Γράφει η Μυράντα Ορθοδόξου
orth_miranda@hotmail.com
28η Οκτωβρίου- Ημέρα που ξεδιπλώνουμε τις σημαίες μας, μαζί και την εθνική μας περηφάνια και τα αφήνουμε να ανεμίζουν στον γαλάζιο ουρανό του συμπλέγματος της ανωτερότητας ενός λαού που κατά παράξενο λόγο γιορτάζει την έναρξη ενός πολέμου που τον οδήγησε σε φριχτή πείνα κι εξαθλίωση!
28η Οκτωβρίου 1940- το «όχι» του Μεταξά, ενός γερμανόφιλο δικτάτορα, που είχε την πονηριά από τη μια να μην αντισταθεί στην τότε κραταιή Βρετανία, μιας και διέβλεψε τη νίκη της κι από την άλλη αναγνώριζε ότι ο ελληνικός λαός δε θα ανεχόταν μια πιθανή ιταλική και δη γερμανική συμμαχία και θα φώναζε ΟΧΙ με τη δική του έγκριση ή χωρίς αυτήν. Και για να μη «φάει» το κεφάλι του και την καρεκλάρα του, υποχρεώθηκε σε ένα «όχι» δικής του ιδεολογικής συγκατάβασης και προσωπικής υποχώρησης αλλά εθνικής υποχρέωσης.
Το παράδοξο της υπόθεσης, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι το γεγονός ότι με θριαμβευτικούς πανηγυρισμούς, εθνική συγκίνηση και δέος γιορτάζουμε την έναρξη του πολέμου και όχι τη λήξη του, που ουσιαστικά για την Ελλάδα σηματοδοτείται με την απελευθέρωσή της στις 12 Οκτωβρίου 1944. Ας προσθέσω ότι σαν Έλληνες της Κύπρου θεωρώ πρέπον να γιορταζεται η 21η Οκτωβρίου ημέρα που έγιναν εξεγέρσεις κι επεισόδια κατά των Άγγλων για την πολυπόθητη- τότε- Ένωση με την Μητέρα Πατρίδα, γεγονός που η πλειοψηφία των Κυπρίων αγνοεί ή παραγνωρίζει όμως η ίδια αυτή πλειοψηφία δεν παραλείπει να βροντοφωνάζει ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ και το θρυλικό Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ!
Λοιπόν, θλίβομαι αλλά αρνούμαι να συμμετέχω σε εορτασμούς που επευφημούν τον μιλιταρισμό και μας βυθίζουν στην ημιμάθεια. Σε μια εποχή που Η ΕΛΛΑΔΑ αργο- ΠΕΘΑΙΝΕΙ, ο κόσμος ξεχνά για λίγο τα προβλήματά του, φουσκώνει από περηφάνια, καμαρώνει τον αριστούχο γιο/ την αριστούχο κόρη στην πρώτη σειρά της πομπής, ίσως δακρύζει από συγκίνηση με τον φλογερό λόγο ενός λαϊκιστή πολιτικού και μετά γυρνά σπίτι να μαζέψει σιγά σιγά τη δόση για την επόμενη φορολογία που τον βαραίνει.
Ένας λαός πρωτίστως πρέπει να γνωρίζει την ιστορία του, τόσο τα επιτεύγματά όσο και τα λάθη του. Όπως για παράδειγμα τη δύναμη του λαού της Ελλάδας στη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής που, σε αναλογία με τον πληθυσμό του, επέδειξε τη μεγαλύτερη λαϊκή Αντίσταση στον κατακτητή. Από την άλλη δεν μπορούμε να περνάμε με ψιλά γράμματα τον σπαρακτικό Εμφύλιο που δίχασε τη χώρα λίγους μόνο μήνες μετά τη Γερμανική Κατοχή με νεκρούς και τραυματίες από αιματοβαμμένα, ελληνικά χέρια. Είναι αδύνατον να παραβλέπω έναν Εμφύλιο που καταδίκασε το μέλλον της Ελλάδας και ταλαιπώρησε τον λαό της για δεκαετίες ούτε μπορώ να πανηγυρίζω και να επιδοκιμάζω την απόφαση για την έναρξη του οποιουδήποτε πολέμου. Μόνο τη λήξη πολέμων επευφημώ και τις ημέρες απελευθέρωσης.
Ξέρω πως η χώρα και ο λαός της πάλεψε, αντιστάθηκε, πείνασε και πέρασε δεινά και κακουχίες που οι περισσότεροι από εμάς τα έχουμε δει σε ταινίες και στους χειρότερούς μας εφιάλτες. Όσοι επέζησαν τα καταμαρτυρούν και δηλώνουν καθαρά πως θα προτιμούσαν να μην τα είχαν ζήσει ποτέ. Επομένως, δε θέλω να γιορτάζω τον πόλεμο, την ειρήνη θέλω γιορτάζω. Δε χειροκροτώ και δεν επαινώ ό,τι βρίσκω άτοπο και άκαιρο αφού ακόμα μιλάμε για πρόσφυγες και ανθρώπους που ταλαιπωρούνται από την εξαθλίωση. Αρνούμαι να χαιρετήσω εξέδρες επισήμων όσο ακόμα αθωώνονται μεγαλοεπιχειρηματίες και πολιτικάντηδες μετά από απάτες και παράνομες φοροαπαλλαγές όταν ένας μεροκαματιάρης είναι στη φυλακή για πενταροδεκάρες. Δεν είμαι περήφανη 1 ημέρα τον χρόνο όταν τις υπόλοιπες 364 σκύβω το κεφάλι και καταφάσκω στην εκπόρνευση της χώρας μου στην Τρόικα με μνημόνια. Δεν συμμετέχω σε πανηγύρια μετά τυμπανοκρουσιών όταν οι Ευρωπαίοι «εταίροι» (χάλασε και η έννοια εταίρος τελευταία) με αποκαλούν «επαίτη» της Ευρώπης. Ούτε παρελαύνω σήμερα με την ελληνική σημαία για να γιορτάσω το ΌΧΙ εναντίον του φασισμού και του ναζισμού και αύριο να ψηφίζω και να ενισχύω την ακροδεξιοφασιστική κουστωδία. Με συγχωρείται αλλά δεν μπορώ να κάνω το παραφουσκωμένο κοκόρι στο θέατρο του παραλόγου. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει….; Ή μήπως η Ελλάδα ποτέ δεν μαθαίνει;
