Της Ελίνας Λούκας
(Ηθοποιός, Παραγωγός, Σεναριογράφος)
“Το αδύνατο είναι εφικτό, όταν μπορείς και πράττεις αυτό που θέλεις
γιατί αποφάσισες να δημιουργήσεις το γεγονός, που δεν είναι πια η στιγμή
αλλά ο κόμβος που αλλάζει τα δεδομένα της ζωής”.
Όταν ο ίδιος ο νόμος δεν υπακούει το νόμο, δεν υπάρχει κανένας νόμος, δεν υπάρχει τάξη και ούτε δικαιοσύνη. Η λαμπρότητα και τα στολίδια της Εξουσίας είναι απλώς η συγκάλυψη της αλήθειας στην οποία η τρέχουσα παγκόσμια τάξη που καθιστά τον έλεγχο, δεν συναινεί.
Ξύπνα από τον λήθαργο, εισάκουσε τις καμπάνες του πνευματικού σου κτύπου και μετάτρεψε την συσσωρευμένη αγανάκτηση σου σε εσωτερικό πεδίο μάχης για να ξαναβρείς τη δύναμη να διεκδικήσεις το δικαίωμα του να ζεις αξιότιμα, διαδραματίζοντας σημαντικό ρόλο μέσα σε αυτήν την κοινωνία που έχει εξαπατηθεί και ισοπεδωθεί η υπόληψη της.
Για τον εξωτερικό εχθρό όλοι αντιδρούμε και συμμετέχουμε στον κοινό αγώνα της πατρίδας μας, ενώ για τον εσωτερικό εχθρό της προσβολής της τιμής και της υπολήψεως των συμπατριωτών μας αλλά και του ίδιου μας του εαυτού, όχι μόνο δεν αντιδρούμε, αλλά πολλές φορές τον βοηθούμε με το να τα βάζουμε κάτω, δίνωντας και πάλι την ευκαιρία στους ύπουλους συκοφάντες να ξαναβγούν στην εξουσία και να πανηγυρίζουν για τις μίζες που πρόκειται να πάρουν με την ολοκαίνουρια επανεκλογή τους εις βάρους μας, εις βάρους του λαού.
ΕΓΩ ΔΕΝ ΤΟ ΔΕΧΟΜΑΙ, ΕΣΕΙΣ ΓΙΑΤΙ;;;
Γιατί έχετε χάσει κάθε ελπίδα, πιστεύετε ότι τα πράγματα δεν πρόκειται να αλλάξουν, γιατί οι κομματικές παρατάξεις δεν θα αφήσουν τα νέα στελέχη που θα βγουν στην εξουσία να κάνουν αυτό που πρέπει… γιατί, γιατί, γιατί…
Ξεχάσατε όμως ότι τη ΔΥΝΑΜΗ την έχει ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ και οι πολίτες της που το υποστηρίζουν μέχρι το τέλος. Γιατί εκεί που καταρρέει ο κόσμος κάτω από τα πόδια μας, βρίσκουμε τη δύναμη να σηκωθούμε απ’ τα γόνατά μας για να αντιμετωπίσουμε το επώδυνο μαρτύριο που μας έχουν προκαλέσει, με υπομονή, μαχητικότητα και με τεράστια πίστη στην δικαιοσύνη.
Γινόμαστε προδότες και συνένοχοι της διαφυλάξεως του ιεροτέρου αγαθού, της τιμής και της υπολήψεως μας, προωθώντας με την αποχή της ψήφου μας τους αχρείους συκοφάντες και τις συκοφαντίες τους.
Με την αποχή μας, συνεργαζόμαστε μαζί τους για να επιτελέσουν ευκολότερα και καλύτερα τη συνέχιση των εγκληματικών τους έργων, με την ψήφο που δεν έχουμε δώσει ποτέ!
Σηκωθείτε από τις αναπαυτικές σας καρέκλες και δώστε την ψήφο σας σε νέους ανθρώπους, σε δυναμικές προσωπικότητες, σε άτομα υποστηριχτές της αλήθειας, της δικαιοσύνης και της αγάπης προς την πατρίδα και τον συνάνθρωπο.
Δώστε τους την ευκαιρία να διώξουν τους ανίκανους από τις καρέκλες της πολιτικής σκηνής και ας τους στηρίξουμε σε αυτό το δύσκολο έργο που πρόκειται να επιτελέσουν.
Ζούμε εν καιρώ ειρήνης σε συνθήκες πολέμου. Η κατάσταση γύρω μας μοιάζει απελπιστική και η πολυπόθητη ανάκαμψη φαίνεται να αργεί. Εμείς όμως μάθαμε να σκύβουμε το κεφάλι ακόμα και αν το αποτέλεσμα της μάχης δεν έχει κριθεί. Ακόμα και αν θέλουν να μας πείσουν να καταθέσουμε τα όπλα προδιαγράφοντας την συντριπτική ήττα. Ακόμα και αν δελεαστικά μας παρακινούν να εγκαταλείψουμε τη χώρα, αναζητώντας καλύτερη ζωή μακριά από αυτήν, από τον παράδεισο που λέγεται Κύπρος.
Εμείς οι νέοι λοιπόν, θα αγωνιστούμε με όποιες συνθήκες γιατί έχουμε χρέος να ανασυγκροτήσουμε τις δυνάμεις μας και να επαναφέρουμε εν ζωή το παρόν και να δώσουμε παλμό στο μέλλον που μας περιμένει…
Γιατί “ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ ΕΧΟΥΝ ΕΥΘΥΝΕΣ, ΟΙ ΝΕΟΙ ΕΧΟΥΝ ΕΛΠΙΔΕΣ”
Πρέπει όλοι οι νέοι να πάμε κόντρα στη ροή του κοπαδιού και να ανορθώσουμε την πληγωμένη εθνική μας περηφάνεια με το έτσι θέλω, ξεκινώντας από την ΨΗΦΟ μας σε νέες αξιότιμες προσωπικότητες, για μια υπόσχεση τακτικής για τον λαό μας που θα μας οδηγήσει σε ένα καλό αποτέλεσμα.
Γεννηθήκαμε για να συνεργαζόμαστε μεταξύ μας, το να κάνουμε αντίπραξη ο ένας στον άλλο είναι πάρα φύσιν. Και η ουσία της αντίπραξης είναι η αγανάκτηση και η αποστροφή.
“Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία” λέει ο ποιητής Ανδρέας Κάλβος.
Κι εγώ προσθέτω: Τόλμη για να κινηθείς προς την ελευθερία και αρετή για να μην την ξανασκλαβώσεις!
“Όλοι ψάχνουν για κείνο τ’αστέρι. Στην πορεία το χάνουμε, μα εκείνο επιμένει να φωτίζει παρήγορα και να διώχνει σκιές, κι οι αρνητές, κι ας το κρύβουνε κι αυτοί για ένα φως πως διψάνε κουρασμένοι στο διάβα τους, τις νύχτες μολογάνε ήταν φώτα, χίλια φώτα μα δεν ήτανε το φως…” (Γιάννης Πατσωνης).
