Γράφει ο Κώστας Χριστοδουλίδης
(Ερευνητής σε θέματα Ευρωπαϊκής Ένωσης και ΝΑΤΟ)
Η πρόεδρος Ολάντ κήρυξε τη Γαλλία σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης για περίοδο τριών μηνών εν αναμονή περιστολής κι άλλων ατομικών ελευθεριών στο όνομα της αντιτρομοκρατίας. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ενέκρινε την επέκταση της απόκλισης από τα κριτήρια του Συμφώνου Σταθερότητας με το αιτιολογικό ότι η Γαλλία βρίσκεται σε έκτακτη κατάσταση και η κυβέρνηση θα προσλάβει περίπου 10,000 προσωπικό ενισχύοντας τις κατασταλτικές δυνάμεις της χώρας. Πρόκειται για μια σοβαρή ένδειξη παγιοποίησης της έμφασης στην στρατιωτικοποίηση ως απάντησης στις τρομοκρατικές επιθέσεις.
Η Γαλλία με τον Ολάντ στην προεδρία προχώρησε σε εκστρατευτικές αποστολές στο Μάλι και
στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία ενώ ο ίδιος ο πρόεδρος της ανακοίνωσε πρόγραμμα «κλωνοποίησης» ευρωπαϊκών, μη επανδρωμένων αεροσκαφών. Το στρατιωτικοβιομηχανικό μπλόκ στη Γαλλία συνεπικουρούμενο από τον επεκτατισμό τραπεζικών κολοσσών έχουν αναδιατάξει τις απαιτήσεις της χώρας στον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων, ανάμεσα στις Νατοϊκές χώρες του ανεπτυγμένου δυτικού κόσμου τις οποίες ανταγωνίζεται φιλόδοξα. Η Βρετανία από την άλλη, ο έτερος ιστορικά εμπλεκόμενος παίκτης στην Μέση Ανατολή, ανακοινώνει διπλασιασμό των στρατιωτικών της δαπανών μέσα στα επόμενα χρόνια ευελπιστώντας τα κατάλληλα κέρδη γενικότερα από τον πόλεμο και ειδικότερα στην περιοχή.
Οι ΗΠΑ με την Τουρκία εκκαθαρίζουν μια περιοχή πέριξ των Συριακών συνόρων και είναι αμφίβολο εάν η Τουρκία δεν πήρε ως αντάλλαγμα α) μια περιοχή εντός της Συρίας β) την δέσμευση από τις ΗΠΑ ότι θα φροντίσουν ώστε οι Κούρδοι της Συρίας να μην αναπτερώσουν ελπίδες για ενίσχυση της οντότητας τους νοουμένου ότι στην Τουρκία εξελίσσεται η κουρδική διαπάλη. Ταυτόχρονα, βουλευτής του αντιπολιτευόμενου τον Ερντογάν Ρεπουμπλικανικού Κόμματος υποδεικνύει σε ερώτηση του στην Εθνοσυνέλευση τα εξής ενδιαφέροντα, κατά λέξη: «Μήπως η κυβέρνηση σας (ερώτηση προς Νταβούτογλου) υποστηρίζει τζιχαντιστικές οργανώσεις των Τουρκμένων στην Συρία; Μήπως η εξωτερική σας πολιτική βασίζεται σε ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες; Μήπως υποστηρίζετε ομάδες που έχουν μετατρέψει ολόκληρη τη χώρα σε λουτρό αίματος; Μήπως η εξωτερική σας πολιτική είναι δομημένη στον σεκταρισμό;» Αυτά είναι τα θαρραλέα ερωτήματα που έθεσε μέσα σε αυτές τις συνθήκες ο Ερντέμ, όπως μεταδίδει η Ζαμάν και αποδεικνύουν κατά την άποψη μας τη στάση της Τουρκίας και την διμέτωπη πολιτική των ΗΠΑ και των άμεσων συμμάχων τους: πρώτος τους στόχος είναι για διαφορετικούς λόγους ο Άσσαντ και όχι οι εξτρεμιστές του ιερού πολέμου.
Οι ΗΠΑ, καταγγέλλονται από τον ΥΠΕΞ της Ρωσίας Λαβρώφ ότι ενισχύοντας με όπλα τον «απελευθερωτικό» στρατό της Συρίας, ένα μεγάλο μέρος των εφοδίων καταλήγει στο «Ισλαμικό Κράτος».
Δεν έχει άδικο ο κ. Λαβρώφ. Το ίδιο σενάριο διαδραματίστηκε στην Λιβύη, όπου υποστηρίχθηκαν οι αντιφρονούντες τον Καντάφι και στο τέλος η Λιβύη κατέληξε σε καθεστώς μη κράτους εξαιτίας των σεκταριστικών ομαδοποιήσεων των φυλάρχων. Οι ΗΠΑ, έθεσαν από τις αρχές του 2000 σε εφαρμογή το σχέδιο για τη δημιουργία της Νέας Μέσης Ανατολής με σκοπό να αναδιατάξουν τα σύνορα με φιλικές προς τις ΗΠΑ δομές και κυβερνήσεις ώστε να κυριαρχήσουν στους πλουτοπαραγωγικούς πόρους. Αυτό τον σχεδιασμό, τηρούν πιστά.
Η Ρωσία μετά τις -στρατηγικής σημασίας- ήττες στο Κόσσοβο και στην Ουκρανία με το δυτικο-υποκινούμενο πραξικόπημα- αντέδρασε στην από δεκαετίες στρατηγική αποδυνάμωσης και περικύκλωση της από φιλικά προς τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ δυνάμεις. Με μια κίνηση αστραπή αποτρέπει την διάλυση της Συρίας και εγκαθίσταται στο πλευρό του Άσσαντ με τρόπο εμφανώς στρατιωτικό. Ανατρέπει τον αντιφατικό σχεδιασμό των ΗΠΑ και Βρετανίας για ηγεμονία μέσα από την πιθανή νίκη του «Ελεύθερου Συριακού Στρατού» και κερδίζει διεθνώς εντυπώσεις για τις επιτυχίες της εις βάρος του Ισλαμικού Κράτους. Η μόνη έξοδος και πρόσβαση της Ρωσίας στην περιοχή είναι η Συρία στην οποία διαθέτει βάσεις ενώ στην Μεσόγειο πλέει ο ρωσικός στόλος. Μετά το Αμερικανικό και Ευρωενωσιακό εμπάργκο έναντι της Ρωσίας, οι παραγωγικές δυνάμεις εντός της Ρωσίας στενάζουν και απαιτούν οικονομικές λύσεις, συμφωνίες αλλά και εν δυνάμει στρατιωτικές επεκτάσεις. Σε συνδυασμό με το αίσθημα αξιοπρέπειας των Ρώσων που καταπατήθηκε τα τελευταία χρόνια, όλα αυτά συνιστούν το μείγμα απάντησης της επίσημης ρωσικής πολιτικής που υποστηρίζεται και από την πλειοψηφία των πολιτών.
Πρόκειται για μια αναπόφευκτη διαπάλη στην διεθνή σκακιέρα με περιφερειακό μεν
χαρακτήρα αλλά παγκόσμιας αξίας, που δεν αναμένεται να καταλήξει. Στο επίκεντρο της το μοίρασμα της Μέσης Ανατολής σε σφαίρες επιρροής από παλαιούς και νέους παίκτες. Σε συνδυασμό με την κατάσταση στην Ουκρανία, τις πολύ πρόσφατες ασκήσεις του ΝΑΤΟ που είναι οι μεγαλύτερες σε κλίμακα από την εποχή του ψυχρού πολέμου, οποιαδήποτε νύξη για συνεργασία των μεγάλων παικτών, αποτελεί ουτοπία. Ειδικά μετά την κατάρριψη δύο ρωσικών αεροσκαφών από την Τουρκία, με το δεύτερο μάλιστα να είναι επανδρωμένο.
