Γράφει η Μυράντα Ορθοδόξου (Email: orth_miranda@hotmail.com)
Κάθε χρόνο τέτοια περίοδο βρίσκομαι σε ένα οργασμό δημιουργικότητας! Είναι η φάση της βροχής, του κρύου που, αντιθέτως με ό,τι λένε, με βάζει σε αναβρασμό ιδεών, εγρήγορσης και μανιώδους δουλειάς.
Προχθές, επίσημα η πιο καταθλιπτική μέρα του χρόνου, γνωστή ως “Βlue Monday” και μόλις χθες η Παγκόσμια Ημέρα Αγκαλιάς. Επιλέγω να αγνοήσω την πρώτη και να κρατήσω τη δεύτερη.
Σε ένα κόσμο που ακόμα γίνονται «πανηγυρικά» δοκιμές πυρηνικών ή βομβών υδρογόνου στη Βόρειο Κορέα και ο ΟΗΕ απλά επιβάλλει ΜΟΝΟ κυρώσεις, σε ένα κόσμο που η θάλασσα ξεβράζει πρόσφυγες στις ακτές της Λέσβου (και όχι μόνο) και τα μάτια μας και το «πατατένιο» μυαλό μας αναρωτιέται τι χρώμα έβαψε τα νύχια της η Kardashian , σε ένα κόσμο οι πολιτικοί με το ένα χέρι ζητούν αυξήσεις, κομμωτήρια, λιμουζίνες και με το άλλο- κρυμμένο επιμελώς πίσω από την πλάτη τους- παρανομούν αδιακρίτως στρουθοκαμηλίζοντας, με λίγα λόγια σε ένα κόσμο που μόνο «καταθλιπτικές Δευτέρες» μου προσφέρει, επιλέγω τη Παγκόσμια Ημέρα Αγκαλιάς. Ε ναι!
Συμβαίνουν όλα αυτά κι εγώ βλέπω παιδιά στα 17 τους χρόνια να παλεύουν να εκπληρώσουν όνειρα. Βέβαια με ένα στραβό, παρανοϊκό τρόπο που τους επιβάλλουμε εμείς οι μεγάλοι, τα υπουργεία, οι δάσκαλοι, οι βουλευτές. Κι όμως αυτά παλεύουν, γιατί θέλουν και διεκδικούν ένα μέλλον που ενώ τους παραδίδουμε κουτσό, κουλό, στραβό κι ανάποδο αυτά έχουν το θράσος και το θάρρος να το διεκδικούν γιατί θέλουν να το στιγματίσουν. Παιδιά με πυγμή, παιδιά που ζωγραφίζουν ακόμα στους τοίχους, παιδιά που τραγουδούν μελωδίες γλυκές, παιδιά που μελετούν έξω από τα στεγανά του βαθμού, παιδιά που εντοπίζουν το άδικο και το φτύνουν, παιδιά που αθλούνται, παιδιά που διερωτούνται, αμφισβητούν, απορούν και μαθαίνουν. Είναι αυτοί οι τύποι που σε βάζουν κάτω από ένα πνευματικό μικροσκόπιο και παρακολουθούν τη κάθε σου λέξη και πράξη αποφασισμένοι να την εξετάσουν, να την κρίνουν, να την επικροτήσουν ή να την επικρίνουν. Κι αν τους κερδίσεις σαν τους δώσεις ένα σου επιστρέφουν δέκα! Τους χαίρομαι τέτοιους τους ανθρώπους!
Αυτοί είναι οι εν δυνάμει πολίτες και πολύ χαίρομαι γι΄ αυτό! Με κάνουν να ελπίζω και να βλέπω έναν κόσμο που δε θα έχει “Βlue Mondays” αλλά Παγκόσμιες Ημέρες Αγκαλιών. Κι αν πέφτω έξω, αν στην πορεία αυτά τα 17χρονα γίνουν 30άρηδες που απλά παρατηρούν τους πισινούς κάποιων Kardashians σαν κι εμάς, ας είναι. Θα το αποδεκτώ μιας κι εμείς δεν τα καταφέραμε καλύτερα, τουλάχιστον όμως αυτοί θα είναι η γενιά που για μια στιγμή κυνήγησαν ό,τι τους ανήκει.
Σκεφτόμουν μια φράση γραμμένη στο «Διπλό Βιβλίο» του Δημήτρη Χατζή «ήταν όλοι τους σπουδαία παιδιά, μια γενιά σπουδαία παιδιά. Και πήγαν όλοι, χαμένοι- σαν το σκυλί στ΄αμπέλι» που περιγράφει την πρώτη γενιά του Εμφυλίου της Ελλάδας του 1946- 49. Παρακάτω περιγράφει πώς χάθηκε και η δεύτερη γενιά των νέων Ελλήνων άδικα κι αυτοί. Και σκέφτομαι κάθε φορά που το διδάσκω… Μήπως όλες οι επόμενες γενιές χαθήκαμε μαζί τους; Μήπως όλες οι γενιές μέχρι και σήμερα χάσαμε το «ρωμαίικο» μας, την ομορφιά της φυλής μας; Μήπως χάσαμε την ανθρωπιά μας και γίναμε μισάνθρωποι για το χρήμα, για την ψευτιά μες την τεμπελιά και την αδράνεια ; Μήπως δεν ανακάμψαμε ποτέ, όχι από αυτόν τον Εμφύλιο αλλά από όλους αυτούς τους εμφυλίους μέσα μας και έξω μας και μέναμε άνθρωπο ανολοκλήρωτοι; Και μείναμε σαν τα σκυλιά στα αμπέλια να αλληλοσπαραζόμαστε και να γαβγίζουμε ο ένας στον άλλο; Και μετά σκέφτομαι αυτά τα παιδιά, της νέας γενιάς και χαμογελώ, κάθε φορά που τα βλέπω χαμογελώ με ειλικρίνεια – και είναι από τις λίγες στιγμές της εβδομάδας μου που χαμογελώ ειλικρινά!
Αυτό και μόνο δε φτάνει για να αλλάξει ο κόσμος; Για μένα φτάνει και περισσεύει!
