Γράφει η Μυράντα Ορθοδόξου (Email: orth_miranda@hotmail.com)
Όπως φαίνεται, η μέρα προσφέρεται για ανασκοπήσεις, αξιολογήσεις καταστάσεων και προσώπων, επαναπροσδιορισμούς κι αξιολογήσεις. Διαδικτυακοί φίλοι και μη, προβαίνουν σε βαρύγδουπες δηλώσεις, στόχους και λίστες των «κακών» και των «καλών» στιγμών.
Η περίοδος αυτή παράλληλα προσφέρεται στην εναλλαγή συναισθημάτων (αυτό το εγγυώμαι)- μια σε εορταστικά αγαπησιάρικα πυροτεχνήματα ευχαριστιών και ευχών με αισιόδοξη ματιά και μια σε μελαγχολική διάθεση σαν μπαλόνι που απότομα ξεφουσκώνει αιφνιδίως.
Όπως και να ‘χει. Στο τέλος, τέλος σημασία έχει ένα και μόνο πράγμα: ΑΓΑΠΗ. Ρομαντικό; Σουρεαλιστικό; Αφελές; Ξέρω πως, κάποια στιγμή, αργότερα μέσα στο 2016, που θα ‘χω λιώσει στη δουλειά, θα ‘χω απελπιστεί και στερέψει από ελπίδα και θετική ενέργεια, θα διαβάζει ο ορθολογιστής και ρεαλιστής εαυτός μου αυτό το κείμενο και θα σαρκάζει, θα κοροϊδεύει την πιο πάνω (τόσο ρομαντική- ουτοπική) τοποθέτηση!
Στο μεταξύ, κατά τη διάρκεια αυτών των ημερών, πέφτει ξανά και παραδοσιακά στα χέρια μου το αγαπημένο παραμύθι (προσφέρεται κιόλας η περίοδος για παραμύθια): «Ο Μικρός Πρίγκιπας». Κι έτσι δεν μπορώ παρά θυμηθώ κάτι από μια παιδική και αγνή πλευρά του ανθρώπου γενικότερα. Έτσι άρχισα να ελπίζω ξανά πως κάποια στιγμή θα μου φανερωθεί ένα Μαγικό Τζίνι, θα κατέβει από τον φτερωτό κατάλευκο μονόκερο με γαλάζια φτερά και θα πραγματοποιήσει μία και μόνο ευχή που θα λύσει αυτόματα όλα τα προφανή και αφανή προβλήματα του κόσμου ολόκληρου. ΑΓΑΠΗ και μόνο ΑΓΑΠΗ!
Αυτή και μόνο σβήνει από τον χάρτη όσα μας πλήγωσαν ως ανθρωπότητα: δεν υπάρχουν πια πρόσφυγες, φανατισμός και βόμβες αποκεφαλισμών και αφανισμών, διακρίσεις ανθρώπων σε μονόχρωμους, πολύχρωμους. Όπως δε θα υπάρχουν διακρίσεις για το ποιοι θα συνδεθούν με δεσμούς γάμου ή δεσμούς φιλίας. Δε θα υπάρχουν εργοστάσια χρυσού γιατί η ανθρώπινη ζωή είναι πολυτιμότερη από την προσωπική ευμάρεια. Δε θα υπάρχουν εξετάσεις και βαθμολογίες αξιολόγησης του συναισθήματος και η τεχνολογία θα δουλεύει για την ευημερία του ανθρώπου και όχι για την πλεονεξία και την αδιακρισία του.
Αυτόν τον χρόνο τελικά γίναμε καλύτεροι ή χειρότεροι; Δεν έχει σημασία, διότι η ανθρώπινη δραστηριότητα δεν αξιολογείται, δεν περιορίζεται, δεν μπαίνει σε καλούπια. Δεν παίρνει άριστα ή μένει στην ίδια τάξη. Προοδεύει, προχωράει σέρνοντας πίσω της ένα αόρατο μελάνι που γράφει την ιστορία της για τις μελλούμενες γενιές κι αυτές θα αξιολογήσουν και θα κρίνουν. Τι όμορφα θα ήταν λοιπόν, να ήμασταν η γενιά για την οποία θα καμαρώνουν τα εγγόνια μας. Η γενιά για την οποία σημειώθηκε η προσπάθεια και ο αγώνας για να γίνουμε «ανθρωπινότεροι».
Δεν αξιολογώ, δεν βαθμολογώ. Σκέφτομαι μόνο πόσο εγωίστρια υπήρξα όταν δε ζήτησα συγνώμη όταν έπρεπε,
πόσο τεμπέλιασα όταν έπρεπε να τραβήξω κουπί, πόσο πεισματάρα γινόμουν για να αποφύγω να παραδεχτώ ότι απέτυχα. Σκέφτομαι πόσες «βαλίτσες» ετοίμασα για να πάω να βρω ανθρώπους που μου λείπουν, πόση αγάπη εισέπραξα ακόμα κι όταν δεν το είχα ανάγκη, πόσα χαμόγελα προκάλεσα- μικρά διαμάντια στη ζωή μου, πόσες φορές γέλασα τόσο δυνατά που να πονάει το στομάχι μου, πόσες φορές με συγκίνησαν δύο μικρές λέξεις, πόσο με συνεπήρε ένα βιβλίο. Όλα αυτά τελικά ίσως να έχουν σημασία.
Άλλωστε, όπως λέει και μια Αλεπού στο καλύτερο παραμύθι ενηλίκων όλων των εποχών: «Το ουσιαστικό είναι αόρατο στο μάτι. Μόνο με την καρδιά μπορεί να δει κανείς σωστά». Αυτός λοιπόν θα είναι και ο στόχος μου για τη νέα χρονιά. Να βλέπω καθαρά!
