Γράφει ο Grand Tirelire
Κουράστηκα πια με αναγκαστικές και ευχόμενες καινούριες αρχές, με πονεμένους αποχαιρετισμούς και με κλεμμένα αντίο από κινηματογράφους, ξέρεις…. δεν θέλησα ποτέ πολλά πράγματα από την ζωή, ένα έρωτα να με κρατά ζωντανό, αναμνήσεις που μένουν για πάντα και σαν φορτώνονται τα χρόνια στις πλάτες μου αυτές να χαλαρώνουν το μυαλό μου. Aπό χρήματα ποτέ δεν νοιάστηκα. Ποτέ, ίσα να κερνάω του φίλους μου, που λέει και ο Ξυλούρης.
Κράτησα πάντα τα δειλινά για μένα και ίσως να μάζευα δύναμη για την θλίψη που έρχεται στο φθινόπωρο, που πέφτουν τα φύλλα και οι άμυνες, που σβήνουν τα καλοκαιρινά σημάδια από το κορμί και ο άνθρωπος ξεχνά, μαζεύεται, μπερδεύεται, αναπολεί λάθη και σωστά και κλείνει κεφαλαία…. Λέει τα τελευταία του λόγια… Μα εγώ δεν θέλω τελευταία λόγια… Δεν θέλω να κλείνω κεφάλαια και να τα αποφεύγω σαν ο διάολος το λιβάνι και να φοβάμαι να τα ανοίξω… Θέλω κάθε μέρα μου να ΄ναι συνέχεια της προηγούμενης και αρχή της επόμενης… Δεν θέλω να σπρώχνω “πακέτα” στο χρονοντούλαπο του μυαλού μου, να προσπαθώ να τα βολέψω όλα σε μια μικρή γωνία και έπειτα να τα σκεπάσω με αλκοόλ, ενοχές, τύψεις…….. Θέλω μια συνεχόμενη ζωή ακατάπαυστη ατελεύτητη χωρίς κομμάτια που να τα κρύβω, που να τα φοβάμαι… Κάπως έτσι αποδέχεσαι να κόβεις κομμάτια της καρδιάς σου, της ψυχής σου …. 
Και να τα πλένεις στην κολυμβήθρα της λήθης, ευχόμενος να φύγει από πάνω της κάθε επίπονη σκέψη, κάθε ματωμένη ανάμνηση…. Και αν ήταν όλα να τελειώσουν…. Όλα να ξεχαστούν; τι θα θέλει να μείνεις; ξέρεις ότι ποτέ δεν ήσουν ειλικρινής με εσένα ποτέ δεν αποφάσισες τι θες να κρατήσεις, τι θες να μείνει μα πάνω από όλα ποτέ δεν άφησες τα δάχτυλα σου να ψαχουλευόσουν το κορμί σου να βρουν τις ουλές που φέρει το κορμί σου από όλα όσα στοιβάξες και έκρυψες σε αυτό…
Ξέρεις δεν λυπάμαι για τους έρωτες μου, για μένα λυπάμαι που τους έφτιαχνα μέσα μου όπως εγώ τους είχα ανάγκη και πολλές φορές κλειστά, κρυφά απομονωμένα ακόμα και από τους ίδιους τους έρωτες και όταν σε μια βραδιά τους έβλεπα και αναγνώριζα τα φκιασίδια τις κορδέλες που τους είχα βάλει, τις μπόγιες που έβαψα το πρόσωπο τους αναγνώριζα και σε μια στιγμή τους έβλεπα γυμνούς, απόμακρους, αναγνώριζα στιγμιαία τον πόνο και την ανάγκη μου να δοθώ όπως εγώ θα θέλα μα ποτέ να μην αφήσω να δοθούν όπως ήθελαν.
Δεν σε κατάλαβα ποτέ, πως καταδέχεσαι να σε πνιγεί αυτό το «αν» να δημιουργείς μια πλαστή ζωή παράλληλα με τα θέλω σου, να βρίσκεσαι σε άλλες αγκαλιές, να δίνεις φιλία χολιγουντιανά και να μετράς ευτυχείς μέρες, μα στα αλήθεια να κρύβεσαι και να ζεις τα «αν», αν ήσουν με εκείνον, αν φιλούσες εκείνον…
Αν ήταν να τελειώσουν όλα τώρα, αυτή την στιγμή, σε ποιους θα έλεγες συγνώμη; σε ποιους ευχαριστώ; μα πάνω απαλά σε ποιον θα έλεγες «δεν σταμάτησα στιγμή να σε αγαπώ και θα σε αγαπώ για πάντα»; ποιον θα φιλούσε με πάθος μακριά από θεατρινισμούς, Όχι για να τα φυλάξεις σε εκείνο το άγονο το στέρνο μέρος του μυαλού σου που έπαψε να γεννά όνειρα, χρώματα και μυρουδιές… Αυτό που οι άλλοι λένε τέλος εσύ να το λες συνέχεια μα για να το λες… Πρέπει εσύ να δίνεις συνέχεια… Όλοι οι άνθρωποι…. Όλοι οι έρωτες έχουν δικούς τους κώδικες… Λένε «είσαι ηλίθιος» και γελάνε χαϊδευτικά …. Λένε «ποτέ» και εννοούν για πάντα… Λένε «ακόμα» και εννοούν δεν έφυγαν ποτέ…. σκαρφίζονται νέες λέξεις για ένα δικό τους κόσμο κοινό… Και σε αυτό νομίζεις μπαίνει τέλος; αν το πιστεύεις αυτό καιρός να βγάλεις τα στολίδια, τις κορδέλες, τα χρώματα τις μυρουδιές από τον κόσμο που έφτιαξες… Συνέχεια είναι… Ποτέ τέλος… Ότι γίνεται δεν ξεγίνεται και δεν ξεχνιέται το φέρεις πάνω σου σαν αλλεργία.. Και στο άκουσμα μια λέξης, στο κράτημα μια φωτογραφίας, στην οσμή ενός αρώματος…. Επανέρχονται όλα τα συμπτώματα… Δεν είναι για να ανησυχείς όμως …. Αφέσου στον έρωτα αυτόν τον παραλήπτη των «τελευταίων» λόγων σου, του καθημερινού κλέφτη από το χρόνο, αυτού που φτιάχνει ρωγμές στις αυστηρές σου αποφάσεις, 
στα «ποτέ» και στα «μη», αυτού που τα χέρια σου, το μυαλό σου σπρώχνουν να «πακετάρουν» στο κορμί σου. Φορέας και συλλέκτης αναμνήσεων είναι ο άνθρωπος και αν το ψάξεις καλά
ίσως ποτέ να μην ήταν κάτι άλλο… Άνοιξε τα ντουλάπια σου, πέταξε τα φκιασίδια, τα χρώματα και τις μυρουδιές…
Φόρεσε το πιο κοριτσιστικο σου φόρεμα, βαλε ένα ροζ φιογκάκι στα μαλλιά και σαν
κορίτσι, όπως πάντα άλλωστε, αντίκρισε το «τελευταίο» σου πειρασμό και αγκάλιασε τον και ψηλάφησε το κορμί του, είμαι βέβαιος θα βρεις τις ίδιες ιστορίες, κρύψε ένα ρακόμελο σε μια ανάσα σου και πιάσου από το χέρι του και σήκω ψηλά στον αέρα, φώναξε του στα μούτρα με μίσος «Σ’ Αγαπώ, ηλίθιε» τα άλλα θα τα φτιάξετε μαζί…
