Γράφει η Μυράντα Ορθοδόξου
orth_miranda@hotmail.com
Σε περιμένω μπροστά στο θρανίο, έχουμε διαγώνισμα κι εσύ άργησες, δε μας παίρνει να αργήσουμε, το κουδούνι χτύπησε, ξεκινάμε μάθημα! Σε περιμένω έξω από την καγκελόπορτα του σπιτιού μου για να έρθεις μ’ αυτή τη μικρούλα βέσπα να πάμε στο φροντιστήριο, κρυφά- κρυφά μη μας δει η μάνα μου κι αρχίσει τις φωνές. Σε περιμένω κάπου στη μέση της Bond Str. του Λονδίνου, να ξετρυπώσεις από τη δουλειά. Φοράς το χαμόγελο σου με ένα καφέ στο χέρι, κουρασμένος αλλά έτοιμος για ψιλή κουβέντα. Και στη συνάντηση με τους άλλους συμμαθητές, πάλι σε περιμένω! Και σε κάποια ξεχασμένα Χριστούγεννα σε περιμένω και μέσα στο αυτοκίνητο κορνάροντας μέχρι να βγεις από το πατρικό σου, να πάμε να τα πούμε. Σε περιμένω… μια ζωή αργείς και μια ζωή περιμένω! Αργείς!
Είσαι ο Φίλος μου, ο καλός μου ο Φίλος. Θα σε περιμένω κι άλλο, μα αργείς πολύ. Χαλάλι, σκέφτομαι! Μια φορά στο τόσο που σε βλέπω πια, θα περιμένω. Έτσι κι αλλιώς δε θα έχω κάτι να σου προσάψω για ελάττωμα. Αυτό μόνο. Αργείς! Και είσαι και λίγο φλύαρος βρε παιδί μου, αργείς και είσαι φλύαρος! Κάτι άλλο να πω, δεν έχω. Και τι; Να σου κάνω παράπονο; Να σου κρατήσω μούτρα, δεν το λέει η ψυχή μου… Μες την γκρίνια εγώ για τις «συννεφιές του κόσμου» κι εσύ το «χαμόγελο του ήλιου» που με κάνεις να τις ξεχνώ. Πώς να σου κρατήσω μούτρα. Χαμογελώ κι εγώ σαν σε βλέπω, με παρασύρεις στις λιακάδες σου. Γι΄αυτό σε περιμένω πάντα και δεν κάνω παράπονο, γι΄αυτό σε ακούω να μιλάς ακατάπαυστα γιατί ξέρω ότι κάπου στο τέλος θα με κάνεις να γελάσω δυνατά, τόσο που να πονάει η κοιλιά μου!
Τώρα δα θυμηθήκαμε πως, παιδιά ήμασταν ακόμα κι εσύ ήσουν αυτός που έμενες πάντα τελευταίος στο ταξί πριν κατέβουμε ξενυχτισμένοι από τα σχολικά πάρτι, μη μας πειράξει κανείς ή μας κάνει κακό. Θυμηθήκαμε πως εσύ ήσουν που μας μάζευες για ταινίες τα Σαββατοκύριακα και δώσε τσιριχτά γέλια και φωνές, ταράζαμε την ησυχία του σπιτιού σου. Θυμηθήκαμε και τις μεγάλες σου εισόδους- πάντα σου άρεσαν οι μεγάλες και δραματικές είσοδοι τυλιγμένος στα ολόμαυρα σου ρούχα με λονδρέζικο αέρα να αχνίζει στα γυαλιστερά σου μάτια! Θυμηθήκαμε τα τηλέφωνα που έπαιρνες και μίλαγες με τις ώρες, ήσουν τόσο μακριά αλλά ένιωθα τη φωνή σου καθαρή, σαν να είσαι δίπλα μου. Κι εγώ το μόνο που έκανα πάντα για σένα…. Περίμενα μόνο! Τίποτα…
Μια στιγμή φευγαλέα σκέφτομαι να φύγω, δε θα περιμένω άλλο. Όμως… Τώρα, Φίλε μου καλέ, αγαπημένε μου Φίλε, αντιλαμβάνομαι πως ό,τι και να συμβαίνει, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες για τους ανθρώπους που αγαπάς μένεις. Μένεις και ζητάς συγνώμη όταν χρειαστεί, αγκαλιάζεις όταν το νιώθεις, λες «σ’ αγαπώ» συχνά, κατεβάζεις το κεφάλι και παραδέχεσαι την ήττα ώσπου να έρθει η νίκη, ζητάς βοήθεια όταν τη χρειάζεσαι, μοιράζεσαι μια μικρούλα βέσπα, μια ζωγραφιά, έναν καφέ και μοιράζεσαι εσύ ο ίδιος και δίνεις κι ένα κομμάτι από τον εαυτό σου, μέχρι να γίνει ο τελευταίος χτύπος της καρδούλας σου ήλιος, σαν το χαμόγελό σου!
Διάβασα σήμερα αυτά τα λόγια- τα ‘χα ξαναδιαβάσει άλλες τόσες φορές- αλλά σήμερα έβγαζαν ξεκάθαρο νόημα: «Από καταβολής κόσμου, κάποιοι είναι μέσα στη φωτιά, μέσα στην καρδιά των εξελίξεων που προσελκύουν με την ανυπόταχτη φύση τούς τους κεραυνούς και τις θύελλες, όπως τα αιωνόβια, πανύψηλα δέντρα. Είναι αυτοί που επιλέγουν αυτοπροαίρετα, εκούσια, ενσυνείδητα τον πιο δύσκολο δρόμο, ακολουθώντας την επιταγή της συνειδήσεώς τους και έχουν κατακτήσει την εσωτερική τους ελευθερία. Έρχονται σε σύγκρουση μ’ αυτά που άλλοι αποδέχονται δουλικά. Αυτοί οι άνθρωποι γεννιούνται με το άστρο του θανάτου στο μέτωπό τους, έτοιμοι να επωμισθούν τη μοίρα…» Τόσα χρόνια μπροστά μου αυτό το χωρίο, μόνο σήμερα όμως έβγαζε νόημα.
Σε περιμένω Φίλε μου καλέ, σε περιμένω αγαπημένε μου Φίλε. Πήρες μαζί σου ένα κομμάτι από την εφηβική μου ζωή, πήρες μαζί σου τις στιγμές που θα ζούσαμε ώσπου να γίνουμε γεροντάκια. Αλλά σιγά μη γερνούσες εσύ ποτέ, σιγά μη γερνούσε τέτοιο χαμόγελο! Μου άφησες ένα κομμάτι από τον ήλιο σου….. Περιμένω να σε υποδεχτώ, θα σε περιμένω πάλι!
Υ.Γ.: Το κείμενο είναι αφιερωμένο στον Φίλο μου Δημήτρη Σταύρου, τον Φίλο μου που άφησε πολύ ξαφνικά και πολύ νωρίς αυτόν τον άχρωμο κόσμο ορφανό από χρώμα και χαμόγελα! Εις το επανιδείν…
Αν γίνομαι γραφική, αινιγματική ή συναισθηματικά ευάλωτη γράφοντας και δημοσιεύοντας το, χαλάλι! Το αξίζει, δεν έχω κάτι άλλο να του δώσω πέρα από αυτήν την αφιέρωση. Είναι κι άλλα τόσα που τα κρατάω για μένα και για κείνον!
