Του Μάριου Κουκουμά (Δημοτικός Σύμβουλος ΑΚΕΛ, Λάρνακα)
Φωτογραφία: Τάσος Αναστάση
Η Λάρνακα πρόσφατα έγινε για άλλη μια φορά το πεδίο αναφοράς μιας μακράς ιστορίας κακομεταχείρισης, βασανισμού και θανάτωσης ζωών.
Ο Δήμος Λάρνακας από το προηγούμενο Δημοτικό Συμβούλιο διέγνωσε την ανάγκη ενός σύγχρονου καταφυγίου με όλα τα απαραίτητα χρειώδη, δηλαδή ιατρείο, χώρους περίθαλψης και φύλαξης. Προχώρησε δε στην αίτηση παραχώρησης από το κράτος χώρου, πλησίον του χωρίου Κλαυδιά στην Λάρνακα, για την δημιουργία ενός περιφερειακού καταφυγίου. Η ανυπαρξία ουσιαστικής διεκδίκησης για την οικοδόμηση του, οδήγησε στην ανάγκη να συμβληθεί ο Δήμος Λάρνακας με ιδιωτικά καταφύγια ζώων, με τα γνωστά επακόλουθα. Τα πιο πάνω περιστατικά επισημαίνουν και την αδυναμία συχνών ελέγχων από τις αρμόδιες αρχές των συμβαλλόμενων με τους Δήμους ιδιοκτητών καταφυγίων. Το περιστατικό με την καύση με καυστικό υγρό σε ιδιωτικό καταφύγιο συμβαλλόμενο με τον Δήμο Λάρνακας, υποδεικνύει τα κενά τόσο στην διαδικασία όσο και στον έλεγχο των προσφερόμενων υπηρεσιών.
Συμφωνούμε ότι από πλευράς διαδικασίας, το καταφύγιο είχε όλες τις απαραίτητες άδειες από τις Κτηνιατρικές Υπηρεσίες του κράτους και υπήρχαν οι ενδεδειγμένοι έλεγχοι. Είναι όμως το ζητούμενο μια σφραγίδα σε ένα πιστοποιητικό καταλληλότητας ή η κατ΄ ουσίαν ορθή συμπεριφορά έναντι των ζώων. Είτε μας αρέσει, είτε όχι, τον πλανήτη αυτό τον μοιραζόμαστε ισάξια, με εμάς σημασία για την επιβίωση του, με ζώα και άλλους οργανισμούς.
Είμαστε σύμφωνοι ότι δεν μπορούμε να αναγκάσουμε όλους να μάθουν να αγαπούν τα ζώα, τα σκυλιά ή τις γάτες αλλά δεν μπορούμε να ανεχτούμε ως κοινωνία να μην υπάρχει σεβασμός έναντι των. Δεν είναι τα ζώα μορφή εκτόνωσης των ιδιαίτερων σαδιστικών συμπεριφορών των ανθρώπων. Ο μεγάλος Ινδός ηγέτης Μαχάτμα Γκάντι είπε πως ο πολιτισμός μια χώρας μετριέται από την αγάπη που τρέφουν οι κάτοικοι της για τα ζώα, τη συμπεριφορά και την πρόσφορα τους σε αυτά. Αν είχε δίκαιο τι λέει αυτό για την δική μας κοινωνία στην οποία συχνά-πυκνά αναδύεται στην επιφάνεια και ένα νέο περιστατικό βαναυσότητας και κακομεταχείρισης ζώων;
Επ’ αφορμήν των περιστατικών που είδαν το φως της δημοσιότητας, στο καταφύγιο το οποίο συνεργάζονταν ο Δήμος Λάρνακας με την θανάτωση ζώων μέσω βασανισμού και λούσιμο καυστικού υγρού αλλά και την πρόσφατη δολοφονία σκύλου με κλωτσιές από ηλικιωμένο επανήλθε το θέμα της κακομεταχείρισης. Θέμα το οποίο συχνά μέσω κάποιου νέου περιστατικού επανέρχεται στην επικαιρότητα, μονοπωλεί για λίγο την δημοσιότητα, γίνονται κατακλυσμιαίες αναρτήσεις για τα θέματα τα οποία προκύπτουν και μετά το ξεχνάμε και περνάμε στο επόμενο θέμα των ημερών. Στην περιδιάβαση της καθημερινότητας με λύπη είχα δει αναρτήσεις σε κοινωνικά δίκτυα, σε ιστοσελίδες, οι οποίες με προβλημάτισαν εξ ίσου, τοποθετήσεις και αντιδράσεις σε αυτές τις ενέργειες οι οποίες ζητούν εκδίκηση, καταριούνται και απειλούν.
Δεν μπορεί να είναι η απάντηση σε αυτές τις θηριωδίες τα πιο πάνω, πρέπει πρωτίστως να διαγνώσουμε το πρόβλημα το οποίο είναι κοινωνικό, εκπαίδευσης και κουλτούρας. Ζούμε σε μια κοινωνία, η οποία λειτούργει με αυτό τον τρόπο έναντι των ζωών και όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης για την κοινωνία την οποία φτιάχνουμε και δεν είναι απάντηση το “οφθαλμόν αντί οφθαλμού”. Ας αλλάξουμε λίγο τους όρους και ας γίνουμε και εμείς ο καλός φίλος του σκύλου, του γάτου και ας αλλάξουμε συμπεριφορές ώστε να δεικνύουν και την ποιότητα του ανθρώπινου είδους.
Απάντηση είναι η οικοδόμηση μιας κοινωνίας η οποία αντιλαμβάνεται την ανάγκη της ορθής συμπεριφοράς προς τα ζώα ως προέκτασης της δίκης της ανθρώπινης φύσης. Ουσιαστικότερο είναι η δημιουργία μαθημάτων στα σχολεία ή εκπαιδευτικές εκδρομές ή ημερίδες για επιμόρφωση και καλλιέργεια κουλτούρας που εξοστρακίζει τέτοιες απάνθρωπες συμπεριφορές και σε αυτό ουσιαστικό ρόλο έχει και τοπική αυτοδιοίκηση. Κάτι τέτοιο είναι το χρέος μας στο μέλλον και οφειλή στα παιδία μας.
