Γράφει ο Grand Tirelire
Κάνε το κορμί σου τζούρα…και άσε με να το κάνω όλο με μια ρουφηξιά με φόντο το Θησείο και με μια παρέα με ρακί στα Αναφιώτικα.
Να σε καπνίσω σε ενα τσιγάρο, βρώμικα να σε βάλω στο κορμί μου και να σε κάνω ένα με αυτό…. να γεμίσω τα πνευμονία μου από την αύρα σου και λίγο λίγο, σε κάθε μου ανάσα να σε αποβάλω και να σε μοιράζω σε εισπνοές ξένες, σε πνευμονία άγνωστα. Να σε φορτώσω στις αναπνοές μου να μου κανείς κακό για τελευταία φορά έτσι και αλλιώς ποτέ η απουσία δεν μου ‘κάνε καλό…
Να γίνεις ένα βαρύ, μαροκινό κιφ, όπως μελαχρινό είναι το κορμί σου, που το τυλίγουν γεροί μεσανατολιτές στα παζάρια μουρμουρώντας ακαταλαβίστικους και παράξενους χρησμούς, σε μια δίκια τους ιεροτελεστία, ακόμη και το τέλος αξίζει μιας σημασίας.
Να σε βάλω ανάμεσα στα χείλη μου και να σε ανάψω με ένα κερί, απ’ αυτά που φύλαξα όταν έφτιαξα εκείνη την καρδιά από μικρά κεριά στο πάτωμα, θα ‘ναι ειρωνεία εκεί που άρχισαν εκεί να τελειώσουν.
Να κάνω μια μεγάλη ρουφηξιά να γεμίσει ο κόσμος από καμένο, να ρωτάνε τι καίγεται και να απαντά ο μαροκινός με το ρυτιδιασμένο πρόσωπο και τα χρόνια στο κιφ, “καίγεται μια καρδία, μα μην σας νοιάζει, οπού να ‘σαι τελειώνει και αυτή”.
Να θέλω να σε εξαντλήσω και να εξαντληθώ μέσα από μια ρουφηξιά και να μου ‘ναι αδύνατο, να συνεχίζω να σε κάνω μικρές μικρές ρουφηξιές και στ’ αλήθεια να μην θέλω να τελειώσεις ποτέ.. ένα τσιγάρο δρόμος η ζωή μας και αν και νοστάλγησα τα μυριάδες pal mal σου, αυτό το τελευταίο είναι κατάδικο μου.
Με μια εισπνοή σε πάω μέσα μου, σε περνάω από το κορμί και καταλήγεις στην ταλαιπωρημένη μου καρδιά. Με μια εκπνοή σε αποτάσσω από το κορμί μα το μυαλό μου δεν επιτρέπει την φυγή σου… σε μπάζει από την μύτη μου προσπαθώντας να σε κράτησει για πάντα… αιωνία.
Μια τζούρα κάνε το κορμί σου και άσε το απαλά στο τραπέζι καθώς απομακρύνεσαι και άσε με να σε καπνίσω όπως θες κ’ εσύ κι’ας το κρατάς μυστικό απ’ ολους, έκτος απ’ τα ματιά σου, και ας κρύβεσαι ακόμα και απ’ τον ίδιο τον εαυτό σου, εκτός απ’ όταν είσαι μόνη…
Υ.Γ.: Στ’ αλήθεια άκαυτο και ατέλειωτο τσιγάρο σαν τα ταξίδια στα μάτια σου, που τόσο μου λείψαν…
