Της Γιώτας Δημητρίου
Από μικρή φοβόμουν αυτούς που βγάζουν μια αδικαιολόγητη κακία (υπάρχει και δικαιολογημένη; θα διερωτηθείς. Δεν νομίζω, αλλά ίσως ενδεχομένως κάποτε η πίκρα να μεταφράζεται σε κακία….)
Από μικρή είχα μια φοβία σε αυτούς που όταν μιλούσαν τους άκουγε όλο το τετράγωνο. Φώναζαν κάποτε από εμπάθεια, άλλοτε από ναρκισισμό και κάποτε επειδή νόμιζαν πως όσο δυναμώνουν την ένταση της φωνής τους, τόσο φουσκώνει το εγώ τους. Αντιθέτως, με μαγνήτιζαν οι άνθρωποι με την χαμηλή φωνή ιδιαίτερα όταν αυτή χόρευε ταγκό με την ευγένεια. Τότε παρακολουθούσα τον χορό των λέξεων και των προτάσεων τους σαν υπνωτισμένη.
Από μικρή κυνηγούσα τους καλούς των παραμυθιών, να χωθώ στο πλάι τους και ανησυχούσα μπας και με παρασύρει ο ανεμοστρόβιλος των κακών στο πέρασμα του. Βέβαια, σύγχυζα κάποτε τους καλούς με τους κακούς! Δεν μπορούσα να ξεχωρίσω την κακιά μητριά από την ταλαίπωρη σταχτοπούτα, ούτε τον πρίγκιπα απ’ τον κακό μάγο. Μεγάλο μπέρδεμα! Ήταν και τα προσωπεία και η υποκρισία πάνω από τα κεφάλια μας, να αιωρούνται στην ατμόσφαιρα, που έκαναν την αναγνώριση ακόμη δυσκολότερη.
Από μικρή κοιμόμουν με τον Χανς Κρίστιαν Άντερσεν και ξυπνούσα με τους αγριόκυκνους, την μικρή γοργόνα, το ασχημόπαπο, το κοριτσάκι με τα σπίρτα, το μολυβένιο στρατιωτάκι, τα κόκκινα παπούτσια και την Τοσοδούλα.
Νανουριζόμουν με τα αυτονόητα και τα όσα θα έπρεπε να διείπαν την ανθρωπότητα….Ξέρεις, δικαιοσύνη, καλοσύνη, ειλικρίνεια, αλήθειες και τέτοια.
Σήμερα, υπάρχει μπόλικη κακία στον κόσμο, λένε. Ίσως να το είδαμε τις τελευταίες μέρες έντονα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
(Πόση έγνοια να κρίνει ο ένας τον άλλο με ειρωνείες, εμπάθεια και ύφος παντογνώστη!)
Σε μια γνωστή του λιθογραφία (τελευταία φωτογραφία άρθρου) ο Αρμάν Γκωτιέ (Armand Désiré Gautier 1825-1894) εικονίζει ανθρώπους διαγνωσμένους για ψυχικές ασθένειες, τον 19ο αιώνα, στους κήπους του Νοσοκομείου Pitie-Salpetriere: ανοία, μεγαλομανία, οξεία μανία, μελαγχολία, ηλιθιότητα, παραίσθηση, ερωτική μανία και παράλυση.
Δεν είμαι ειδική στο είδος της επιστήμης της ψυχολογίας αν και πολύ την αγαπώ την επιστήμη αυτή, αλλά έχω την πεποίθηση πως σε 200-300 χρόνια, αν η ανθρωπότητα πάει μπροστά και δεν κάνει άλματα προς τα πίσω, η κακία θα ενταχθεί στις σοβαρότερες ψυχικές ασθένειες….
Υ.Γ Σύμφωνα με έρευνα που διεξάχθη στο πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προέκυψαν τα εξής αποτελέσματα: “Ο διαρκής τεχνολογικός βομβαρδισμός στην επικοινωνία μάς κουράζει ενώ παράλληλα μειώνει την ικανοποίηση που αντλούμε από τη ζώη”.
