Της Γιώτας Δημητρίου
Λένε πως η ζωή είναι το μαγικότερο παιχνίδι για όσους ξέρουν να παίζουν παιχνίδια πέρα από τα πλαίσια που ορίζει η ψυχρή λογική και ο ορθολογισμός.
Νομίζω -τώρα πια- πως τις περισσότερες φορές που βρεθήκαμε μπλεγμένοι σε δίκτυα που έβαζαν τρικλοποδιές στην ευτυχία μας, ήταν δίκτυα που εμείς οι ίδιοι τα δημιουργήσαμε.
Θυμάμαι κάπου εκεί στα 24 μου, πίνωντας κρασί σε ένα μικρό εστιατόριο στο χωριό Vinci, λίγο έξω απ’ την Φλωρεντία, στην Ιταλια, στο χωριό του Leonardo Da Vinci, θυμάμαι λοιπόν να δίνω όρκο στο σύμπαν, (τότε ήταν πριν προλάβει το δόλιο το σύμπαν να γίνει διάσημο λόγω… Κοέλου), πως πάντα θα έχω κατά νου ότι η ζωή μπορεί να είναι πολύ πολύ όμορφη.
Είχα ορκιστεί να μην ξεχάσω ποτέ το σοφό αυτό…. συμπέρασμα.
Η αλήθεια είναι πως τα χρόνια πέρασαν και κάποιοι, (ή κάποιες καταστάσεις τελοσπάντων), συνέτειναν έτσι ώστε να διαγραφεί από μέσα μου το συμπέρασμα εκείνο στο οποίο είχα καταλήξει μια βραδιά του Οκτώβρη σε εκείνο το μικρό εστιατόριο στο χωριό Vinci.
Ωστόσο, τώρα που η ζωή έκανε τους κύκλους της και πέρασαν τα χρόνια, τώρα που η ζωή με δίδαξε, με πλήγωσε, με προβλημάτισε, με έμαθε, τώρα ξαναθυμήθηκα εκείνο το γλυκό συμπέρασμα που με τόση πεποίθηση δήλωνα τότε.
Και να, τώρα που η ζωή έκλεισε τους κύκλους της, τώρα που όλα τα περιττά άτομα, (σχεδόν όλα), έχουν εξαφανιστεί, τώρα που κάποια σημαντικά άτομα επανέρχονται και κάθονται εδώ δίπλα μου και πίνουμε ζεστή σοκολάτα και γελάμε….Τώρα ξαναθυμήθηκα εκείνο το κορίτσι, που ήμουν τότε, που δήλωνε με σιγουριά πως η ζωή μπορεί να είναι πολύ πολύ ωραία. Και συμφωνώ. Και πάλι.
Και ξέρεις, είναι αλήθεια πως στο τέλος μένουν μόνο τα σημαντικά, όλα τ’ άλλα εξαφανίζονται.
Και αντιλαμβάνομαι πως πρώτος το είπε ο Roberto Benigni, αλλά η αλήθεια είναι πως το έχω προσυπογράψει κι εγώ…..La vita e bella.
Και δεν σημαίνει πως όλα είναι τέλεια, και δεν σημαίνει πως αλωνίζεις μόνιμα σε ροζ συννεφάκια, μα ναι, la vita e bella!
