Γράφει η Μαρία Παπαδοπούλου
(Οι ιστορίες της Μαρίας είναι ιστορίες της πόλης, των ανθρώπων της,
δικά της αληθινά περιστατικά που αν τα δεις από μια άλλη οπτική
γωνία μπορούν να σου διδάξουν πολλά)
(Παιδική χορωδία) “….Ήρθαν τα Χριστούγεννααααα και η Πρωτοχρονιάααα….”
Ανάβουν τα λαμπάκια στους δρόμους, παρελάσεις, άνθρωποι χαμογελαστοί, εκδηλώσεις προσφοράς και αλληλεγγύης , όλοι τρέχουν να προλάβουν να ψωνίσουν δώρα, παιδάκια χορεύουν, selfies και φωτογραφίες για να αναδείξουμε την φιλανθρωπία και την χαρά των Χριστουγέννων.
(Παιδική χορωδία) “… Ω έλατο, Ω έλατο, μ’ αρέσεις, πώς μ’ αρέσεις!…”
Πλησιάζω στην μικρή αποβάθρα της πόλης και κατευθύνομαι προς το νέο χριστουγεννιάτικο δέντρο , ναι είναι πανέμορφο. Κοιτάζω καλά τα λαμπάκια και τα στολίδια του και βλέπω την αντανάκλαση μου παραμορφωμένη μέσα στην χριστουγεννιάτικη μπάλα.
Κάθε χρόνο, όλο και καλύτερα τα στολίδια, αλλά κάτι δεν μου φαίνεται καλό….. Έχω την εντύπωση ότι τα στολίδια προσπαθούν να κρύψουν την ουσία, την πραγματικότητα.
Μια σκέψη περνά από το μυαλό μου και γυρίζω προς το κάγκελο της αποβάθρας εκεί που η θάλασσα καθρεφτίζει το δέντρο. Όμορφη αντανάκλαση, αλλά ταραγμένη όπως την θάλασσα….Ναι, κάτι δεν μου κολλά αυτά τα Χριστούγεννα!
Μια σκέψη διαπερνά το μυαλό μου, ότι το νόημα της αγαπημένης μου εποχής του χρόνου κατάληξε στον πάτο της θάλασσας.
(Παιδική χορωδία )“Το καλαμάρι έγραφε, τη μοίρα του την έλεγε….και το–και το χαρτί ομίλει….. Άσπρε μου–άσπρε μου Άγιε Βασίλη…”
Ίσως τα έχω με την ανθρωπότητα που εμφανίζεται κάθε χρόνο και χειρότερη, αλλά….. με πιο φωτεινά λαμπιόνια!
Δολιότητες, «ανθρωποφαγία», παιδάκια νεκρά να τα ξεβγάζει στην ακτή η θάλασσα, παιδάκια που θα έπρεπε να παίζουν, οικογένειες χωρίς σπίτια, πόλεμος, φτώχεια, απληστία, ψέματα, υποκρισία, αδράνεια, ωχαδερφισμός και συνεχίζει χωρίς τελειωμό η λίστα.
Ναι αυτή είναι η μαύρη λίστα της ανθρωπότητας προς τον «Αη Βασίλη», αλλά…. με χριστουγεννιάτικο φανταχτερό περιτύλιγμα!
Αφήστε αυτά που σας λένε, δεν φταίει η μοίρα μας γιατί το καλαμάρι εμείς το κρατούσαμε πάντα, ναι, εμείς φταίμε!
(Παιδική χορωδία) “Ραμ παμ παμ παμ, ραμ παμ παμ παμ, Ντιν–ντιν–νταν, ντιν–ντιν–νταν”.
Μπερδεύτηκαν τα τραγούδια, σαν την μπερδεμένη ανθρωπότητα.
Μπέρδεμα…. και έχουμε χάσει το πραγματικό νόημα .
Η αγάπη που δίνουμε και παίρνουμε δεν πρέπει να έχει ημερομηνία λήξης.
Όταν τα λαμπιόνια σβήσουν μέχρι τα επόμενα Χριστούγεννα και δεν θα μπορείς να δεις το Χριστουγεννιάτικο δέντρο στην αποβάθρα για να σου θυμίζει ότι πρέπει να δίνεις μόνο αγάπη , τι θα κάνεις; Θα νιώθεις καλά ότι έχει προσφέρει και αυτά τα Χριστούγεννα….. μέχρι τα επόμενα;
Γιατί να περιμένω τα Χριστούγεννα για να βρεθώ με τα αγαπημένα μου πρόσωπα; Γιατί να περιμένω τα επόμενα για να νιώσω την ανάγκη να πω ένα συγνώμη και ένα σ’ αγαπώ;
Να θυμόμαστε ότι το κοινωνικό παντοπωλείο δεν ανοίγει τις πόρτες του για ενίσχυση μόνο τα Χριστούγεννα, τα άτομα που χρειάζονται στήριξη, οι ασθενείς, οι άπορες οικογένειες, μας χρειάζονται, ολόχρονα! Όλους τους μήνες του χρόνου.
Δεν μπορούμε να σώσουμε όλο τον κόσμο (θα το ήθελα αλλά πρέπει να περιμένετε μέχρι να βρω το μαγικό ραβδάκι) αλλά μπορούμε κάθε μέρα με μια μικρή πράξη να κάνουμε την διαφορά στην κοινωνία και στον συνάνθρωπο μας.
Μόλις περάσουν και τα φετινά Χριστούγεννα κάντε μου μια χάρη, καθώς μαζεύετε τα στολίδια στα κουτιά τους, αφήστε ένα λαμπάκι ή ένα στολίδι έξω από το κουτί, όχι για να σας θυμίζει ότι πάντα πρέπει να είναι Χριστούγεννα, αλλά το πιο απλό πράγμα στον κόσμο για καθημερινή, και όχι κατά περιόδους, χρήση: ότι ο θεός ανά τον κόσμο έχει μόνο ένα όνομα, και το όνομα του είναι… Αγάπη.
(Σε ένα παράλληλο σύμπαν, η παιδική μας χορωδία «μεγάλωσε» και απαγγέλλει κάθε μέρα…..)
“Όποιος γλυτώνει από ένα δάκρυ έναν άνθρωπο, υψώνει ένα μέτρο το μπόι της ανθρωπότητας”, είπε ο Γιάννης Ρίτσος!
Υ.Γ Αφιερωμένο στην φίλη μου Sadaf και σε όλους όσους θα περάσουν τα φετινά Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά στην Λέσβο και σε άλλα μέρη όπου οι συνανθρώποι μας έχουν ανάγκη από στήριξη και βοήθεια, μακριά από αχρείαστα λαμπιόνια και ψεύτικες εικόνες. Εκεί όπου έχει μαζευτεί η μαγεία και η αληθινή αγάπη μαζί με την ανιδιοτέλεια. Γιατί μόνο με την Αγάπη μπορεί να υπάρχει ακόμα Ελπίδα.
