Η Αναστασία Γαϊτάνου Ξενοφώντος είναι εκπαιδευτικός και κατάγεται από την Αραδίππου. Αρθρογραφούσε για αρκετά χρόνια στο περιοδικό “Παιδική Χαρά” ζωντανεύοντας ήρωες όπως ο Λίλης το μυρμήγκι. Το επόμενο συγγραφικό της βήμα ήταν ένα παιδικό μυθιστόρημα, «Η ομάδα των 5 εναντίον Μαύρου Σίφουνα», (εκδόσεις Επιφανίου το 2009). Το εφηβικό μυθιστόρημα της «Το Αουτσάιτερ» πήρε το πρώτο βραβείο, τον Απρίλιο του 2013, στον διαγωνισμό που προκηρύσσει ο Κυπριακός Σύνδεσμος Παιδικού και Νεανικού Βιβλίου και θα γίνει η παρουσίαση του το Σάββατο στις 13 Φεβρουαρίου στην αίθουσα εκδηλώσεων του Β’ Δημοτικού Σχολείου Αραδίππου. Την εκδήλωση θα προλογίσει ο Κώστας Κατσώνης και στην συνέχεια θα δραματοποιηθούν σκηνές του βιβλίου.
Η Αναστασία μιλά στο Skala Times για την συγγραφική της πορεία, αλλά και για την ψυχοθεραπεία που βρήκε μέσα από το γράψιμο….Περισσότερα στην ενδιαφέρουσα συνέντευξη που ακολουθεί.
Skala Times
Τι είναι αυτό που ωθεί μια εκπαιδευτικό να ακολουθήσει τα μονοπάτια της συγγραφής;
Η συγγραφή προέκυψε μετά από 10-11 χρόνια αφού είχα ήδη εργαστεί ως εκπαιδευτικός. Η σχέση μου με την συγγραφή προϋπήρχε βέβαια, αλλά ήταν πολύ σπασμωδική. Έγραφα όταν ήμουν φοιτήτρια, αρθρογραφούσα και σε ένα φοιτητικό περιοδικό, αλλά δεν είχα σκέψεις για να ασχοληθώ ιδιαίτερα με το γράψιμο. Στην πορεία ως εκπαιδευτικός άρχισα να διαβάζω ακόμη περισσότερο. Το έναυσμα για να ξεκινήσω να γράφω βιβλίο ήταν μια ταινία που είχα δει όταν ήμουν έγκυος, μια ταινία για τους σούπερ ήρωες! Τότε είπα ότι θέλω να γράψω. Και ξεκίνησα το πρώτο μου βιβλίο το οποίο ολοκληρώθηκε μέσα σε έξι μήνες και μάλιστα το είχα στείλει και σε ένα διαγωνισμό. Ένιωθα ότι ήταν κάτι απλό!
Πριν από το βιβλίο όμως αρθρογραφούσες και στην “Παιδική Χαρά”….
Ναι, έγραφα κάποιες μικρές ιστορίες στην “Παιδική Χαρά” και θυμάμαι τότε είχε έρθει στο σχολείο μας η Μαρία Πυλιώτου (συγγραφέας και εικονογράφος παιδικών βιβλίων) και της είχα ζητήσει να της στείλω τις ιστορίες που γράφω για να τις δει. Θυμάμαι μου είχε πει “αν θες να δοκιμαστείς ως συγγραφέας πρέπει να γράψεις μυθιστόρημα”. Και είπα “θα γράψω”.
Και έγραψα!
Μετά το πρώτο βιβλίιο το οποίο είχες στείλει στο διαγωνισμό ακολούθησαν ακόμα δυο και το ένα μάλιστα κατάφερε να βραβευτεί.
Το δεύτερο νου βιβλίο, το “Αουτσαιντερ” ήταν αυτό που βραβεύτηκε το 2013. Το βιβλίο αυτό μου πήρε τρία καλοκαίρια για να το γράψω, διότι το έγραφα μόνο καλοκαίρι.
Δεν ήταν δύσκολο να αφήνεις ένα βιβλίο στη μέση και να το συνεχίζεις το άλλο καλοκαίρι;
Να σου πω γιατί έγινε αυτό. Όταν το έγραφα τα δυο παιδιά μου ήταν πιο μικρά και δεν μπορούσα να εργάζομαι ως εκπαιδευτικός, να είμαι full time μαμά και να γράφω και βιβλίο. Ήθελα να μπορώ να το γράφω και να ζω τους ήρωες μου. Δεν με δυσκόλεψε καθόλου το ότι το άφηνα και το συνέχιζα το άλλο καλοκαίρι, διότι κρατούσα περίληψη, το ξαναδιάβαζα….Επίσης πάντα γράφω χωρίς να ξέρω πώς ακριβώς θα εξελιχθεί η ιστορία. Σε πολλά σημεία δεν ήξερα πως να συνεχίσω και αυτό είναι ωραίο, είναι ένα ταξίδι, μια πολύ όμορφη διαδικασία.
Για σένα τι σήμαινε η βράβευση του βιβλίου σου «Το Αουτσάιτερ»; Να πούμε ότι πήρες το βραβείο τον Απρίλιο του 2013, στον διαγωνισμό που προκηρύσσει ο Κυπριακός Σύνδεσμος Παιδικού και Νεανικού Βιβλίου.
Ναι. Για μένα το βραβείο εκείνο σήμαινε ότι είμαι σε ένα καλό δρόμο, επίσης ήταν ένα κίνητρο για να συνεχίσω. Ξέρεις όταν ξεκινάς μια νέα διαδρομή πάντα έχεις μια ανασφάλεια, όταν ξεκινάς κάτι καινούριο δεν ξέρεις αν θα έχει απήχηση. Βέβαια, είμαι ένας άνθρωπος που όταν βάλω κάτι στο νου μου το πραγματοποιώ. Έχω αρκετή υπομονή, αλλά όταν πω ότι “κάποια στιγμή θα κάνω αυτό”, το κάνω! Μπορεί να μου πάρει αρκετό καιρό, αλλά θα γίνει.
Είναι ωραίο να λες πως “ότι θέσω ως στόχο το πραγματοποιώ”. Αυτό εκπηγάζει από μια εσωτερική 
δική σου δύναμη;
Είναι αποτέλεσμα δυο πραγμάτων: Το πρώτο είναι ότι είμαι πάρα πολύ συνεπής σε αυτά που κάνω, στο πρόγραμμα μου και έχω αυτοπειθαρχία. Το δεύτερο είναι ότι ζω με το να κάνω όνειρα.
Και να σου πω και κάτι άλλο; Πιστεύω πως κάπου συνηγορεί και το σύμπαν αν εσύ πραγματικά θες κάτι. Είμαι αυτής της φιλοσοφίας. Και φυσικά πιστεύω και στον Θεό!
Επίσης, αν κατάλαβα σωστά, η ιδιότητα σου ως εκπαιδευτικός σε επηρέασε στην συγγραφή…
Σαφώς! Επίσης, θεωρώ ότι ήμουν “μέσα στα βιβλία” τόσο έντονα που έτρεφα τεράστιο θαυμασμό για τους συγγραφείς και θεωρούσα καταπληκτικό το να μπορεί κάποιος να γράφει. Στην αρχή διάβαζα τους Έλληνες συγγραφεία και θαύμαζα τις περιγραφές, τις εικόνες….Μετά έγινα πιο απαιτητικός αναγνώστης, ήξερα τι ήθελα να διαβάσω και τι θεωρούσα καλό. Νομίζω αυτό ισχύει με τους περισσότερους που είναι βιβλιοφάγοι.
Στις 13 του Φλεβάρη, ημέρα Σάββατο, στις 6 το απόγευμα, θα γίνει η παρουσίαση του βραβευμένου σου εφηβικού μυθιστορήματος “Το Αουτσάιντερ” στην αίθουσα εκδηλώσεων του Β’ Δημοτικού Σχολείου Αραδίππου. Την εκδήλωση θα προλογίσει ο Κώστας Κατσώνης, στην συνέχεια θα δραματοποιηθούν σκηνές του βιβλίου και ια ακολουθήσει δεξίωση….
Ναι, θα ήθελα να αναφέρω αφού μου δίνεται η ευκαιρία, ότι τρέφω μια ιδιαίτερη εκτίμηση στο πρόσωπο του κύριου Κατσώνη. Ήθελα αυτή τη φορά η παρουσίαση να γίνει κάπως διαφορετικά, γι αυτό έχουμε βάλει το θεατρικό έτσι ώστε αν δοθεί το στίγμα του βιβλίου.
Σε ποιους απευθύνεται το βιβλίο;
Κυρίως σε έφηβους και σε μεγάλα παιδιά του Δημοτικού.
Αναστασία θεωρείς ότι το να εκδίδει ένας συγγραφέας τα βιβλία του στην Κύπρο τον περιορίζει κάπως, ενώ αν το εκδώσει στην Ελλάδα ενδεχομένως να καταφέρει να γίνει πιο γνωστό το έργο του; Σε ρωτώ γιατί εσύ έχεις κάνει και τα δυο, έχεις εκδώσει το πρώτο σου βιβλίο στην Κύπρο και το δεύτερο στην Ελλάδα….
Γενικότερα είναι πολύ δύσκολος ο δρόμος να εκδώσεις. Για ένα “άσημο” είναι δύσκολο να δει το έργο του να εκδίδεται και να αντιμετωπίζεται σωστά, δηλαδή με εκτίμηση. Στην Κύπρο είναι μικρό το αναγνωστικό κοινό, δεν γίνεται σωστά η προώθηση του όσο θα έπρεπε, ίσως επειδή δεν έχουμε μεγάλους επαγγελματικούς εκδοτικούς οίκους. Στην Ελλάδα πίστευα πως λειτουργούσαν σε πιο επαγγελματικό επίπεδο, όμως έχω δει κι εκεί κάποια μειονεκτήματα, πχ ενώ το βιβλίο μου κυκλοφορεί στην Ελλάδα, εντούτοις ήταν δύσκολο να το δω να κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία της πόλης μου, της Λάρνακας! Υπάρχουν θετικά και αρνητικά και στις δυο χώρες όσον αφορά την έκδοση βιβλίου. Αυτή είναι η δική μου άποψη μέσα από τη δική μου εμπειρία.
Ανήκεις στους συγγραφείς που μόλις τελειώσουν ένα βιβλίο τους ξεκινούν το επόμενο;
Ναι. Πέρασα φυσικά μια φάση που το μυαλό μου πήγαινε από το ένα θέμα στο άλλο και δεν ήξερα τι να γράψω. Νόμιζα ότι δεν θα έβρισκα το θέμα μου! Τελικά όταν ηρέμησα ήρθε και το θέμα. Ξέρεις, έχω μεγάλη ανάγκη το να σκέφτομαι τι θα γράψω.
Θεωρείς ότι το γράψιμο είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξης σου;
Πλέον, ναι!
Συνήθως οι άνθρωποι που θεωρούν το γράψιμο ως αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής τους το βιώνουν και λίγο ως αυτοθεραπεία.
Στην αρχή ξεκίνησε ως μια ανάγκη να βγάλω κάτι από μέσα μου. Γι αυτό και το πρώτο μου βιβλίο, το παιδικό, ήταν πολύ ανάλαφρο, ήταν περιπέτεια. Το δεύτερο αφορούσε ένα θέμα το οποίο με απασχολεί πάρα πολύ. Αυτός της περιθωριοποίησης και της διαφορετικότητας. Ειδικά μαθητών.
Το τρίτο δε γεννήθηκε όταν περνούσα μια προσωπική μου περιπέτεια. Είχα διαγνωσθεί με καρκίνο και πέρασα ένα πολύ δύσκολο χρόνο, με επέμβαση και δυσκολες αποφάσεις…. Αυτό που με βοήθησε ήταν το γράψιμο! Λειτούργησε σαν αυτοθεραπεία! Το τελευταίο μου λοιπόν βιβλίο αν και εμπεριέχει μπόλικη μυθοπλασία, εντούτοις έχει και αρκετές προσωπικές μου εμπειρίες. Μέσα από το βιβλίο που έγραφα κατάφερα να ξεπεράσω τα όσα έζησα και να πάω παρακάτω….
Άρα, μας λες από προσωπική σου εμπειρία ότι η τέχνη, το γράψιμο, μπορεί να λειτουργήσει ως φάρμακο, ως ψυχοθεραπεία….
Το πιστεύω ακράδαντα. To γράψιμο είναι αυτοθεραπεία! Το τρίτο μου βιβλίο με τις τρεις παράλληλες ιστορίες έχει να κάνει με τα στάδια της θλίψης. Πριν το ξεκινήσω είχα κάνει έρευνα μέσα από την ψυχολογία για να δω ποια είναι τα στάδια που περνά κάποιος όταν πάθει ένα σοκ στη ζωή του. Εκείνα τα στάδια τα περνούσαν οι ήρωες μου και μαζί τους κατάφερνα να βρω μια λογική στα στάδια που περνούσα κι εγώ η ίδια μέσα από την δική μου εμπειρία……
Τα δυο δικά σου παιδιά, αλλά και οι μαθητές σου στο Δημοτικό όπου διδάσκεις πως αντιμετωπίζουν το γεγονός ότι η μαμά/δασκάλα τους είναι συγγραφέας;
Νομίζω τα παιδιά μου το χαίρονται! Για παράδειγμα, ο γιος μου δεν χάνει ευκαιρία να πει ότι η μαμά του έγραψε βιβλίο (γέλια!). Τώρα με τους μαθητές μου, αυτό που προσπάθησα και πιστεύω πέτυχα είναι να τους εμφυσήσω την αγάπη για το βιβλίο. Για το πρώτο μου παιδικό τους είχα κάνει θεατρικό εργαστήρι μαζί με τους γονείς τους και μετά τους το δώρισα και το διάβασαν όλοι. Είχα πει πως θα κάνω το ίδιο και με το δεύτερο βιβλίο αν και τελικά δεν θα μπορέσω να τους το δωρίσω διότι δεν μου ανήκει αυτό πλέον (είναι άλλη η συμφωνία με τον εκδοτικό οίκο στην Ελλάδα). Αλλά το συζητάμε, μου λένε τις γνώμες τους….Νομίζω κατάφερα να τους μεταδώσω την αγάπη για το γράψιμο και την πίστη ότι είναι εύκολο να γράψει κανείς!
