Γράφει ο Φίλιππος Καρακαξής
O ποιητής Κυριάκος Χαραλαμπίδης εξηγεί στον “Φιλελεύθερο” γιατί δεν πήγε στις κατεχόμενες περιοχές μέχρι σήμερα (“Γιατί δεν πήγα στα κατεχόμενα” http://www.philenews.com/el-gr/politismos-kritikes–gnomes/391/296751/giati-den-piga-sta-katechomena). Προς τιμή του το κάνει αναφέροντας ότι δεν κατακρίνει αυτούς που πηγαίνουν (αν και κρίνοντας από τα συμφραζόμενα μάλλον δεν πολλοπάει τους επαναπροσεγγιστές και αυτούς που επιδιώκουν τον συμβιβασμό). Με την ίδια ανάσα όμως που εξηγεί γιατί δεν πάει λέει : “Βέβαια είναι και το άλλο: Tα παιδιά μας πρέπει να γνωρίζουν τη γη των πατέρων τους, το ακέραιο σώμα της πατρίδας, έτσι ώστε να μη διαμοιράζουν τη μνήμη στην απ’ εδώ και στην άλλη πλευρά. Η πλήρης γνώση της πατρογονικής μας γης είναι ανάγκη και χρέος. Εδώ υπεισέρχεται ο ρόλος της Παιδείας. Το περιώνυμο ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ κατάντησε αυτοκόλλητο σε φανέλες και τυποποιημένες σχολικές παραστάσεις. Ποιος θα σηκώσει το βάρος της μνήμης, που συναιρείται με τα ευγενέστερα στοιχεία και τις εσωτερικές ρυθμίσεις της ψυχής;”
Παραθέτοντας πως τα σκέφτομαι εγώ θα του απευθύνω τα εξής: Πάρτα μωρά προσκύνημαν, να εβρουν ούλλα τα κυκλάμινα του Πενταδαχτύλου, να μεν αφήκουν έναν πίσω, τζιαι να μυριστούν το βουνον, τζιαι την υγρασία πασ’την πέτραν πασ’τον τοίχον του Πέλλαπαϊς, τζιαι να βάλουν χώμαν της Μόρφου τζιαι της Σαλαμίνας μεσ’τα νυσια τους πάσ’το παιξίμιν, τζιαι να νώσουν την άμμον να υποχωρεί κάτω που τες πατουσούδες τους εις την Καρπασίαν, τζιαι την αλμύραν του αέρα μεσ’τα ρουθούνια τους τζιαι τζιείνην του νερού μεσ’τα μμάθκια τους σαν τρέσιει που τα μαλλιά τους… τούτη εν Παιδεία τζιαι έτσι ρυθμίζεται η ψυσιή για να μεν κλαίουμεν πάλε ύστερα που τούτην την γενιάν, τα εγγόνια τζιαι τα δισέγγονα των προσφύγων, χαμένες πατρίδες .
