Η Sadaf Bayani ζει και εργάζεται στην Κύπρο, στη Λάρνακα. Στις 26 Δεκεμβρίου επισκέφτηκε την Λέσβο και ως εθελόντρια έζησε από κοντά το δράμα των προσφύγων. Σήμερα μοιράζεται μαζί μας, στο Skala Times, τα συναισθήματα και τις εμπειρίες της από το ταξίδι αυτό. Η Sadaf τονίζει ότι “Οι πρόσφυγες ήταν άνθρωποι σαν κι εμάς, με ένα κανονικό σπίτι, με δουλειά, με όνειρα…. και ξαφνικά κάποιες υπερδυνάμεις αποφάσισαν ότι χρειάζονται περισσότερο πετρέλαιο και φυσικό αέριο και κατέστρεψαν τις ζωές, το παρελθόν ίσως και το μέλλον όλων αυτών των ανθρώπων!
Η εμπειρία μου στη Λέσβο μου έδειξε ότι είμαστε όλοι το ίδιο, αλλά μερικών ανθρώπων οι ζωές μπορούν να μετατραπούν σε εφιάλτη, σε κλάσματα δευτερολέπτων, από ένα πόλεμο…”
Μέσω σελίδα στο διαδίκτυο η Sadaf μαζί με άλλους εθελοντές προσπαθούν να βοηθήσουν τους πρόσφυγες που φτάνουν καθημερινά στην Ελλάδα.
Περισσότερα στη συνέντευξη που ακολουθεί.
Της Γιώτας Δημητρίου
Φωτογραφίες: Sadaf Bayani
Sadaf ποιος ήταν ο λόγος που αποφάσισες να κάνεις αυτό το ταξίδι στο νησί της Λέσβου;
Ήμουν πάντα ευαίσθητη στο θέμα του πολέμου και παρακολουθούσα τις ειδήσεις γύρω από θέματα πολέμου ακόμα και όταν ήμουν μικρή, έφηβη. Έχω φίλους και οικογένεια σε Κύπρο και Ιράν που έχασαν το σπίτι και μέλη της οικογένειας τους σε πόλεμο.
Ίσως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να βοήθησαν κι αυτά στο να πάρω την απόφαση για το ταξίδι. Έβλεπα τις εικόνες και έκλαιγα! Πραγματικά ήθελα να επισκεφθώ τη Λέσβο και να βοηθήσω τους πρόσφυγες όσο μπορούσα! Έτσι επικοινώνησα με κάποιους ανθρώπους και οργανισμούς και βεβαιώθηκα ακόμη περισσότερο για την απόφαση που ήδη είχα πάρει, αφού είχα ενημερωθεί πως λόγω της γλώσσας (περσικά) θα μπορούσα να βοηθήσω ακόμη περισσότερο.
Όταν έφτασες εκεί ποιες ήταν οι πρώτες σκηνές που είδες και ποια ήταν τα πρώτα συναισθήματα που ένιωσες;
Έφτασα στη Λέσβο την 26η Δεκεμβρίου γύρω στο μεσημέρι. Κατά την οδήγηση από το αεροδρόμιο προς το ξενοδοχείο είδα τα σωσίβια στην ακτή και όταν πήγα στη Μόρια άλλαξε όλος ο κόσμος μου! Είχα πάει μόνο για επίσκεψη, για λίγο, αφού θα ξεκινούσα την εθελοντική μου εργασία την επομένη, στις 27 του μήνα. Αλλά, με το που έφτασα εκεί δεν μπορούσα να φύγω, έμεινα για 7 ώρες! Είδα ανθρώπους που είχαν ανάγκη να μιλήσουν, ήθελαν πληροφορίες, τρόφιμα, στεγνά ρούχα, κτλ. Ήταν πάρα πολλοί εκείνη την ημέρα οι οποίοι δεν είχαν τόπο να κοιμηθούν και ξάπλωναν στο έδαφος, χωρίς στέγη ή σκηνές. Όλοι φαινόταν κουρασμένοι και άρρωστοι. Από την άλλη όμως, είδα εθελοντές που ήταν εκεί για να βοηθήσουν όσο μπορούσαν. Έτρεχαν και προσπαθούσαν να επικοινωνήσουν με τη γλώσσα του σώματος. Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που είδα τόσους πολλούς καλούς ανθρώπους μαζεμένους σε ένα μέρος και οι θυσίες είδα να κάνουν με συγκίνησαν τόσο πολύ που δεν μπορούσα να μην κλάψω! Εκείνη τη στιγμή μίσησα αυτόν που εφηύρε τα όπλα και τους πολέμους. Αναρωτιόμουν αν οι ηγέτες που προκαλούν τους πολέμους έχουν επίγνωση του φόβου και της δυστυχίας που φέρνουν στην ανθρωπότητα!
Είδα φόβο στα μάτια των των προσφύγων και ήξερα ότι ήμουν εκεί για να βοηθήσω με οποιοδήποτε τρόπο μπορούσα! Όσο μπορούσα, ακόμα κι αν θα ήταν κάτι μικρό. Είδα πώς εργάζονταν οι άλλοι εθελοντές κάτι που πραγματικά με βοήθησε.
Είδα ένα δέντρο που είχε διακοσμηθεί από τα παιδιά για τα Χριστούγεννα και εκεί συνειδητοποίησα ότι είμαστε όλοι το ίδιο! Δεν έχει σημασία από πού καταγόμαστε, από που ερχόμαστε, είμαστε όλοι συνδεδεμένοι μεταξύ μας, με κάποιο τρόπο!
Πόσοι εθελοντές βρίσκονταν εκεί;
Είναι δύσκολο να πω πόσοι, αλλά μπορώ να πω πάρα πολλοί απ ‘όλο τον κόσμο. Από τις ΗΠΑ, από όλη την Ευρώπη, ως επί το πλείστον Ολλανδία και Ισπανία, και ακόμη και από Καναδά και Κίνα …. Και μπορώ να πω ότι υπήρχαν περισσότεροι ξένοι παρά ντόπιοι (Έλληνες) εθελοντές. Αλλά αυτό είναι επειδή οι Έλληνες ασχολούνται με την προσφυγική κρίση για μεγάλο χρονικό διάστημα και έχουν επίσης το πρόβλημα της οικονομικής κρίσης που μαστίζει τη χώρα τους, κάτι που καθιστά ακόμη πιο δύσκολο για αυτούς τον εθελοντισμό.
Αλλά φυσικά οι Έλληνες έκαναν πάρα πολλά από τότε που ξεκίνησε το πρόβλημα. Ήταν όλοι εθελοντές, διότι όλοι βοήθησαν ή ακόμα βοηθούν με τον τρόπο τους.
Είχες την ευκαιρία να μιλήσεις με τους πρόσφυγες; Κάποια ιστορία που θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας;
Λοιπόν νομίζω ότι αυτό που έκανα εκεί ήταν να μιλώ στους πρόσφυγες! Αφού ήξερα και τη γλώσσα κάτι που βοηθούσε ιδιαίτερα. Μιλούσαμε, τρώγαμε μαζί, ήμασταν στο κρύο και στη βροχή μαζί…..Δεν θα σας πω μια συγκεκριμένη ιστορία… Υπήρχαν πάρα πολλές ιστορίες που δεν έχω καν το δικαίωμα να μοιραστώ με κόσμο….Αλλά νομίζω ότι κάθε μία ζωή των προσφύγων εκεί ήταν και μια ιστορία!
Μερικές ιστορίες με έκαναν να κλάψω και μερικές να χαμογελάσω.
Είδα οικογένειες που έφυγαν από το σπίτι τους και άφησαν τις ζωές τους, όλα τα υπάρχοντά τους και το παρελθόν τους, μέσα σε μόλις δύο λεπτά, για ένα αύριο με ασφάλεια! Είδα έναν άνθρωπο που έχασε τη γυναίκα του στην Τουρκία και πήρε μια κλήση ότι η σύζυγός του βρισκόταν σε ένα άλλο προσφυγικό χώρο και τον περίμενε και εκείνη τη στιγμή έκλαιγε από χαρά! Είδα ανθρώπους που δέχθηκαν επίθεση από την αστυνομία των Ταλιμπάν και ήταν τόσο φοβισμένοι και τραυματισμένοι! Είδα παιδάκια να μοιράζονται τα παιχνίδια τους με τα άλλα παιδιά και να μου προσφέρουν το φαγητό τους! Είδα μια γυναίκα που ταξίδεψε με καρκίνο του μαστού θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία και ζωή της για να εξασφαλίσει μια καλύτερη ζωή για τα παιδιά της. Νομίζω ότι κάθε δευτερόλεπτο που πέρασα στην Μόρια ήταν μια ιστορία!
Οι πρόσφυγες δεν είναι διαφορετικοί από εμάς! Ειδικά οι Κύπριοι πρέπει να τους κατανοούν περισσότερο δεδομένου ότι πολλοί Κύπριοι ήταν πρόσφυγες, λόγω του 1974 και την τουρκική εισβολή.
Οι πρόσφυγες ήταν άνθρωποι σαν κι εμάς, με ένα κανονικό σπίτι, με δουλειά, με όνειρα…. και ξαφνικά κάποιες υπερδυνάμεις αποφάσισαν ότι χρειάζονται περισσότερο πετρέλαιο και φυσικό αέριο και κατέστρεψαν τις ζωές, το παρελθόν ίσως και το μέλλον όλων αυτών των ανθρώπων!
Η εμπειρία μου στη Λέσβο μου έδειξε ότι είμαστε όλοι το ίδιο, αλλά μερικών ανθρώπων οι ζωές μπορούν να μετατραπούν σε εφιάλτη, σε κλάσματα δευτερολέπτων, από ένα πόλεμο…
Πάνω από 150.000 άνθρωποι έχουν ψηφίσει τα ελληνικά νησιά για το Νόμπελ Ειρήνης και υπάρχει και σχετικό ψήφισμα στο διαδίκτυο. Ποια η δικιά σου γνώμη;
Νομίζω ότι τα ελληνικά νησιά έχουν αγωνιστεί αρκετά όσον αφορά στην προσφυγική κρίση. Οι ζωές των Ελλήνων έχουν αλλάξει. Αλλά δεν νομίζω ότι αυτό είναι κάτι που αφορά μόνο στα ελληνικά νησιά νομίζω ότι αφορά στο σύνολο ολόκληρης της Ελλάδας, για την αλληλεγγύη και δύναμη που έχουν δείξει… Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Ελληνικά νησιά, κόσμος, γιατροί, κοινωνικοί λειτουργοί, αστυνομία, όλοι από κάθε γωνιά της Ελλάδας έχουν κινητοποιηθεί.
Η κατάσταση στην Αθήνα είναι χάος, μετά το κλείσιμο των συνόρων στην Μακεδονία, αφού δεν επιτρέπεται στους πρόσφυγες να περνούν τα σύνορα και έτσι παραμένουν στην Αθήνα. Και μη ξεχνάμε ότι ενώ διαδραματίζονται όλα αυτά στην Ελλάδα, η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με μια μεγάλη οικονομική κρίση! Γι αυτό πιστεύω ότι αξίζει μια μεγάλη αναγνώριση της Ελλάδας από τον υπόλοιπο κόσμο.
Θαυμάζω τους Έλληνες για την στάση τους απέναντι στους πρόσφυγες και δεν ξέρω αν ένα Νόμπελ Ειρήνης είναι αρκετό, δεδομένου ότι χρειάζονται και οικονομική βοήθεια από τους ηγέτες της ΕΕ.
Υποθέτω ότι το βραβείο απονέμεται σε άτομα, αλλά η κυβέρνηση της Ελλάδας χρειάζεται μεγαλύτερη στήριξη και τη βοήθεια από την ΕΕ.
Sadaf τώρα προσπαθείτε να συγκεντρώσετε χρήματα για τους πρόσφυγες, αλλά και να αφυπνίσετε το κόσμο έτσι ώστε να αποκτήσει περισσότερο σεβασμό προς αυτούς.
Ελπίζω να μπορέσουμε να συγκεντρώσουμε χρήματα για τους πρόσφυγες που βρίσκονται γύρω από τα ελληνικά νησιά. Ζώντας με αυτούς τους ανθρώπους έχει αλλάξει ολόκληρη η ζωή μου. Μετά την επιστροφή μου από την Ελλάδα δεν ήξερα γιατί σκεφτόμουν ότι τα προβλήματα μου είναι μεγάλα όταν αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν καν την άνεση ή ένα ασφαλές αύριο! Και όχι επειδή είναι κακοί ή τεμπέληδες, αλλά επειδή η χώρα τους βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση.
Ελπίζω όλοι οι άνθρωποι να δουν ξεκάθαρα το πρόβλημα και να αισθανθούν περισσότερο σεβασμό και συμπόνια για όλους τους πρόσφυγες.
Η προσπάθεια μας δεν είναι φιλανθρωπική και δεν είναι επαιτεία! Δεν θέλουμε άχρηστα ρούχα που κάποιοι θα πέταγαν!
Οι πρόσφυγες δεν είναι “άστεγοι” ή “φτωχοί”! Ήταν άνθρωποι με δουλειά και κανονική ζωή και κάποιοι αποφάσισαν για τις ζωές τους δημιουργώντας πολέμους!
Πρόκειται για μια μεγάλη πρόκληση που καλούμαστε όλοι να αντιμετωπίσουμε και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να παραμείνουμε άνθρωποι και να είμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο.
Με κάποιους άλλους, Κύπριους, έχουμε δημιουργήσει την σελίδα https://www.youcaring.com/marina-mougiasi-494222#.VpDNpveYhw9.facebook στο διαδίκτυο.
Τα χρήματα που θα μαζέψουμε θα βοηθήσουν άλλους εθελοντές από Κύπρο. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο η ανάγκη για ζεστά ρούχα και κουβέρτες νομίζω ότι χρειάζονται προϊόντα για βασική υγιεινή, τέντες, ξύλα, σύστημα θέρμανσης.
Η τιμή του εισιτηρίου από τη Μυτιλήνη στην Αθήνα και στη συνέχεια, μέχρι τα σύνορα της Μακεδονίας είναι €98
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν μείνει στην Τουρκία επειδή δεν έχουν τα χρήματα για να φύγουν και δεν υπάρχει καμία οργάνωση να μεριμνεί.
Επίσης, θα προσπαθήσω να βρω κάποιο εργοστάσιο υποδημάτων ή μεγάλα μαγαζιά που είναι πρόθυμα να δωρίσουν παπούτσια και ζεστά ρούχα.
Το ποσό των μετρητών ακόμα κι αν είναι μικρό μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τους εθελοντές για να βελτιώσει τουλάχιστον τη ζωή ενός ατόμου!
Μερικές φορές, ακόμη και αν κάνουμε δύο άτομα να χαμογελάσουν αξίζει πολλά!
Όταν μιλώ για σεβασμό απέναντι στους πρόσφυγες εννοώ ότι λόγω της έλλειψης παιδείας ή ίσως θρησκευτική διαφορετικότητας μερικές φορές ξεχνάμε το γεγονός ότι όλοι είμαστε από τον ίδιο τον Θεό και ότι στα μάτια Του είμαστε όλοι ίσοι. Πριν πάω στη Λέσβο μερικές φορές μπορούσε να είναι στενόμυαλη και κάποιες στιγμές νόμιζα ότι είμαι διαφορετική από τους άλλους. Έχω ακούσει πολλούς ανθρώπους όταν μιλούν για τους πρόσφυγες να τους συνδέουν με τη τρομοκρατία ή να ισχυρίζονται ότι οι προσφυγες θα βλάψουν την οικονομία μας, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια! Οι πρόσφυγες θέλουν πάνω απ’ όλα ασφάλεια και να να εργαστούν, να κάνουν ένα ασφαλές σπίτι, όπως δηλαδή όλοι θέλουμε!
Sadaf κατάγεσαι από το Ιράν και ζεις στην Κύπρο. Αυτός είναι ένας επιπλέον λόγος που είσαι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη γύρω από το θέμα;
Υποθέτω ότι το γεγονός ότι κατάγομαι, γεννήθηκα, στο Ιράν και μεγάλωσα και ζω στη Κύπρο δεν έχει τίποτα να κάνει με αυτό που είμαι σήμερα και με όλα όσα θέλω να είμαι στο μέλλον.
Το Ιράν είναι μια χώρα που έχω γεννηθεί και η Κύπρος είναι μια χώρα που μεγάλωσα, αλλά καμιά απ’ τις δυο χώρες δεν έχει επιδράσει ισχυρά στη διαμόρφωση της προσωπικότητας και των στόχων μου. Υπάρχουν πολλά πράγματα που μου αρέσουν και άλλα που απεχθάνομαι και στις δύο χώρες, αλλά υποθέτω ότι αυτό ισχύει για όλες τις χώρες του κόσμου. Η υπηκοότητα και η θρησκεία δεν είναι πραγματικά ζητήματα στον 21ο αιώνα και στην περίπτωσή μου δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι είμαι ξένη, σε οποιαδήποτε χώρα.
Πιστεύω ότι αυτός ο πλανήτης ανήκει σε όλους μας και τα σύνορα των χωρών καθώς και τα ονόματα τους είναι μόνο ένα πολιτικό παιχνίδι….Σήμερα, με το διαδίκτυο και τα διαδικτυακά μέσα ενημέρωσης δεν μπορούμε να πούμε πραγματικά ότι μια συγκεκριμένη χώρα μας έχει αλλάξει ή μας έκανε να είμαστε αυτό που είμαστε! Η Κύπρος ήταν πάντα ένα σπίτι για μένα και ποτέ δεν έχω αναγκαστεί να ζήσω εδώ. Το Ιράν είναι ένα μέρος που έχω γεννηθεί και έχω μερικές καλές και κακές αναμνήσεις από εκεί … Νομίζω ότι ήταν πάντα εύκολο για μένα να κάνω φίλους από άλλες εθνικότητες και θρησκείες. Αν μπορούσα θα ήθελα να ζήσω σε κάθε χώρα του κόσμου, τουλάχιστον για ένα χρόνο!
Εν ολίγοις, το ότι η καταγωγή μου είναι απ’ το Ιραν και ζω στη Κύπρο δεν έχει τίποτα να κάνει με τα συναισθήματα μου προς τους πρόσφυγες. Αγαπώ τους πρόσφυγες όπως αγαπώ όλο τον κόσμο σε κάθε γωνιά της γης που ενδεχομένως να αντιμετωπίζει διάφορα άλλα προβλήματα….Αγαπώ όλους τους ανθρώπους τον κάθε πρόσφυγα και θα ήθελα πολύ να μπορώ να βοηθήσω οποιονδήποτε με έχει ανάγκη.
Αν σου ζητούσα να στείλεις ένα μήνυμα στους αναγνώστες μας τι μήνυμα θα ήταν;
Θα ήθελα να ζητήσω από κάθε άτομο που διαβάζει αυτή τη συνέντευξη να δει και να αισθανθεί και να έχει επίγνωση του προβλήματος. Όλοι μπορούμε να προσφέρουμε εθελοντικά ή ή ακόμα και να ενημερώσουμε για το πρόβλημα, ώστε να απαλύνουμε τον πόνο αυτών που υποφέρουν. Νομίζω ότι είμαστε όλοι σοφότεροι σήμερα και ξέρουμε γιατί συμβαίνουν οι πόλεμοι.
Δεδομένου ότι δεν έχουμε δύναμη να σταματήσουμε τους πολέμους μπορούμε τουλάχιστον να αντιμετωπίσουμε τα θύματα των πολέμων ως αδελφό και αδελφή μας. Οι πρόσφυγες χρειάζονται πραγματικά την υποστήριξή και την αγάπη μας, όχι μόνο τα χρήματά μας! Ταξιδεύουν χιλιάδες μίλια για να μπορέσουν να ξεκινήσουν μια νέα ζωή και μπορούμε να είμαστε δίπλα τους και να βοηθήσουμε έτσι ώστε ο νέος κόσμος στο οποίο θέλουν να ζήσουν να είναι καλύτερος από αυτόν που άφησαν πίσω τους.
Μετά από αυτή την εμπειρία που έχω βιώσει, οι Έλληνες αλλά και όλοι οι εθελοντές είναι ήρωες στα μάτια μου και θέλω να τους ευχαριστήσω όλους γιατί κατάφεραν να με κάνουν να πιστέψω στην ανθρωπότητα και πάλι!
Περισσότερες φωτογραφίες:
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.1101685219855914.1073741910.356298684394575&type=3
