Της Αναστασίας Ξενοφώντος Γαϊτάνου
«Με το νήμα των λέξεων, αυτόν το χρυσό
Του χρυσού, που βγαίνει απ’ τα βάθη
Της καρδιάς μου, συνδέομαι μαζί σου…»
Το δάκρυ κύλησε στο μάγουλό μου ακολουθώντας ένα φιδογυριστό μονοπάτι και σκόνταψε στη ρυτίδα εκείνη, στη ρυτίδα που βρίσκεται στη δεξιά γωνιά του στόματός μου, για την οποία τόσο με πείραζες. «Σταμάτα να στραβώνεις έτσι το σόμα σου», μου είπες για χιλιοστή φορά ενώ βλέπαμε τηλεόραση. «Δεν βαρέθηκες να λες τα ίδια πράγματα;», σου πέταξα τις λέξεις με μια δόση ενόχλησης. «Λέγε εσύ, αλλά όταν η ρυτίδα θα στρογγυλοκαθίσει στο πρόσωπό σου θα με θυμηθείς», η αποστομωτική σου απάντηση.
Ναι σε θυμάμαι, κάθε στιγμή, κάθε λεπτό. Το δάκρυ ακολουθώντας το χαραγμένο μονοπάτι της ρυτίδας έφτασε στα χείλη μου. Αυτά τα χείλη που ξεράθηκαν από τότε που έφυγες και που άγονα, στεγνά και άψυχα το μόνο αξιόλογο πράγμα που κάνουν είναι να σχηματίζουν τις λέξεις που μου έγραψες στο γράμμα σου. «Παρ’ το μου είπες», λίγες ώρες πριν ξεψυχήσεις στα χέρια μου. «Αυτό είναι το δώρο μου για σένα. Όποτε χάνεσαι σε δρόμους σκοτεινούς και σαλεμένους να το διαβάζεις.»
Με τη γλώσσα μου γεύομαι το δάκρυ όπως γεύομαι τη δύναμη των λέξεων, των δικών σου λέξεων που είναι χαραγμένες στο χαρτί και που μου φωτίζουν το σκοτάδι που σκόρπισε ο θάνατος σου.
«Με το νήμα των λέξεων, αυτόν το χρυσό
του χρυσού, που βγαίνει απ’ τα βάθη
της καρδιάς μου, συνδέομαι μαζί σου, συμμετέχω στη ζωή σου.
Σκέψου. Είπα και έζησα το αγαπώ
μα το πιο σημαντικό
αγαπήθηκα από σένα.»
