Γράφει ο Κώστας Χριστοδουλίδης
(Ερευνητής σε θέματα Ευρωπαϊκής Ένωσης και ΝΑΤΟ)
Με απόφαση του το Αγγλικό κοινοβούλιο επιτρέπει από την Τετάρτη στον πρωθυπουργό Κάμερον να βομβαρδίσει το Ισλαμικό Κράτος, εντός της Συρίας. Φαινομενικά, είναι μια αναμενόμενη απόφαση για πολλούς λόγους. Στα μάτια του κόσμου γενικά είναι μια φυσιολογική εξέλιξη. Αποτελεί βέβαια, μετά τον πόλεμο του Ιράκ, την πρώτη εκστρατεία των Βρετανών, αφού προηγουμένως το Κοινοβούλιο είχε απορρίψει παρόμοιο πρωθυπουργικό αίτημα στην περίπτωση της Λιβύης του Καντάφι. Το ερώτημα είναι γιατί αφού ΗΠΑ-Βρετανία επιθυμούν τόσο έντονα να καταστρέψουν το Ισλαμικό Κράτος δεν συνεργάζονται με τον Άσσαντ, στη χώρα του οποίου οι τελευταίοι έχουν το αρχηγείο τους. Είναι ο Άσσαντ περισσότερο δικτάτορας από τον αδίστακτο μονάρχη της Σαουδικής Αραβίας, που όντας ο καλύτερος σύμμαχος των ΗΠΑ, χρηματοδοτεί μαζί με άλλες χώρες του κόλπου την φασιστική εκδοχή του ισλάμ και του ιερού πολέμου; Μόλις πρόσφατα, ένας καθαρά δυτικός-αστικός οίκος αξιολόγησης της ελευθερίας (Freedom House) υπογραμμίζει ότι “η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία στην Σαουδική Αραβία δεν έχει νόημα γιατί η ίδια η διαδικασία δεν έχει νόημα: στο τέλος, όλοι διορίζονται από τον μονάρχη”. Η πλάκα είναι ότι για τόσο ζώα μας περνούν που ζητούν δημοκρατία στην Συρία, σπονσάροντας και οπλίζοντας χθες τους φασίστες της Αλ Νούσρα (βλέπε έρευνες του Γκάρντιαν) και σήμερα την λεγόμενη μετριοπαθή αντιπολίτευση στον Άσσαντ. Είναι ο Άσσαντ πιο δικτάτορας από τον Ερντογάν του Γκεζί Πάρκ, της φυλάκισης των δημοσιογράφων που έδωσαν στοιχεία για το σπονσάρισμα του Ισλαμικού Κράτους από τις Μυστικές Υπηρεσίες της Τουρκίας, από τον Ερντογάν που εδώ και χρόνια αδίστακτα φυλακίζει Κούρδους, αριστερούς, αγωνιστές και μη, γιατί διεξάγουν αγώνα κατά της καταπίεσης; Δεν νομίζω. Άλλα είναι τα ελατήρια. Οι κυβερνήσεις, δεν χρειάζεται να είναι ούτε δίκαιες, ούτε ειρηνικές. Εξάλλου, είναι γνωστό ότι το πιο αδίστακτο από όλα τα κράτη είναι το Ισραήλ, με χιλιάδες και χιλιάδες δολοφονίες Παλαιστινίων, φυλακίσεις και εξορίες. Όμως χωρίς Ισραήλ, δεν υπάρχουν ΗΠΑ στην Μέση Ανατολή. Εκείνο που οι ΗΠΑ θέλουν, είναι φιλικές κυβερνήσεις και καθεστώτα, αδύναμα κράτη μαριονέττες και ξαναμοίρασμα όλης της Ανατολικής Μεσογείου-Μέσης Ανατολής. Για αυτά θα πούμε σε άλλο άρθρο.
Γιατί όμως ενδιαφέρει τους Κύπριους η εκστρατεία των Βρετανών;
Γιατί μια ώρα μετά την ψηφοφορία, δύο πολεμικά της Βασιλικής αεροπορίας βομβάρδισαν, «φτερουγίζοντας», από το Ακρωτήρι όπου εδρεύουν οι βρετανικές βάσεις. Οκτώ στο σύνολο μαχητικά αεροσκάφη θα σηκώνονται από τη Λεμεσό και θα συμμετέχουν στο πεδίο της μάχης στην Συρία και στο Ιράκ. Αυτό είναι το όραμα που έχουν οι νέοι μας για την Κύπρο; Πόρνη της Μεσογείου; Πόσες και πόσες φορές δεν επέδραμαν ανεξαρτήτως των λόγων οι Βρετανοί από το νησί μας. Αγνοώντας τους όποιους κινδύνους για το λαό μας.
Σουέζ, Ιράκ, Αφγανιστάν είναι μερικά από τα μέρη όπου οι Άγγλοι μας χρησιμοποίησαν ως στρατιωτικό «προφυλακτικό». Και πουθενά δεν πέτυχαν με τα όπλα τους τίποτε ουσιώδες παρά την ανατροφοδότηση φασίζουσων καταστάσεων, ενδεδυμένων τον θρησκευτικό μανδύα. Εξάλλου τα «θεϊκά χέρια» των φονιάδων του Ισλαμικού Κράτους, πριν είχαν την μορφή των «καλών» Μουτζαχετίν που πολεμούσαν τους Σοβιετικούς με Αμερικανικά μέσα, της καλής Αλ Νούσρα που πολεμούσε τον δικτάτορα Άσσαντ με τα εφόδια των Τούρκων ισλαμιστών και τις υπηρεσίες πληροφοριών ΗΠΑ και Βρετανίας. Ο ιμπεριαλισμός, ήταν πάντα κοντόφθαλμος. Το ερώτημα είναι εκτός από τους εμφανείς κινδύνους της χρήσης της Κύπρου, τι όφελος έχει ο λαός μας από την χρησιμοποίηση του. Ειδικά όταν κανένα λάθος δεν παραδέκτηκαν οι τέως προιστάμενοι των τρομοκρατών, ουδέν μέτρο αποδέχονται για την ειρηνική επίλυση κατοχικών προβλημάτων όπως του κυπριακού, παλαιστινιακού δίνοντας πίστη μόνο σε όσους έχουν και το μαχαίρι και το πεπόνι.
Η πολιτική μας ως κράτος, η αποδοχή του ρόλου που επιφυλάσσουν στο νησί οι ξένοι, βασίζεται μόνο στο τι θέλουν οι ξένοι, σε τι θα υπηρετήσουμε τα μεγάλα αφεντικά του ιμπεριαλισμού και μη. Ανεξαρτήτως του όποιου κόστους για το λαό μας. Μια φαεινή ιδέα ήταν η συμμαχία με το μιλιταριστικό κράτος του Ισραήλ. «Κοψονουριάσαμε» ότι μιας και η Τουρκία που είναι αντικειμενικά κατοχικό κράτος δεν τα βρίσκει με το Ισραήλ, γιατί να μην συμμαχήσουμε εμείς με το Ισραήλ. Και τώρα, το Ισραήλ με τις εταιρείες του επωφελείται του τεμαχίου 12 στην ΑΟΖ μας, το Ισραήλ παρελαύνει «για ασφάλεια» στα αεροδρόμια και από αέρος στη Δημοκρατία, με το Ισραήλ κάναμε στρατιωτική συνεργασία, ασκήσεις και πάει λέγοντας. Βέβαια πόσα οφέλη εισπράττει ο κόσμος από αυτή τη συμμαχία, δεν μας λεν οι πολιτικοί και δημοσιογραφικοί ταγοί. Αντίθετα, θεωρούμε ότι οι Παλαιστίνιοι και άλλα κράτη στην Μέση Ανατολή (και ποσώς εννοούμε τις ισλαμικές μοναρχίες), που βιώνουν το μιλιταριστικό προσωπείο αυτού του κράτους, είναι περίπου κάφροι και δεν αντιλαμβάνονται ότι δεν μας έφταναν τα άλλα, είμαστε και η φωνή του Ισραήλ στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ακόμα και η Ιορδανία, στον μονάρχη της οποίας εσχάτως ο πρόεδρος Αναστασιάδης ανακοίνωσε ότι θα είμαστε και για κείνους η φωνή τους στην ΕΕ, είναι η ήπια δύναμη των Αμερικανών στην περιοχή.
Το σύνθημα δεν μπορεί να είναι παρά ένα: τέρμα στην εκπόρνευση της πατρίδας μας.
