Γράφει η Μυράντα Ορθοδόξου
orth_miranda@hotmail.com
Έχω αναφέρει ξανά ότι η κυπριακή τηλεόραση τουλάχιστον με απωθεί. Από τα τηλεπαιχνίδια μέχρι τις ειδήσεις. Δε θα μιλήσω ξανά για την παραπληροφόρηση ή την προπαγάνδα, ούτε για την- ως επί των πλείστων- χαμηλού επιπέδου ποιότητα των παραγωγών. Δε θα αναφερθώ ούτε για τα κακοφτιαγμένα αυτοαποκαλούμενα σόου τα οποία όπως φαίνεται, κατορθώνουν να κτυπούν ψηλή τηλεθέαση- πώς όχι όταν έχεις κάνει Σολωμό, Γρίβα και Διγενή Ακρίτα ένα αχταρμά.
Έτσι λοιπόν όταν θέλω να τεμπελιάσω καταφεύγω σε αμερικάνικες σειρές. Καλώς ή κακώς η αμερικάνικη τηλεόραση έχει κερδίσει τα τελευταία χρόνια μεγάλο μέρος του κοινού ανά την υφήλιο. Ναι, πολλές φορές αυτές οι σειρές πλασάρουν εξωραϊσμένο το γνωστό «american dream» ή τα σενάρια παρουσιάζουν ιστορίες που εξελίσσονται σε ροζ τσιχλόφουσκες και αφράτα συννεφάκια μιας πραγματικότητας που δεν υφίσταται. Ή σου δείχνουν Αμερικανοποιημένους Υπερήρωες, που τρέχουν να σώσουν τον πλανήτη ή ακόμα και δαιμόνιους ντετέκτιβ που λυτρώνουν την πόλη από τον μοχθηρό εγκληματία.
Ωστόσο, κατορθώνουν εύκολα να σε κάνουν να κολλήσεις και να παρακολουθείς με μανία κάθε επεισόδιο. Δε θέλει πολύ μυαλό για να καταλάβεις το γιατί. Τα θέματα των σειρών αγγίζουν τον τηλεθεατή άμεσα ή έμμεσα. Τα σενάρια όσο εξωπραγματικά κι να είναι, σε βάζουν στη φιλοσοφία του ψεύτικου κόσμου τους, σε πείθουν ή τουλάχιστον ο σεναριογράφος σου προσφέρει μια πραγματικότητα που θα μπορούσε με μια επίπλαστη λογική να υπάρχει. Όμως, το κυριότερο θεωρώ πως είναι το γεγονός ότι σέβονται τον τηλεθεατή: οι παραγωγοί παρέχουν τα ποσά εκείνα που απαιτούνται για να βγάλεις στην οθόνη 10 επεισόδια με αξιοπρεπή παραγωγή χωρίς φτηνιάρικα δοσμένες λύσεις. Επίσης, οι ερμηνείες εκ μέρους των ηθοποιών είναι τόσο αυθεντικές γι αυτό και τα τελευταία χρόνια η αμερικάνικη τηλεόραση προσέλκυσε μεγάλους κινηματογραφικούς αστέρες. Και μάλιστα στις περιπτώσεις που όλα τα πιο πάνω δεν ισχύουν η σειρά κόβεται χωρίς δεύτερη σκέψη. Πώς λοιπόν να μην κολλήσεις;
Ξεκινώ από τη σειρά που βλέπαμε και βλέπουμε ακόμα μανιωδώς. Μια λέξη- πολλά θαυμαστικά «Friends»!!! Σενάριο απλό, με μικρές πινελιές εβραϊκής προπαγάνδας- το αναγνωρίζω όμως ξεκαρδιστικά ευχάριστο. Απλή αλλά έξυπνα δοσμένη πλοκή: 6 νεαροί Αμερικάνοι ζουν στη Νέα Υόρκη στους ρυθμούς της μεγαλούπολης, με τις δουλειές τους, τους καυγάδες τους, τις ατυχίες τους, τα μειονεκτήματά τους. Κι όλα αυτά να δίνονται με πανέξυπνες χιουμοριστικές ατάκες να εκτοξεύονται από όλες τις πλευρές. Ίσως καλύτερες στιγμές της σειράς καταγράφτηκαν όταν βρίσκονταν στο σκηνικό και οι 6 ήρωες. Σημαντικό κομμάτι και ατού της σειράς πιστεύω πως ήταν πως μπορούσες να ταυτιστείς με τον οποιοδήποτε από τους χαρακτήρες (ειδικά έναν Τσάντλερ όλοι μπορούμε να εντοπίσουμε στην παρέα μας). Παρεμπιπτόντως ευχαρίστως βλέπω συχνά πυκνά ξανά και ξανά τα επεισόδια!
Σήμερα, κωμωδίες που παίζονται και αξίζουν προσοχής είναι το «Big Bang Theory»: Μια παρέα σπασικλάκια με ψηλούς δείκτες IQ και χαμηλούς δείκτες επαφής με την πραγματικότητα. Έγινε γνωστή πλέον η ατάκα του Σέλντον «I’ m not crazy, my mummy had me checked» και φυσικά το «Bazinga». Ακόμα καλύτερη είναι η πολυβραβευμένη σειρά «Modern Family». Απίστευτες ερμηνείες ηθοποιών με ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου να έχει ο Φιλ Ντάνφι, ο σύζυγος που κλασικά φοβάται τη γυναίκα του και είναι ο πιο αξιαγάπητος αδαής παντογνώστης. Στη συγκεκριμένη σειρά ήρθε ουσιαστικά η εκδίκηση του αείμνηστου Αλ Μπάντι από τη σειρά του ‘90 «Love and Mariage». Παίρνει το αίμα του πίσω αφού είναι στα 60κάτι του έχει για γυναίκα του την κολομβιανή, φωνακλού 
καλλονή Gloria, που την υποδύεται η τρελάρα, θεά Σοφία Βεργκάρα. Σειρά για πολύ γέλιο είναι επίσης το «Parks and recreation» που καυτηριάζει τα κακώς έχοντα της αμερικάνικης κοινωνίας και ιδιαίτερα σατιρίζει τους δημόσιους υπαλλήλους στο δημαρχείο μιας μικρής πόλης της Αμερικής που τεμπελιάζουν και χαζεύουν. Εξαιρετικό χιούμορ, έξυπνη σκηνοθεσία , απίθανοι χαρακτήρες.
Ενδεικτικά αναφέρω και τη μεγάλη μου τηλεοπτική αγάπη, μια σειρά που- όχι τυχαία- έχει φτάσει σε τηλεθεάσεις που δεν έχουν καταγραφεί ξανά: Game of Thrones. Μια επική σειρά που εξελίσσεται μέσα στο σκοτεινό σκηνικό μιας φανταστικής εποχής ανάλογης του Μεσαίωνα, σε μια κοινωνία που κατασπαράσσει κάθε τι ηρωικό, αγνό και αφελές. Κανένας δεν είναι ασφαλής, κανένας δεν γλυτώνει. Οι πρωταγωνιστές κινούνται ανάμεσα στα 7 βασίλεια του Westeros αλληλοσπαράζονται για την εξουσία ενώ ο απλός λαός λιμοκτονεί. Στη διπλανή ήπειρο, το Essos, μια ξεπεσμένη πριγκίπισσα ξαναφέρνει στη ζωή τους χαμένους δράκους 
κι αναγεννημένη ετοιμάζεται να πάρει αυτή τον θρόνο στο Kingslanding (Westeros). Ένα τεράστιο τείχος όμως χωρίζει όλα αυτά από κάτι σκοτεινό κι ακατανόητο. Πέρα από το παγωμένο τείχος μόνος ψύχος, θάνατος και πλάσματα που θυμίζουν την ιρλανδέζικη μυθολογία για τα πνεύματα που απειλούν κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, γι΄αυτό… «brace yourselves, Winter is coming». Θα μπορούσα να γράφω σελίδες ολόκληρες για τους χαρακτήρες, τα κουστούμια, τα σκηνικά και την ατμόσφαιρα που σου προσδίδουν, την απίστευτα μελωδική και πομπώδη μουσική από το intro theme (όταν αρχίζει η σειρά) μέχρι το προσωπικά αγαπημένο μου τραγούδι των Λάννιστερς «Tears Of Castamere». Λίγα επεισόδια κάθε σεζόν, για να μας κάνουν να περιμένουμε κάθε Απρίλη μαζί με την Ανάσταση και τη σειρά αλλά για να είναι σε θέση η παραγωγή να προσφέρει στον τηλεθεατή επεισόδια που ξεπερνούν σε πολλά ακόμα και ταινίες!
Ανάλογου ενδιαφέροντος είναι το Vikings το οποίο όμως κινείται γύρω από πραγματικά γεγονότα. Παρουσιάζει τον Ράγκναρ Λόθροκ ένα πρόσωπο βγαλμένο από την ιστορία των Βίκιγκς τυλιγμένο στον μύθο. Κάτι ανάλογο του δικού μας Διγενή Ακρίτα. Μέσα στον βάρβαρο πολιτισμό τους ξεπροβάλλει η Βαλχάλλα, ο δικός τους παράδεισος, ο θεός του πολέμου Θωρ και μια φιλοσοφία ζωής γύρω από το αίμα, τη βία και κυρίως την περιέργεια που οδήγησε σε μεγάλες αναζητήσεις και κατακτήσεις.
Πώς λοιπόν να μπω στη διαδικασία να δω κυπριακό κανάλι όταν παίζουν τέτοιες παραγωγές; Άσε που
δε με παίρνει (σε έκταση) να μιλήσω και για το «Walking Dead», το «The Middle», το «Homeland», το «The Mentalist», το «Once upon a time». Δε λέω πως έχουμε την οικονομική άνεση ή την άνεση σε υποδομή να στήσουμε τέτοιες παραγωγές. Το μόνο που θα απαιτούσα θα ήταν περισσότερος σεβασμός στο κοινό που παρακολουθεί. Μη μου παρουσιάζεις πλοκή τύπου «Τόλμη και Γοητεία», αυτά τα έχει ξεπετάξει ο Φώσκολος προ 20ετίας, μη μου παρουσιάζεις σόου εξευτελισμού, αυτά τα έκανε ο Μικρούτσικος και Πάνια για χρόνια και είναι ξεπερασμένα. Μην προβάλλεις 35 επεισόδια κάθε σεζόν εκ των οποίων τα 25 οι διάλογοι να κινούνται στο « – Πώς είσαι; – Καλά, εσύ;» , κάνε 15 με μεγαλύτερο μπάτζετ και δυνατότερη πλοκή.
