Γράφει η Μαρία Παπαδοπούλου
(Οι ιστορίες της Μαρίας είναι ιστορίες της πόλης, των ανθρώπων της, δικά της αληθινά περιστατικά που αν τα δεις από μια άλλη οπτική γωνία μπορούν να σου διδάξουν πολλά)
2015!
Ουπς! Μουντζούρα στο πέντε. Πάμε να το φτιάξουμε να φαίνεται έξι.
2016 .
Ναι , ναι το ξέρω, πέρασαν δέκα έξι μέρες (16/01/16 –σας σκλάβωσα με τον συμβολισμό ε?)αλλά τι να κάνουμε που υπολόγισα ότι τόσες μέρες χρειάζεται να χωνέψουμε ότι πάει ο παλιός ο χρόνος και μπορούμε να γράφουμε το 16 χωρίς να το μουντζουρώνουμε.
Διόρθωσα την ημερομηνία, ώρα για να γράψουμε.
Αυτή η μεγάλη κλεψύδρα στο τραπέζι της κουζίνας μου πάντα μου προκαλούσε άγχος καθώς προσπαθώ να συγκεντρωθώ. Κάτι πρέπει να προλάβω κάτι πρέπει να με προλάβει, τόσα πράγματα να κάνω, λίστες , ημερομηνίες, ώρες, ραντεβού, μην χάσω άλλο χρόνο γιατί φεύγει, κυλάει. Ακίνητη κοιτάω την άμμο και ο χρόνος κυλάει.
Ειρωνία ε; Πριν φύγει ο τελευταίος κόκκος από άμμο τρέχω και την ξαναγυρνάω.
Και για λίγα λεπτά θέλω να σταματήσω τον χρόνο. Να σταθώ πάνω στην καρέκλα της κουζίνας να κοιτάω την κλεψύδρα και να βγάλω μια μικρή ομιλία για μια από τις σημαντικότερες χρονιές της ζωής μου. Να φωνάξω και για τα κακά της ανθρωπότητας και για αυτά που δεν πρόλαβα να κάνω. Αλλά δεν σταματάει ο χρόνος για να με ακούσει και σκέφτηκα το γνωστό από πού να αρχίσω και από πού να τελειώσω, άσε βιβλίο θα γράψω μόλις αποφοιτήσω από τα μαθήματα δημιουργικής γραφής .
Κατέβηκα από την καρέκλα της κουζίνας προσεκτικά και αργά όπως κατέβηκα τον Δεκέμβριο για τελευταία φορά από το πράσινο λεωφορείο που είχε γίνει αναπόσπαστο μέρος της ζωής μου.
Ακόμα ένας κύκλος έκλεισε την ώρα που ενώθηκαν οι δύο γυάλινες πόρτες. Μου θύμισε όλους τους κύκλους της ζωής μου που έκλεισαν και τους καλύτερους που άνοιξαν το 2015. Ακίνητη αποχαιρέτισα το λεωφορείο και μέσα μου ψέλλισα ένα ευχαριστώ σε όλους τους οδηγούς που με περίμεναν όταν αργούσα, που σταματούσαν όταν έτρεχα ξωπίσω τους και που πάντα με έπαιρναν με ασφάλεια στον προορισμό μου.
Καθώς απομακρύνθηκε το πράσινο λεωφορείο, στην απέναντι πλευρά υπήρχε ένα άλλο.
-Σε περιμένουμεεεεε για να ξεκινήσουμεεε φώναζαν οι επιβάτες με μια φωνή.
(Ντροπή λέω να με περιμένουν).
-Ένα Εισιτήριο παρακαλώ
-Αγαπητή μου τι εισιτήριο θες να κόψεις; Δικό σου το λεωφορείο, εσύ η οδηγός .
-Έχω δικό μου λεωφορείο; (Μόνο εγώ αλήθεια θα το έβαφα με ότι χρώμα έβρισκα μπροστά μου)
-Μα φυσικά ! Όλοι έχουμε !!
Μπαίνω μέσα και αγκαλιάζω το τιμόνι χαϊδεύω τις ταχύτητες και κοιτάζω ευθεία. Μακρύς ο δρόμος χωρίς τελειωμό. Και που πάμε; Κανένας δεν ξέρει.
«Ξεκινάμε».
Ποτέ δεν ήθελα να χάνω στάση, με ήλιο η βροχή, σε ανώμαλα οδοστρώματα ή ολόισια πάντα σταματούσα σε στάσεις για να μην αφήσω κανένα πίσω, κανένα να περιμένει, να προλάβω όσα μπορώ.
Το λεωφορείο μου είχε κόσμο. Κάποιοι κάθονται χρόνια τώρα στις ίδιες θέσεις ενώ στην πορεία ανέβαιναν και άλλοι και άλλοι.
Το περίεργο ήταν ότι σε κάποιες στάσεις έμενα παραπάνω από το κανονικό ή μέχρι να καταλάβω στην τελική ότι ήρθε η ώρα να προχωρήσω. Μακρύς ο δρόμος άγνωστος , ευτυχώς που αλλάζουμε και ταχύτητες (θα μου άρεσε να ήταν όλα στο αυτόματο; Ας μην το σκέφτομε καν. Ξέρω και εγώ και εσείς ότι κάτι τέτοιο δεν γίνεται. Κανένας δεν ξέρει τι ταξιδιώτες ανεβάζει στο λεωφορείο του, μόνο ο χρόνος γίνεται δάσκαλος του. Και κάποιοι κατέβαιναν στις διάφορες στάσεις είτε γιατί απλά και ωραία έφτασε η ώρα να χωρίσουν οι δρόμοι μας, είτε γιατί δεν άξιζαν να είναι στο δικό μου το λεωφορείο.
Οι τελευταίοι είναι οι χειρότεροι, γιατί σε αναγκάζουν να σταματήσεις στην μέση του δρόμου σου για να τους κατεβάσεις γρήγορα, γρήγορα για να μην χάνεις άλλο καιρό.
Μετά μαθαίνεις από τον Χρόνο να τους κόβει το μάτι σου αλλά καλού κακού γράφεις και μια ταμπέλα στο κούτελο « ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΠΙΒΙΒΑΣΗ ΣΕ ΨΕΥΤΕΣ, ΑΧΑΡΙΣΤΟΥΣ, ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ, ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ, ΔΗΘΕΝ ΦΙΛΟΥΣ, ΜΙΚΡΟΨΥΧΟΥΣ. ΕΝΟΧΛΟΥΝ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΗΡΕΜΙΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΤΑΞΙΔΙΩΤΩΝ. ΟΙ ΠΑΡΑΒΑΙΝΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟΥ ΘΑ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΠΟΙΝΙΚΑ .
ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΕΜΑΣ» .
Φέτος δεν θα παραπονεθώ δεν θα πω ότι δεν πρόλαβα να κάνω κάποια πράγματα.
Φέτος ας πετάξουμε στην θάλασσα τα new year resolutions μας (αφού κάθε χρόνο φταίει ότι χάσαμε την κόλλα) , μόνο να είμαστε άνθρωποι με Α κεφαλαίο πάνω από όλα, να οδηγάμε το λεωφορείο της ζωής μας όπως θέλουμε, ποτέ να μην κοιτάμε πίσω, μόνο μπροστά και να αγαπάμε με όλη την δύναμη της ψυχής και της καρδιάς μας! Από εκεί αρχίζουν όλα!
Φέτος θέλω όταν κοιτάξετε πίσω σαν οδηγοί του λεωφορείου σας τους συνταξιδιώτες σας στα καθίσματα (είτε είναι λίγοι, είτε πολλοί) να χαμογελάσετε με όλη την καρδιά και την ψυχή σας.
Να μην θέλετε να κατεβάσετε ούτε ένα! Μόνο τότε θα καταλάβετε ότι είστε στον σωστό άγνωστο δρόμο.
Αν όχι, στο χέρι σας είναι να το αλλάξετε.
Φέτος απλά θα πω ότι νιώθω ευλογημένη για το λεωφορείο της ζωής μου. Και αυτό και μόνο μου δίνει κουράγιο για να συνεχίσω να οδηγώ σε δρόμους και μονοπάτια εύκολα ή δύσκολα.
Για μια στιγμή νόμισα ότι η κλεψύδρα στον πάγκο σταμάτησε για να ακούσει ο Χρόνος την ιστορία.
Μπα, τρέχει ακόμα.
Με το ράδιο αρχές του 2016 να παίζει «Let‘s dance put on your red shoes and dance the blues…» και με ένα Carpen Diem να κρεμιέται από το καθρεφτάκι ξεκινάει ξανά το λεωφορείο μας.
Φύγαμε 2016 (χωρίς μουντζούρα) !
Σημ. Η ονομασία της στήλης για ευνόητους (πλέον)λόγους θα παραμείνει “MY BUS STORIES”
Αφιερωμένο: Στο λεωφορείο της ζωής σας. #makeitcount
16/01/2016
