Άκου να δεις,
δεν είναι ότι σταματάς να αγαπάς, είναι που παύεις να ελπίζεις πως το συγκεκριμένο πρόσωπο θα μπορέσει να δει πραγματικά ποια είσαι. Είναι που η απογοήτευση των χρόνων, γύρω από αυτό το συγκεκριμένο άτομο, δημιουργεί μια ανοσία στην καρδιά σου και σταματάς πλέον να μετράς τον κόσμο στο μπόι του αγαπημένου σου αυτού προσώπου.
Άκου να δεις,
δεν είναι ότι σταματάς να αγαπάς εκείνο το αγόρι που αργά και σταθερά τοποθέτησες πάνω από την ανθρωπότητα, Θεούς και Αγγέλους. Είναι που συνειδητοποιείς πως στην καρδιά του δεν θα υπάρχει ποτέ χώρος για σένα, δεν χωράς, δεν του κάνεις, ίσως και να μην κατάλαβε ποτέ ποια και τι είσαι. (Ναι, αυτό είναι πολύ πιθανόν). Και τότε για χιλιοστή φορά λες “ως εδώ”, μα αυτή τη φορά το εννοείς. Και δεν είναι το “ως εδώ” ένδειξη τέλους της αγάπης. Είναι μία ένδειξη τέλους κάθε ελπίδας, κάθε προσήλωσης στο άτομο του.
Άκου να δεις,
δεν είναι ότι σταματάς να αγαπάς, γιατί αν αγάπησες πραγματικά η αγάπη δεν τελειώνει ποτέ. Είναι, να, πώς να στο πω; Είναι που παίρνεις τα κουβαδάκια σου και πας σε άλλη παραλία. Που μαζεύεις την αξιοπρέπεια σου και τα γκρεμοτσακισμένα σου όνειρα και γράφεις τέλος σε ένα κεφάλαιο που ήταν μυθοπλασία, όχι ρεαλιστικό. Και προχωράς και ξεχνάς όλα όσα είχαν να κάνουν μαζί του και σταματάς να μετράς την ανθρωπότητα στο μπόι του αγαπημένου σου αυτού προσώπου.
Αλλά, άκου να δεις, δεν είναι ότι σταματάς να αγαπάς.
Ο ποταμός της αγάπης γι αυτόν θα υπάρχει πάντα μέσα σου, σαν αόρατο φαντασματάκι να σου θυμίζει πως κάποτε αυτός, ο αγαπημένος σου, στη ζυγαριά της ζωής ήταν πιο βαρύς από όλη την ανθρωπότητα.
Και προχωράς και ξεχνάς.
Αλλά, αλήθεια, δε σταματάς να (τον) αγαπάς.
K.Z
