Γράφει ο Grand Tirelire
Σε έχω βάλει στο γράμμα μου για τον Aγιο Βασίλη… σε έβαζα κάθε χρόνο, ακόμα και πριν σε γνωρίσω.
Όταν προσπάθησαν να με πείσουν ότι ο Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει, εγώ πιότερο πίστευα σε εσένα, βλέπεις δεν ήταν και δεν είναι ο Άγιος ένα πρόσωπο, αλλά ένα ζεστό γλυκό αίσθημα και μια ελπίδα ότι εκεί έξω υπάρχει κάποιος που θα σου αλλάξει τον κόσμο, τον χρόνο και την ζωή έστω και μια φορά το χρόνο…
Στιγμή δεν πίστεψα όλους αυτούς που έλεγαν που δεν υπάρχεις και σε περίμενα να ‘ρθεις και ήρθες…
365 Άγιο Βασίληδες μαζεμένοι, ένας για κάθε μέρα κρυμμένοι στα μάτια σου, στα χείλια σου, στον τρόπο που τρως, στον τρόπο που ξαπλώνεις στον καναπέ και σε όλο αυτό το δικό μου κρυφό χάζεμα καθώς τρως και καθώς χουζουρεύεις. Οπότε ευχόμουν να είμαι ευτυχής και οπότε μου έχουν ευχηθεί “τα καλυτέρα”, “κάθε καλό” κτλ… όλοι εσένα εννοούσαν έστω και αν δεν σε ήξεραν…
Μάτια μου εδώ πίστεψα σε ένα χοντρό ηλικιωμένο που φορά κόκκινα, καβαλικεύει ταράνδους πετά στα φεγγάρια, και σε ένα βραδύ κάνει τον γύρο του κόσμου… σε εμάς δεν θα πιστεύω που με ένα σου φιλί ταξιδεύω σε κόσμους άπαρτους και σε μια αγκαλιά σου ζωγραφίζω τον κόσμο με χρώματα που δεν υπάρχουν!
Να σου πω και κάτι; Η χρόνια άλλαξε, φάγαμε, ήπιαμε, καθαρίσαμε τα τραπέζια, πήγαμε βόλτες, υποκριθήκαμε στα οικογενειακά τραπέζια και κλείσαμε την μοναξιά μας σε οικογενειακές αγκαλιές. Όλα τα ίδια, όπως πέρσι έτσι και κάθε χρόνο…. , μα σ’ αγαπάω πιότερο και αυτό μέχρι χθες μου ήταν αδύνατο… Και είναι και κάτι σαν σαράκι που με τρώει μέσα μου, λες και αύριο να σ’ αγαπώ ακόμα περισσότερο, μα σήμερα μου ‘ναι και αυτό αδύνατο… Μετά με κοιτάς με εκείνο το πρώτο βλέμμα και είναι όλα του κόσμου τα αδύνατα, εύκολα, καθημερινά και τετριμμένα… Και είναι και τούτη η πρωτοχρονιά που γύρισε ο χρόνος σε ένα απέραντο σανίδι που άλλαξε το κόσμο πέρα για πέρα και τον γέμισε ελπίδα και έπαψε να ‘ναι μια απλή πρωτοχρονιά και πρωτογεννία που γέννησε ελπίδα για όλα τα 16 του χρόνου και έντευθεν…
Λες το 16 να ‘ναι αλλιώς; Μα είναι κιόλας το βλέπεις, μα μη το φοβηθείς, να το πιστέψεις πρέπει… ήδη το κατάλαβες απ’ την πρώτη του. Το 16 είναι η καλύτερη χρόνια “σου” με μια διαφορά… τέρμα τα “μου”, τα “σου”, και τα “του”… απ’ το 16 ξεκινά το “μας”!
