Της Γιώτας Δημητρίου
Στις 25 Νοεμβρίου είναι Διεθνής ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών και έχω την υποψία πως σημαντικά θέματα όπως η βία κατά των γυναικών δεν χρειάζονται “διεθνή ημέρα”. Πρόκειται για ένα μείζον ζήτημα με το οποίο οι αρμόδιοι φορείς οφείλουν να ασχολούνται καθημερινά, το ίδιο και εμείς.
Μα σήμερα η στήλη δεν θα ασχοληθεί με την βία κατά των γυναικών (το κάναμε την περασμένη βδομάδα).
Σε αυτό το άρθρο θα μιλήσουμε για το “ασθενές φύλο” (μπορείτε ελεύθερα να γελάσετε με τη φράση).
Βλέποντας χθες τις γυναίκες των ομάδων πολιτών, στη Λάρνακα, να αγωνίζονται ακόμη μια φορά κατά της βιομηχανοποίησης της πόλης κι επαρχίας Λαρνακας, βλέποντας όλες εκείνες τις γυναίκες να αγωνίζονται με ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ, προσφέροντας ενέργεια, κόπο και χρόνο, το άρθρο αυτό αφιερώνεται σε εκείνες, αλλά και σε κάθε γυναίκα που παλεύει με οποιονδήποτε τρόπο για ένα καλύτερο κόσμο!
Από τις ηρωίδες του 1821, Σουλιώτισσες, Μεσολογγίτισσες, Μανιάτισσες οι οποίες ξεκίνησαν απ’ την ανυπακοή στον κατακτητή και έφτασαν στον ένοπλο αγώνα και το ολοκαύτωμα, μέχρι το πραξικόπημα – εισβολή του 1974 στη Κύπρο, από το ’74 μέχρι σήμερα, τα παραδείγματα των γυναικών που αποδείχθηκαν γενναίες ηρωίδες είναι πάμπολλα!
Από την Κλάρα Τσέτκιν μέχρι εκατοντάδες άλλες ΓΥΝΑΙΚΕΣ που έγραψαν το όνομα
τους στην παγκόσμια ιστορία!
Η Κλάρα Τσέτκιν ήταν επιφανής παράγοντας του Γερμανικού και του Παγκόσμιου Κομμουνιστικού Κινήματος. Ηταν επικεφαλής του προλεταριακού κινήματος των γυναικών της Γερμανίας και δούλεψε στις διεθνείς σοσιαλιστικές οργανώσεις των γυναικών. Από το 1921 ήταν μέλος του προεδρείου της Εκτελεστικής Επιτροπής της Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς και επικεφαλής της Διεθνούς Γραμματείας Γυναικών της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Με δική της πρόταση, στη Β` Διεθνή Συνδιάσκεψη των σοσιαλιστριών γυναικών, στην Κοπεγχάγη το 1910, καθιερώθηκε η 8η του Μάρτη, ως Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας. Και καθιερώθηκε στη μνήμη των εργατριών από τα υφαντουργεία και τα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης, η κινητοποίηση των οποίων στις 8 του Μάρτη 1857 πνίγηκε στο αίμα.
Η Έμμα Γκόλντμαν (27 Ιουνίου 1869 – 14 Μαίου 1940) ήταν αναρχοκομμουνίστρια, γνωστή για τα αναρχικά γραπτά και ομιλίες της. Υιοθετήθηκε από τους φεμινιστές δεύτερου κύματος και ανάχθηκε σε πρότυπη εικόνα “επαναστάτριας γυναίκας” φεμινίστριας.
Η Έμιλι Τζέιν Μπροντέ γεννήθηκε στις 30 Ιουλίου 1818 και πέθανε στις 19 Δεκεμβρίου 1848. Ήταν Αγγλίδα συγγραφέας, γνωστή από το μοναδικό της μυθιστόρημα, “Ανεμοδαρμένα Υψη” το οποίο θεωρείται ένα από τα κλασικά έργα της αγγλικής λογοτεχνίας. Δημοσίευε τα έργα της με το ψευδώνυμο Έλλις Μπελ. Όταν το 1847, εκδόθηκε το μυθιστόρημα της “Ανεμοδαρμένα Ύψη” η καινοτόμος δομή του προβλημάτισε τους κριτικούς. Παρά το γεγονός ότι έλαβε ανάμεικτες κριτικές όταν πρωτοκυκλοφόρησε και συχνά κατηγορήθηκε για απεικόνιση ανήθικου πάθους, στη συνέχεια αναδείχτηκε σε ένα από τα κλασικά έργα της αγγλικής λογοτεχνίας. Η Έμιλι έγραψε στο βιβλίο της για πράγματα που κανείς δεν τολμούσε να θίξει εκείνη την εποχή.
Η Βιρτζίνια Γουλφ γεννήθηκε στις 15 Ιανουαρίου 1882 και πέθανε στις 28 Μαρτίου 1941. Υπήρξε σπουδαία Αγγλίδα μυθιστοριογράφος και δοκιμιογράφος και θεωρήθηκε πρωτοπόρος και νεοτερίζουσα λογοτέχνις στον 20ό αιώνα και μια από τους μέγιστους καινοτόμους στην αγγλική γλώσσα. Κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου υπήρξε σημαντική μορφή στη λογοτεχνική κοινωνία του Λονδίνου και μέλος της Ομάδας Μπλούμσπερυ. Τα μυθιστορήματά της διακρίνονται για το ψυχολογικό τους βάθος και το εκφραστικό τους ύφος.
Η Οριάνα Φαλάτσι (Φλωρεντία 29 Ιουνίου 1929 – Φλωρεντία 15 Σεπτεμβρίου
2006) , ήταν Ιταλίδα δημοσιογράφος, πολεμική ανταποκρίτρια (κάλυψε και τον πόλεμο στο Βιετνάμ) και συγγραφέας, γνωστή για την σχέση της με τον 10 χρόνια μικρότερο της αντιστασιακό Αλέκο Παναγούλη. Η Οριάνα έγινε ακόμη πιο γνωστή μέσα από τις καυστικές συνεντεύξεις της με διάφορα πρόσωπα της παγκοσμίου πολιτικής σκηνής κατά την δεκαετία του 1970.
Θυμάμαι τον συγγραφέα Βασίλη Βασιλικό (φίλος του Παναγούλη),ο οποίος είχε γνωρίσει την Φαλάτσι, να μου λέει σε μια απ’ τις συνεντεύξεις μας: “Ξέρεις τι άλλο μεγάλο επίτευγμα κατάφερε η Φαλάτσι; Να κάνει τον Αλέκο γνωστό σε όλα τα μήκη της γης μέσα απ’ το βιβλίο της “Ένας άντρας: μια ιστορία” . Ένα βιβλίο το οποίο αναφέρεται στη σχέση της με τον Παναγούλη”.
Η Μητέρα Τερέζα ήταν αλβανικής καταγωγής καθολική μοναχή, ιδρύτρια του τάγματος
“Ιεραπόστολοι της Φιλανθρωπίας” και ανέπτυξε πολυετή ανθρωπιστική δράση και ιεραποστολικό έργο, ειδικότερα στην Ινδία.
Γεννήθηκε στα Σκόπια στις 27 Αυγούστου 1910 και πέθανε στην Καλκούτα στις 5 Σεπτεμβρίου 1997.
Mετά τον θάνατό της ο Πάπας Ιωάννης Β’ ξεκίνησε τη διαδικασία αγιοποίησής της και στις 19 Οκτωβρίου 2003 οσιοποιήθηκε φτάνοντας το τρίτο από τα τέσσερα στάδια της διαδικασίας αγιοποίησης.
Για τη δράση της έλαβε πολλές διακρίσεις, μεταξύ αυτών και το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης του 1979 «σε αναγνώριση της βοήθειας που προσέφερε στoυς δυστυχισμένους ανθρώπους … τα παιδιά και τους πρόσφυγες … για τους οποίους εργάστηκε ανιδιοτελώς τόσο πολλά χρόνια».
Αν συνεχίσω να γράφω για γυναίκες που άλλαξαν με το έργο ή την δράση τους τον κόσμο, η λίστα δεν θα έχει τελειωμό! Απ’ τις γυναίκες που έγραψαν το όνομα τους στην παγκόσμια ιστορία μέχρι αυτές τις “ανώνυμες” που κάθε μέρα “γεννούν” διάφορες πράξεις ηρωϊσμού!
Σε πρόσφατο αφιέρωμα του το περιοδικό “The Economist” αναφέρεται στους άνδρες ως το “νέο ασθενές φύλο”.
Ούτε άντρες, ούτε γυναίκες, “ασθενές φύλο”!
“Ασθενές φύλο”, ήταν ανέκαθεν οι ρατσιστές που κάνουν διακρίσεις ανάμεσα στα δύο φύλα.
Όσον αφορά τις γυναίκες, έχω την πεποίθηση πως πάντα ήμασταν το “μαγικό φύλο”, άσε που έχω την εντύπωση πως η επανάσταση (όπως και να το δεις) είναι γένους θηλυκού!
