσεως, το οποίο δεν προχώρησε με την έκδοση των πολεοδομικών εγκρίσεων. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για το λιμάνι, το οποίο (σύμφωνα με το τοπικό σχέδιο) εμπίπτει σε “Ειδική Ζώνη Λιμανιού” όπου και πάλι δεν επιτρέπονται οι βιομηχανικές χρήσεις (πόσο μάλλον βαριάς βιομηχανίας – κατηγορίας Α). Και ω του θαύματος! Η λύση για τις εταιρείες αυτές βρέθηκε! «Λύση» που έδωσε το ίδιο το Υπουργικό Συμβούλιο εφόσον εξέδωσε πολεοδομικές άδειες κατ’ απόκλιση!!! Τους εμπόδισε μήπως το γεγονός ότι οι κατ’ απόκλιση διαδικασίες, εφαρμόζονται ΜΟΝΟ για ειδικά κυβερνητικά έργα; Τους εμπόδισε το γεγονός ότι τα 2 εργοστάσια και οι εγκαταστάσεις στο λιμάνι Λάρνακος ΔΕΝ είναι κυβερνητικά έργα; Διόλου! Κάτι τέτοια «κωλύματα» θα απασχολούσαν ένα Υπουργικό Συμβούλιο που σέβεται και τηρεί τους Νόμους του ίδιου του του Κράτους, σωστά;
Και το παράλογο της υπόθεσης συνεχίζεται….καμία περιβαλλοντική μελέτη δεν έγινε πριν την ανέγερση των εγκαταστάσεων. Και γιατί να γίνει αφού το ίδιο το Τμήμα Περιβάλλοντος βρήκε ένα παραθυράκι στο σχετικό Νόμο για να «γλυτώσει» την εταιρεία από τον κόπο της μελέτης; Και ο παραλογισμός συνεχίζεται και πάλι: το Τμήμα Επιθεώρησης Εργασίας παραδέχεται ότι δεν υπάρχει μονάδα διαχείρισης ραδιενεργών αποβλήτων, ούτε καν Σχέδιο Δράσης σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης! Σημειώστε δε ότι στις εγκαταστάσεις αυτές ενδέχεται να καταλήγουν ραδιενεργά απόβλητα εφόσον τα στατιστικά καταδεικνύουν ότι στο 30% των γεωτρήσεων παγκοσμίως εντοπίζονται επικίνδυνες συγκεντρώσεις NORMS, πέρα του επιτρεπόμενου ορίου. Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνει και η μελέτη που έγινε από το ΤΕΠΑΚ.
Τυχαίο και το γεγονός ότι ενώ ο Αν. ‘Επαρχος Λάρνακας είχε ενημερωθεί ότι οι εταιρείες έκτιζαν παράνομα χωρίς άδειες για 9 μήνες, δεν κούνησε ούτε το μικρό του δακτυλάκι για να τους σταματήσει; Τυχαίο και το γεγονός ότι ο Δήμος Αραδίππου επίσπευσε τη πραγματοποίηση της συνεδρίας για την έκδοση των οικοδομικών αδειών αλλάζοντας ακόμη και την καθιερωμένη μέρα της συνεδρίας του, για να προλάβει να «περάσει» την έγκριση πριν η Ολομέλεια της Βουλής ψηφίσει την τροποποίηση του Νόμου που θα υποχρέωνε τις εταιρείες να πραγματοποιήσουν περιβαλλοντική μελέτη; Τυχαίο ότι ο ΔΗΣΥ είχε ζητήσει αναβολή της συζήτησης για την τροποποίηση αυτή μια βδομάδα πριν; Τυχαίο και το γεγονός ότι από την τελική ψηφοφορία του Νόμου απείχαν όλοι οι βουλευτές του ΔΗΣΥ; Πόσο πιο προφανές και εξόφθαλμο πρέπει να είναι ένα γεγονός για να πειστούν και οι πιο δύσπιστοι ότι ακολουθούσαν όλοι ανεξαιρέτως άνωθεν εκ Προεδρικού προερχόμενες οδηγίες; Η μελέτη του ΤΕΠΑΚ, που έγινε εκ των υστέρων βέβαια, επιβεβαιώνει ότι τα εργοστάσια είναι βαριάς βιομηχανίας και τοποθετήθηκαν σε ζώνη ελαφριάς βιομηχανίας. Τονίζει ότι «ο επηρεαζόμενος Δήμος / Κοινότητα πρέπει να διασφαλίσουν ότι η παρούσα απόκλιση (στη χρήση γης) δε θα αποτελέσει προηγούμενο, καθώς και ότι θα ακολουθήσουν πιστά αυτά που προνοεί το Τοπικό Σχέδιο Λάρνακας σε σχέση με το εν λόγω θέμα». Σωστά προέβλεψαν οι ερευνητές του ΤΕΠΑΚ. Η ύπαρξη των 2 εργοστασίων αποτέλεσε προηγούμενο για να «κουβαληθεί» ένα χρόνο μετά και τρίτο, δέκα φορές πιο επικίνδυνο εργοστάσιο (όπως διαπιστώνει το ίδιο το ΤΕΠΑΚ), αυτή τη φορά επεξεργασίας χρυσού. Εργοστάσιο που θα χρησιμοποιεί αέριο χλώριο – το οποίο σε περίπτωση διαρροής μπορεί να διαδοθεί μέσα σε λίγα λεπτά μέχρι και το υδραγωγείο των Καμάρων και να προκαλέσει θανάτους. Και να ‘μαστε στο ίδιο έργο θεατές! Και να σου πάλι η έκδοση κατ’ εξαίρεση αδειών, και να σου πάλι η ειδική μεταχείριση από τα δημόσια τμήματα, και να σου οι κύριοι Διευθυντές των διαφόρων τμημάτων να μας κάνουν τη χάρη να σηκώνονται από τα γραφεία τους για να τρέξουν σε ειδικές συσκέψεις και συνεδρίες για να διευκολύνουν την νέα εταιρεία. Να «μετατάσσουν» (νέο κόλπο αυτό της μετάταξης για να μην αναγκαστεί και πάλι το Υπουργικό Συμβούλιο να εκδώσει κατ’ απόκλιση άδεια και να επωμιστεί και την πολιτική ευθύνη – ας μην ξεχνάμε: πλησιάζουν και εκλογές!) το εργοστάσιο σε ελαφρότερης κατηγορίας ενώ στην ουσία οι επικίνδυνες εργασίες που θα επιτελεί παραμένουν οι ίδιες. Τέτοια «θαύματα» μόνο και εν νήσω Κύπρο γίνονται. Και εν ριπή οφθαλμού να εκδίδουν άδειες –άκουσον άκουσον σε μια μόλις βδομάδα από την ημέρα υποβολής της αίτησης! Ποιος είπε λοιπόν ότι η κρατική μηχανή κωλυσιεργεί; Σε αυτές τις περιπτώσεις όχι μόνο πετά αλλά απλώνει και κόκκινα χαλιά, αδιαφορώντας βέβαια για την τήρηση των νόμων και κανονισμών, αυτών που οι απλοί πολίτες είναι υπόχρεοι να τηρούν κατά γράμμα.
Οι συντονισμένες προσπάθειες της Κυβέρνησης για τη βιομηχανοποίησης της Λάρνακας είναι πλέον προφανείς: εγκαταστάσεις εξορύξεων υδρογονανθράκων στο Λιμάνι της πόλης, 2 εργοστάσια βαριάς βιομηχανίας στην Αραδίππου, μετεωρολογικό ραντάρ εξαιρετικά μεγάλης ισχύος που εκπέμπει σα φάρος πάνω ακριβώς πάνω από τα κεφάλια μας (φανταστείτε την ισχύ που θα εξέπεμπαν μαζί γύρω στις 40.000 κινητά τηλέφωνα, αυτή είναι η ακτινοβολία που μας στέλνει μέρα και νύχτα το εν λόγω ραντάρ) και τώρα καταφθάνει εκ Μοζαμβίκης νέο εργοστάσιο εξευγενισμού χρυσού.
Ζητάμε από το Δήμο Αραδίππου να μην εκδώσει αυτή τη φορά τις οικοδομικές άδειες και να θέσει ένα φρένο σε αυτή την απροκάλυπτη βούληση της Κυβέρνησης να μετατρέψει την περιοχή σε βαριάς βιομηχανίας. Ημέρα του ΟΧΙ σήμερα, ημέρα που ο Δήμος Αραδίππου τιμά με πάνδημους πανηγυρικούς εορτασμούς, ας ελπίσουμε ότι στην εξέταση της αίτησης της εταιρείας που θα γίνει τις επόμενες μέρες ο Δήμος Αραδίππου θα μπορέσει να πει και αυτός το μεγάλο ΟΧΙ στα συμφέροντα, στη διαπλοκή, στις κομματικές οδηγίες και να απορρίψει την αίτηση, προασπιζόμενος την υγεία, την ασφάλεια και το μέλλον των δημοτών του.