Της Γιώτας Δημητρίου
Την ώρα που γράφεται το κείμενο αυτό (μεσημέρι Τρίτης 22 Μαρτίου) επικρατεί ένας πανικός….Ακόμη ρωτάμε να μάθουμε ποιοι φίλοι μας απ’ αυτούς που ζουν στις Βρυξέλλες είναι σώοι και ασφαλείς.
Το μπαράζ επιθέσεων στο διεθνές αεροδρόμιο των Βρυξελλών και σε τουλάχιστον δύο σταθμούς του Μετρό αιματοκύλησαν τις Βρυξέλλες, την πρωτεύουσα του Βελγίου και έδρα της ΕΕ και άφησαν την διεθνή κοινή γνώμη να κοιτά ακόμη μια φορά έντρομη.
Μέχρι στιγμής γίνεται λόγος για 17 νεκρούς και 35 τραυματίες.
Την ώρα που γράφω αυτό το κείμενο η Le Monde δημοσιεύει την είδηση πως το Παλάτι των Βρυξελλών (Royal Palace) εκκενώνεται αυτή τη στιγμή λόγω υπόπτου αντικειμένου.
Η Ευρώπη δεν είναι ασφαλές μέρος πια και αυτό δεν είναι είδηση.
Το καταλάβαμε το “έργο” απο τις βομβιστικές επιθέσεις της 7ης Ιουλίου του 2005 στο Λονδίνο, όταν μια σειρά συντονισμένων βομβιστικών επιθέσεων με στόχο το δίκτυο της μαζικής μεταφοράς στην βρετανική πρωτεύουσα, στη διάρκεια της πρωινής αιχμής, σκότωσε 56 άτομα και τραυμάτισε άλλα 700.
Για όσους ξέχασαν, οι επιθέσεις είχαν κίνητρο την εμπλοκή της Βρετανίας στον πόλεμο του Ιράκ.
Από τότε, μέχρι τις Βρυξέλλες του 2016, ήταν αρκετές οι μεγάλες ή μικρές επιθέσεις που δεχόταν η Ευρώπη με νεκρούς, τραυματίες και με τον τρόμο διάχυτο πάνω από τον ευρωπαϊκό ουρανό.
Την ίδια ώρα που η ΕΕ με λερωμένα χέρια εμπλέκεται με διάφορους τρόπους στις πολεμικές συγκρούσεις στην Μέση Ανατολή, την ίδια ώρα που κλείνει τα σύνορα της στους πρόσφυγες πολέμου.
Μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001 σε ένα από τα πολλά σχετικά άρθρα και βιβλία που κυκλοφορούσαν είχα διαβάσει ότι “μια χώρα δεν είναι αθώα επειδή είναι αθώοι οι νεκροί πολίτες της”.
Είναι αθώα η Ευρώπη όσο είναι οι νεκροί και τραυματίες της; Όσο είναι οι πολίτες της που ζουν μόνιμα με τον φόβο μια τρομοκρατικής ενέργειας να πλανιέται γύρω τους κάθε φορά που μπαίνουν σε ένα αεροπλάνο, σε ένα τρένο, σε ένα αεροδρόμιο κοκ;
Είναι αθώα η Ευρώπη;
Μας ενδιαφέρουν οι νεκροί στη Συρία όσο μας ενδιαφέρουν οι νεκροί στην Ευρώπη;
Η Ευρώπη δεν είναι ασφαλής. Το ξέρουμε. Σε αυτή την πολιτική σκακιέρα με τα ματωμένα πιόνια τα πράγματα δεν είναι μαύρα και άσπρα, αυτοί οι κακοί, εμείς οι καλοί. Και στην τελική ποιοι είναι “αυτοί” και ποιοι είναι “εμείς”;
Κάθε φορά που σκοτώνεται ή τραυματίζεται ένας άνθρωπος ο ένοχος είναι αυτός που προκαλεί τον πόνο, που σκοτώνει, που τραυματίζει. Και ο πόνος δεν μετριέται ανάλογα με την εθνικότητα του νεκρού ή τραυματία, ούτε ανάλογα με την εθνικότητα αυτού που προκαλεί τον θάνατο, πόνο.
Τα γεγονότα στις Βρυξέλλες με έκαναν να δακρύσω ακόμα μια φορά και να αναρωτηθώ “μέχρι πότε θα συνεχιστεί αυτό το θέατρο του παραλόγου που πολλές φορές τα ΜΜΕ καταφέρνουν να το ντύνουν με ένα άθλιο μανδύα αποπροσανατολισμού;”
Φτάνει πια τόσο αίμα! Ούτε στην Ευρώπη, ούτε στη Συρία!
Ο Μαχάτμα Γκάντι είχε πει πως «Το μόνο αποτέλεσμα που θα έχει το οφθαλμόν αντί οφθαλμού, είναι να κάνει όλον τον κόσμο τυφλό».
Και ο κόσμος έχει ήδη αρχίσει να τυφλώνεται….
