Γράφει ο Grand Tirelire
Χαράμισα τα βράδια μου σε γαλάζια και ροδόχροα φεγγαρόφωτα στην αναμονή της επιστροφής σου και μάζεψα όση αστερόσκονη μπορούσα για να κρατήσω τα πνευμονία μου γεμάτα που πνίγονταν στην απουσία σου…
Διάλεξα χιλιάδες μονοπάτια και σαλπάρισα μυριάδες θάλασσες με κύματα πελώρια για να βγω και να ξαπλώσω το κουφάρι μου σε μια Τροία και σε μια ματιά να καταλήξω σαν Οδυσσέας σε εσένα, την δίκια μου Πηνελόπη. Μικρές οι θάλασσες και αφρός τα πελώρια κύματα ο δρόμος για σένα Πηνελόπη… Για σένα που θα ξενυχτήσεις στο φεγγαρόφως, σιγοτραγουδώντας και υφαίνοντας τις αχτίδες του σε ένα ατέλειωτο υφαντό, που θα μείνεις μακριά από αναλώσιμους έρωτες και φκιασίδια ερωτικά περιμένοντας τον Οδυσσέα, στηρίζοντας όλη την αναμονή σου πιότερο στην δίκη σου ανάγκη να γυρίσει παρά στην υπόσχεση του να επιστρέψει…
Έχοντας παλέψει με τους Λαιστρυγόνες, τους Κύκλωπες και αλητεύοντας σε ξένες θάλασσες, ορθώνοντας την ανάμνηση των Ήλιων των ματιών σου απέναντι στην Κίρκη, τις Σειρήνες, την Σκύλλα και την Χάρυβδη, δεν έπαψα στιγμή να ψάχνω τα μάτια σου. Έτσι απλά θα θελα να ‘μαι εγώ ο ήρωας στο παραμύθι σου, ο αλήτης στα όνειρα σου….ο Οδυσσέας απ’την δικιά μας Τροία. Όμως δεν μοιάζω σε τίποτα με τον ήρωα σου… παλεύεις να φύγεις και τίποτα δεν είναι πιο επώδυνο και πιο μεγάλο από το ερώτημα τι να αναμένεις για να ‘ρθεις; Γιατί να αργείς; Τι να ερωτεύεσαι; Με τι να συμβιβάζεσαι όσο λείπω; Τώρα που το κουφάρι μου θαλασσοδαρμένο χαϊδεύει τις δίκες σου ακτές, της κατάδικιας μας Ιθάκης μας, που είμαι εδώ να με αναγνωρίσεις από τα δικά μας κοινά γνωρίσματα και πληγές, έλα σαν φεγγαρόφως να ακουμπήσεις το κορμί μου και να το οδηγήσεις σε σένα… το ΄χουμε τόσο ανάγκη μετά από τόσες Τροίες.
Όλο καμπές οι ζωές μας, γεμάτες καθημερινούς συμβιβασμούς….μην αφήσεις ποτέ τον έρωτα σου να είναι ένα από αυτούς. Μην αφήσεις ποτέ το παθός σου να αργοπεθαίνει σε ένα συμβιβασμό μακριά από τον αλήτη σου. Αν πίστεψες για μια στιγμή ότι με τον αλήτη σου, το παθός σου, θα ζήσεις περιπέτεια γεμάτη ρίσκα και είναι επικίνδυνο, προσπάθησε να ζήσεις συμβιβάζοντας το κορμί σου σε ένα κρεβάτι άρνησης και το μυαλό στην απόσταση από το θέλω σου, είναι θανατηφόρο και θα σε τρώει λίγο λίγο σαν σαράκι. Μα αν είσαι στ΄ αλήθεια η Πηνελόπη θα μείνεις πιστή στο πάθος σου θα το κανείς εσύ σωστό, θα τον βρεις μέσα εκεί που ανεπιτυχώς προσπαθείς να τον κρύψεις και για μία στιγμή θα τον δεις όπως παλιά. Μην δώσεις ευκαιρίες, πέρασε ο καιρός για δαύτες είναι η στιγμή για το πάντα. Ευκαιρίες, μάτια μου δίνουμε στα παιδάκια στην αποτυχία τους να πρωτοκαβαλησουν το ποδήλατο ή να σβήσουν τα κεριά στην τούρτα τους. Ρούφηξε την στιγμή και άσε αυτή να διαρκέσει για αιώνες… Επέτρεψε του να πιστεύει ότι αυτός βρήκε τις λύσεις στα μεγάλα σας προβλήματα, ότι αυτός σε κέρδισε, θα ξέρεις πολύ καλύτερα…. Έτσι είναι όλα τα αγόρια ποτέ δεν αποδέχονται ότι δεν ήταν αυτοί που υπήρξαν οι ήρωες στο παραμύθι σου.
Το βρίσκω μέσα μου, ότι ακόμα μ’ αγαπας γιατί μάτια μου οι Ιθακες μπορεί και να πληγώνουν παροδικά, αλλά ποτέ οι Τροιες, σ’ αυτές κερνάς τα δάκρυα σου και φτιάχνεις τις πληγές σου και γίνονται καταδίκες σου. Ο Οδυσσέας παραμένει ίδιος και μέσα από τις Τροίες και μέσα στις Ιθακες και αυτό που τον ονομάζει Οδυσσέα είναι ότι έχει περάσει απ΄όλες τις Τροιες του, για την ίδια Ιθάκη και την ίδια Πηνελόπη και ποσό τυχερή στ’ αλήθεια να νοιώθεις γνωρίζοντας ότι αυτό που τον κράτησε ήσουν μονάχα εσύ.
Όλα για μια Τροία, γιατί χωρίς Τροία καμία Ιθάκη δεν αξίζει το ταξίδι και εμείς μάτια μου, κεράσαμε την Τροία μας, ρακί και μέλι και ολόγιομα φεγγάρια αγρυπνίας τώρα μας μένει η Ιθάκη. Για όσο λείπεις… για όσο θα ψάχνω την Ιθάκη, Θα σκέφτομαι τα αδύνατα… Θα σκέφτομαι ότι μπορείς να μην μ’ αγάπησες ποτέ ή να μπορείς να με αγαπάς σαν πρώτα και πάλι Θα κρύβομαι σε ένα απόβραδο και με παρέα το γιασεμί θα μονολογώ “κάποτε όλα μπορούν να συμβούν και κάποτε συμβαίνουν όλα”.
Και ένα βράδυ λες και είναι απόψε θα ‘ρθεις στα κρυφά και να μου κλείσεις τα μάτια… Τα δάχτυλα σου θα έχουν τραχύνει από το χάιδεμα των βουρκωμένων σου ματιών μέχρι να αποφασίσεις… Θα σε προδίδει ο άνεμος που θα φέρνει τις μυρουδιές του αρώματος σου, ένα γιασεμί στο πλάι θα ανθίζει από ντροπή … Μα από όλα αυτό που θα σε δώσει θα ‘ναι αυτή η αγκαλιά που δεν είναι σαν όλες τις άλλες.. Είναι αυτή που είναι η ταυτότητα σου, αυτή που αγκαλιάζει από πίσω και ξαπλώνει στο λαιμό και λες με όλο σου το κορμί “καλωσόρισες Ιθάκη μου”.
