Της Γιώτας Δημητρίου
“Η δύναμη μου είναι τα χρόνια
Που τα περάσαμε μαζί
Ήμερες, θάλασσες και χιόνια
Και ό,τι έρθει κι όπου βγει
Έχω τα γέλια τους στ’αυτιά μου
Τα μάτια τους τα φωτεινά
Αυτά είναι όλα τα λεφτά μου
Ποτέ δεν είχα πιο πολλά
Δικοί μου άνθρωποι, καρδιές μου
Μακριά σας ούτε μία μέρα
Στη μέση τις αναπνοές μου
τις κόβω να σας δώσω αέρα
Κι όταν φωτιές με ξενυχτάνε
Κι άλλα δεν μένει να καεί
Τους σκέφτομαι να μ’αγαπάνε
Κι έχω τσιγάρα ως το πρωί “
-Μιλτιάδης Πασχαλίδης
Ζήτησα από τις μαθήτριες μου (μαθήματα δημιουργικής γραφής, ίδρυμα πολιτιστικής δημιουργίας, Λάρνακας) να γράψουν ένα γράμμα σε κάποιο πρόσωπο. Διάσημο, γνωστό ή άγνωστο, αγαπημένο ή όχι, κτλ.
Επέλεξαν όλες να γράψουν σε δικά τους, πολύ αγαπημένα, πρόσωπα.
Οι περισσότερες, σε αγαπημένα πρόσωπα που έχουν φύγει απ’ τη ζωή….
Σήμερα έβλεπα την φωτογραφία της Celine Dion, απ’ τη κηδεία του συζύγου της Rene Angelil. Εκεί, να στέκεται σαν Παναγιά, έχοντας κοντά της τα παιδιά της, τα παιδιά που απέκτησε με τον επί 22 χρόνια σύντροφο της Rene Angelil. Ένα σύντροφο τον οποίο η 47χρονη τραγουδίστρια γνώρισε όταν ήταν μόλις 12 ετών και παντρεύτηκαν όταν η Celine έγινε 25 ετών…..Εκεί, να τον αποχαιρετά στην ίδια εκκλησία που το 1994 είχαν παντρευτεί.
Σε ένα κόσμο που κλονίζεται, σε ένα κόσμο που ο Λεβιάθαν ξεπροβάλλει παντού, στις ειδήσεις των 8, στην καθημερινότητα των ανθρώπων, ενίοτε μέσα στο μυαλό τους, σ’ ένα τέτοιο κόσμο, οι άνθρωποι οι δικοί μας, οι αληθινά δικοί μας, μοιάζουν με όαση σε έρημο.
Σε μια κοινωνία που ο δηθενισμός και η υποκρισία βρίσκονται στο απόγειο τους, σε μια κοινωνία που αρκετοί άνθρωποι άλλα λένε και άλλα εννοούν, σε μια τέτοια κοινωνία, οι δικοί μας άνθρωποι γίνονται οι καλύτεροι ψυχολόγοι, το αλάτι της ζωής μας, πολλές φορές γίνονται η μόνη δύναμη για να επανεκτήσουμε το χαμόγελο μας στις πιο δύσκολες μας στιγμές.
Οι δικοί μας άνθρωποι, σε μια κοινωνία τόσο αλλόκοτη, σε εποχές τόσο περίεργες, οι δικοί μας άνθρωποι, είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε, βρίσκονται στην ίδια κατάταξη σημαντικότητας με την υγεία μας. (Βεβαίως μαζί με την αγάπη).
Όλα τα άλλα, έρχονται δεύτερα…..Και αλίμονο σε αυτούς που κατατάσσουν τα δεύτερα πρώτα και τα πρώτα δεύτερα!
Δεν πιστεύω ότι η αγάπη τελειώνει όταν ο άλλος φύγει οριστικά, όταν πεθάνει.
Η αγάπη μένει και φωτίζει τις ζωές μας, κάποτε μάλιστα τις καθοδηγεί.
Το ξαναθυμήθηκα αυτό, όταν μια απ’ τις μαθήτριες μου έγραψε για την γιαγιά της, που πέθανε, αλλά μοιάζει σαν να είναι ακόμα εδώ….Και ταυτίστηκα, και ήξερα ακριβώς τι εννοούσε!
Οι δικοί μας άνθρωποι λοιπόν…..Αυτοί που είναι εδώ και οι άλλοι, που έφυγαν! Που μας καθοδηγούν και μας ενδυναμώνουν με την αγάπη τους.
Αυτοί, τα πιο σημαντικά θεμέλια της ύπαρξης μας!
Y.Γ Στην κηδεία του Rene Angelil ο 15χρονος γιος της Celine και του Rene ανέφερε ανάμεσα σε άλλα: «Δεκαπέντε χρόνια δεν είναι πολλά για να γνωρίσεις τον πατέρα σου. Είχε μια πολυάσχολη ζωή και προσπαθούσαμε να γνωριστούμε μεταξύ μας παίζοντας γκολφ, πόκερ, τρώγοντας καπνιστό κρέας και άλλα υπέροχα φαγητά. Μου άφησες πολύ καλές μνήμες ώστε να μοιραστώ με τα αδέρφια μου. Είναι δύσκολο κάποιος να γίνει σαν κι εσένα, αλλά με την βοήθεια σου υπόσχομαι πως θα μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις σου».
Λένε πως οι μνήμες της αγάπης λειτουργούν και ως κινητήρια δύναμη για να προχωρούν μπροστά οι άνθρωποι…
Το πιο πάνω γράφτηκε ενώ άκουγα αυτό: https://www.youtube.com/watch?v=JDcuRgk-JEI
