Γράφει ο Grand Tirelire
Πας βόλτα και ψάχνεσαι να βρεις κάτι για να αποδείξεις την αγάπη σου, σε έναν άλλον, το χεις σκεφτεί εδώ και μέρες… τι θα πάρεις, τι θα πεις, που θα πάτε και τι θα φάτε. Θα πας σε ένα καρδιοστολισμένο εστιατόριο για ένα καλό δείπνο και μετά για ποτό σε ένα όμοιο χώρο και αυτό είναι αποκαρδιωτικό και το ξέρεις… Μα το ΄χεις φτιάξει έτσι για να είναι πολύ σημαντικό να αποδείξεις σε αυτόν, ότι σήμερα είναι η μέρα σας, μα πιότερο έχεις ανάγκη να το αποδείξεις στον εαυτό σου, να τον πείσεις.
Καθώς χαζολογάς σε καφέ με φίλες μέχρι το βραδύ και βολτάρεις στα στενά μιας μεγαλούπολης, μια ανάμνηση τον φέρνει πίσω… και είναι ακαριαία, θανατηφόρα και ολοκληρωτική…. σε συνεπαίρνει και σε διαλύει. Θυμάσαι ότι εσύ, αυτή την μέρα που όλοι ανταλλάζουν φιλιά και τρέχουν να αναρτήσουν την αγάπη τους σε εκατομμύρια μάτια δεν γιορτάζεις… Όχι, εσύ σήμερα δεν γιορτάζεις.
Δεν γιορτάζεις μάτια μου, εσύ που αφέθηκες σε ένα συμβιβασμό που ενέδωσες σε μια εύκολη φυγή. Το ξέρω είχες κάθε λόγο για να φύγεις, μα τον ουσιαστικότερο για να μείνεις. Τον αγαπάς ακόμη και το ξέρεις μέσα σου ότι και εκείνος σ’ αγαπάει και στο χει αποδείξει ήδη. Πήρε το πρώτο το αεροπλάνο, ήταν στην πρώτη θέση και όλα αυτά για σένα και έχεις πεθυμήσει τόσο το φιλί και το χάδι του, μα δεν το λες ούτε στον εαυτό σου.
Μα εσύ έφυγες, ενέδωσες στον φόβο μιας επανάληψης και έκρυψες μέσα όλες τις αμφιβολίες για αυτή την «σίγουρη» επανάληψη, βαθειά μέσα σου για να μην σε ενοχλούν, τόσο βαθειά που σου έγιναν πληγή που σε ματώνει κάθε μέρα, μα αρνείσαι να αφήσεις τον εγωισμό σου να χάσει. Σ’ αυτή την διελκυστίνδα προτιμάς να κερδίζει ο εγωισμός σου αφήνοντας τον χρόνο να κυλά, να ξοδεύεται και να πεθαίνετε χώρια αντί να γερνάτε αντάμα. Ελπίζω μόνο όταν θα αφήσεις τις άμυνες σου και σωριαστεί ο εγωισμός σου στο έδαφος πλάι στο σκοινί της διελκυστίνδας να μην είναι αργά, να υπάρχει χρόνος, γιατί ο χρόνος δεν είναι γιατρός, μαλακιές λένε, ο χρόνος είναι τιμωρός και το ξέρω πια καλά ματιά μου.
Σήμερα δεν γιορτάζουν οι συμβιβασμοί και δεν μοιράζουν λουλούδια οι δεσμοί, σήμερα γιορτάζει ο έρωτας, ο άφθαρτος, ο βρώμικος, ο αέναος, ο ανομολόγητος, ο αιώνιος, αυτός που σε συντροφεύει τα βραδιά στο μαξιλάρι, αυτός που κλέβει το μυαλό σου όταν χαρίζεις το κορμί σου για να μην θυμάται την ασέλγεια σου, αυτός που κρύβεις μέσα σου, αυτός που δεν σε συγκίνησε άλλος σαν αυτόν, που δεν αγάπησες, δεν πόθησες άλλον σαν αυτόν. Αυτός που μόνο εμπόδιο για να γευτείς τα χείλη του είναι ο εγωισμός σου, οι φοβίες σου, όσο και αν προσπαθείς να φταίξεις εκείνον, που ξενύχτησε σε ένα παγκάκι στην Νέα Σμύρνη σου, για ένα αύριο και μια στιγμή, που σε περιμένει στην πιο όμορφη στιγμή του κόσμου που δεν είναι άλλη από το φιλί σου, που δάμασε μια άμαξα με άλογα κάτω από το παράθυρο σου και ξενύχτησε για την πάρτη σου στις Αλυκές του κόσμου.
Σήμερα σκέψου τον λίγο περισσότερο, σκέψου ότι ο αλήτης σου είναι εδώ, πρίγκιπας πια, μονάχα για τα ματιά σου, τα χεριά σου…. μ’ αυτόν που ποτέ δεν ήταν ένα μπουκέτο λουλούδια, ένα δείπνο ρομαντικό μ’ αυτόν που ήταν όλα αλλιώτικα, που σ’ άνοιξε την πόρτα να μπεις σε ότι πολυτιμότερο έχει, αυτός που δεν έχεις ανάγκη να πείσεις τον εαυτό σου κάθε τρεις και λίγο πως είναι ο άνθρωπος σου.
Όχι μάτια μου λυπάμαι, μα εσύ δεν γιορτάζεις σήμερα, δεν σου αξίζει αύτη η γιορτή εσένα. Ίσως και
πάλι όπως την έκαναν οι μαγαζάτορες, τα εστιατόρια και τα ανθοπωλεία να σου αξίζει, έτσι φθαρμένη, ανούσια, εμπορική να μπορείς να χωρέσεις και εσύ. Μα πάλι εσύ δεν είσαι έτσι, εσύ δεν αγαπάς έτσι, εσύ μένεις, αγωνίζεσαι, παλεύεις για τον έρωτα σου και με τον πρίγκιπα σου, έχεις 364 μέρες ΑγιοΒαλεντινους, κάποτε και 365, χωρίς να τρέξεις, χωρίς να πρέπει να πείσεις κανένα, απλά με ένα χουζούρεμα στο πλάι του, στον καναπέ σου και βλέποντας τα «Φιλαράκια»… και σου ΄χει λείψει τόσο αυτό. Τράβα στον «αλήτη» σου και κάνε κάθε σου μέρα γιορτή…
Υ.Γ: Να γερνάς μ’ αυτόν που αγαπάς…
