(Εμπνευσμένο απο το ποίημα του Κ. Καβάφη ‘’Οσον μπορείς’’)
Ελλη Χρ. Αθανασίου
Μάρτιος 2016
Ήταν ο πρώτος μήνας της άνοιξης. Στην αυλή τα ανθισμένα λουλούδια είχαν στήσει το δικό τους χορό, χαμογελώντας, ανοίγοντας διάπλατα τα πέταλα τους, σκορπίζοντας παντού ένα συνονθύλευμα αρωμάτων, που σε έκαναν να αλλάξεις διάθεση. Παρόλα αυτά, στον ουρανό είχαν αρχίσει να καταφθάνουν από τον μακρινό ορίζοντα γκριζόασπρα διογκωμένα σύννεφα , που γέμιζαν πέρα δόθεν τον ουρανό. ΄Ένοιωσα όμως πολύ έντονα το συναίσθημα να βγω να σεργιανίσω στο μικρό πάρκο της γειτονιάς μου. ‘ Ένοιωσα το στήθος μου να βαραίνει και να αναζητά καθαρό οξυγόνο για τα πνευμόνια μου, αλλά κυρίως για καθαρισμό των λογισμών που κυρίευαν και βασάνιζαν το μυαλό μου. Πήρα την τσάντα μου και την πολύχρωμη ομπρέλα μου που πάντοτε με συνόδευε στις εξόδους μου, κυρίως για προληπτικούς λόγους , όταν διαπίστωνα ότι οι καιρικές συνθήκες δεν ήσαν ευοίωνες. ΄Έκλεισα την πόρτα και πήρα το μικρό πέτρινο δρομάκι που οδηγούσε προς τον κύριο δρόμο. Περπατούσα με αργό βήμα, νωχελικά με ασταθές βήμα που καταμαρτυρούσαν την μελαγχολία που με κυρίευε, αλλά και τον πόνο που βασάνιζε τόσο την ψυχή όσον και το σώμα μου. Οι πεζοί βυθισμένοι και αυτοί στις δικές του σκέψεις, έτρεχαν να προλάβουν στην επόμενη στάση το Λεωφορείο που θα τους οδηγούσε στον προορισμό τους.
Χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα στο καταπράσινο πάρκο με τα πανύψηλα αγέρωχα δένδρα με τα καταπράσινα πλούσια φυλλώματα τους, τους ξεχωριστούς διαδρόμους που οδηγούσαν στους σχεδιασμένους με όμορφα λουλούδια μικρούς κήπους που έμοιαζαν σαν ζωγραφιές με τις ποικιλόχρωμες πινελιές, πινελιές με τα ζωντανά χρώματα των λουλουδιών που τους διακοσμούσαν. Κάθισα στο πρώτο παγκάκι που συνάντησα. Αφουκράστηκα για λίγο το τοπίο, και ένοιωσα την ανάγκη να αφεθώ στις σκέψεις μου και να ενσκύψω σ΄ αυτά που με βασάνιζαν ,να βρω την παρηγοριά, αλλά και ίσως τις λύσεις σ΄ αυτά που από καιρό τώρα με λεηλατούσαν και βασάνιζαν την ψυχή και το μυαλό μου.
Άνοιξα τους χάρτες του Ψυχοπνευματικού μου είναι, και γυρίζοντας ένα ένα τα φύλα της μέχρι σήμερα πορείας της ζωής μου, ένοιωσα να με κυριεύει μια τρομερή απογοήτευση. Και διερωτόμουν. Δεν είναι δυνατό η ζωή να μου έχει στήσει τέτοια παγίδα. Πολλά είναι τα γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή μου και μου έχουν δημιουργήσει τεράστια απογοήτευση και ανασφάλεια που ερωτώ: υπάρχει νόημα ζωής και δικαιοσύνη; Και αν υπάρχει , γιατί εγώ που ήμουν τόσο γνωστικός, τίμιος και που όλες οι πράξεις και ενέργειες μου στηριζόταν πάνω σε αρχές και αξίες, αυτοσεβασμό και αξιοπρέπεια , σήμερα βλέπω όλα μου τα όνειρα να έχουν γκρεμισθεί, οι ευγενείς φιλοδοξίες μου και οι στόχοι μου ν α έχουν καταρρακωθεί; Γιατί λοιπόν να είμαι εκείνος που άλλοτε ημουν, και να μη γίνω αυτός που οι άλλοι θέλουν; Ας διασκεδάσω λοιπόν τη ζωή μου. Δεν με νοιάζει τι θα πουν , και αν με κατακρίνουν. Και εκεί που έκανα τον σιωπηλό διαλογισμό ξεδιπλώνοντας όλα τα αρνητικά της ζωής και των αποτυχιών μου ,ακούγεται μια εσωτερική φωνή που ξύπνησε το υποσυνείδητό μου κτυπώντας την πόρτα της λογικής αλλά και της ευαισθησίας, των αξιών, των αρχών, τους ήθους και της αξιοπρέπειας , που μέχρι σήμερα οι πράξεις και γενικά η ζωή μου είχαν ως θεμέλιο λίθο . Με ταρακούνησε συθέμελα η φωνή αυτή, λέγοντας μου: Φίλε, τι πας να κάνεις; Προσπάθησε να μη καταρρακώσεις και να εξευτελίσεις τον εαυτόν σου, την αξιοπρέπεια σου. Στο χέρι σου είναι να σταθείς ορθός, δυνατός με θάρρος και αξιοπρέπεια , αντιμετωπίζοντας τις αναποδιές και τις δυσκολίες της ζωής. Σήκωσε το ανάστημα σου στο κοινωνικά αποδεκτό, όταν αυτό είναι επικίνδυνο. Κάποτε στη ζωή μας παρουσιάζονται και αντίξοες συν θήκες με αποτέλεσμα σε στιγμές λανθασμένων επιλογών να καταρρέουμε και να χάνουμε την προσωπικήν μας ταυτότητα. Γι΄ αυτό κοίταξε μπροστά μην αφήσεις τις σειρήνες που σε περιτριγυρίζουν με ανούσιες κουβέντες και πρόσκαιρες διασκεδάσεις να σε επηρεάσουν,που οι χειρισμοί και οι σκέψεις τους σε οδηγούν χωρίς να το καταλάβεις στην απώλεια της προσωπικής σου εικόνας. Τότε ένοιωσα ότι γινόταν ένας ιερός πόλεμος μέσα μου, Αισθάνθηκα ότι μόνο ένας δρόμος οδηγούσε στη σωστή αφετηρία. Σηκώθηκα κοίταξα γύρω μου με μια αλλιώτικη αισιοδοξία, άνοιξα την ομπρέλα μου γιατί ψιλή βροχούλλα άρχισε να πέφτει, και είπα στον εαυτό μου. Φτάνει ως εδώ , τέρμα οι όποιες αποφάσεις έχουν παρθεί. Θα κρατήσω ανόθευτη την αξιοπρέπεια μου. Τέρμα στην ηθική απογύμνωση , στον εξευτελισμό και στην υποβίβαση της ζωής μου . Σήμερα βρήκα τον παλιό μου εαυτό, και θα συνεχίσω όπως άρχισα τη ζωή μου, που στηρίζεται σε θεμελιώδης αρχές και αξίες.
Σιγά σιγά και σταθερά, πήρα το δρόμο της επιστροφής, της πραγματικής επιστροφής με διαυγείς σκέψεις, ξαναγεννημένος σαν ένας νέος Φοίνικας απο τις στάχτες του. Πλησιάζοντας στην είσοδο του σπιτιού μου, ένοιωσα τα σταγονίδια της βροχής να πέφτουν από την ομπρέλα μου κάτω στη γη. ΄Ενοικούσα ότι αυτά ήσαν δάκρυα χαράς και αγαλλίασης των Αγγέλων που σήμερα με συνόδευαν στην σημαντική έξοδο μου. Σήμερα βρήκα τον παλαιό μου εαυτό. Θα συνεχίσω λοιπόν την ζωή μου με όλα εκείνα που έχω γαλουχηθεί, στηριζόμενη πάντα σε αρχές και αξίες, ζώντας μια ζωή με αξιοπρέπεια και αγάπη
————————————————————————————–
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.
-Κ.Π Καβάφης
