Το πιο κάτω κείμενο και την φωτογραφία τα “κλέψαμε” από το facebook wall της Sevina Floridou
Η αλλη , η μια αλλη προσφυγια ειναι αυτη της διαμορφωσης ξεχωριστικοτητας που ειναι ευκολοτερο οταν οι φωτογραφιες ειναι ασπρομαυρες, τα ατομα σαφεστατα οι “αλλοι”, χωρις ονοματα.
Αποψε εμαθα πως ειναι η μητερα , αδελφος και θεια (μπροστα) ξαδελφου μου που μενουν πια στην Αγγλια. Ολοι τους εχουν πια πεθανει. Δεν τους γνωρισα, δεν πηγα ποτε στο σπιτι τους, μονο στα θεμελια του εχω τρυγυρίσει στον Αγιο Σωζομενο χωρις να γνωριζω οτι ηταν συγγενων μας.
Δεν εβλαψαν ποτε κανενα, η απορια στα προσωπα τους μαλλον καταγραφει την ανημπορια των τοτε, την ιδια ανικανοτητα μας τωρα να αντικρυσουμε γιατι δεν μπορουσε κανεις τοτε να κανει κατι αλλο.
Να υπερασπιστεί ας πουμε την Ειρηνη, αληθεια γιατι πρεπει να προσδίδουμε χλευαστική λαϊκοτητα σε κατι τοσο ουσιωδες, (λεμε αερα, νερο, αναπνοη . γιατι η λεξη ειρηνη επιλεγεται απο καποιους ως λεξη πνευματικης αδυναμιας; ) δεν μπορουμε ουτε σημερα παρα να περιμενουμε να ερθει η σειρα μας, κρατοντας την αναπνοη μας, οταν σε αποσταση αναπνοης αναποδογυριζονται οι ζωες αλλων. Ομοιων μας, ιδιων με μας, δεν ειναι κανεις τοσο ξεχωριστος που οι τυχαιες συγκυριες να τον προσπερασουν οταν δεν μαχεται για την ειρηνη.
Ειρηνη ονομασα την κορη μου. Μακαρι να την ζησει.
Καποτε στη Λοφου πηγα με καπιον που ηθελε να φταξει το διατηρητεο του. “Την καμαροπορτα την εφερα απο τον Αγιο Σωζομενο”, μου ειπε περηφανα. “Ημουν στρατο εκει, ειναι ολα τα σπιτια γκρεμισμενα” .
Χωρις απορια, χωρις στεναχωρια καμια. Χαιρετησα σιωπηλα την καμαροπορτα τοτε κι εφυγα προς μεγαλη απορια του ανθρωπου αυτου. Την βλεπω τωρα στο πισω μερος της φωτογραφιας και την αναγνωριζω, ισως οχι η ιδια αλλα τυπολογια αυτου του χωρου, ισως του ιδιου μαστορα με την ξεριζωμενη, ισως να λαξεψε απο το βουνο την πετρα ο παππους μου…..ισως….
———————————————————–
Y.Γ Το πιο πάνω μας θύμισε αυτό γιατί η προσφυγιά είναι πάντα η ίδια…. :
https://www.youtube.com/watch?v=5bBKNGuBDxg
