Της Γιώτας Δημητρίου
Δεν είναι αυτή την δημοσιογραφία που ονειρευόμουν όταν ακολουθούσα τις σπουδές που πίστευα πως μια μέρα θα με έκαναν μία Οριάνα (Φαλάτσι) ή μία Μαλβίνα (Κάραλη).
Δεν είναι γι αυτή την δημοσιογραφία που ξενυχτούσα μελετώντας την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ για να μπορώ να παραδώσω την δεύτερη μου πτυχιακή στο Λονδίνο, με θέμα τον Βρετανικό Τύπο και την στήριξη του στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, σε σχέση με τον πόλεμο στο Ιράκ.
Ούτε είχα φανταστεί πως μια μέρα θα ήταν όλοι δημοσιογράφοι (με ή χωρίς πτυχία) και κάποιοι επαγγελματίες απ’ το χώρο θα δημοσίευαν ασύστολα ψέματα και προπαγάνδα και θα είχαν για μαξιλάρι τον Γκαίμπελς ή την γελοιότητα, αντί την δημοσιογραφική δεοντολογία.
Παρακολουθούσα τις ανταποκρίσεις και τα δημοσιεύματα τις προάλλες για την αεροπειρατία στη Λάρνακα και δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω ή να κλάψω. Μέχρι την στιγμή που διάβασα τις δηλώσεις της γνωστής πια Μαρίνας από την Ορόκλινη και κατέληξα πως για την περίσταση το δάκρυ είναι πιο πρέπων απ’ το γέλιο.
Πόσες αναλήθειες (τηλεοπτικές, διαδικτυακές και έντυπες) και με πόση ευκολία! Για πιο λόγο; Για λίγη ακόμα αναγνωσιμότητα, για κάποια ακόμα “κλικς” για την ντεμέκ “πρωτοτυπία”;
Και αν το παράδειγμα με την αεροπειρατεία είναι μικρό κι ασήμαντο (σαν κερασάκι στην τούρτα) έχουμε και άλλα, πολλά, παραδείγματα, μεγάλα. Πολιτικά. Οικονομικά. Κοινωνικά. Αλλά δεν ταιριάζουν ούτε στο ύφος της στήλης αυτής, ούτε του Skala Times.
Αδιαμφισβήτητα δεν μπορεί να ισοπεδωθεί ολόκληρη η δημοσιογραφία ούτε όλοι οι δημοσιογράφοι, αλλά η ζυγαριά αποδεικνύει πως από τον Ι.Φ. Στόουν μέχρι τον Νοαμ Τσόμσκι η σημερινή δημοσιογραφία απέχει τα μάλα.
“Κάθε δικτάτορας θα θαύμαζε την ομοιομορφία και την υπακοή των ΜΜΕ των ΗΠΑ” είχε πει ο Νοαμ
και σίγουρα κάθε νεοναζιστής μπορεί να θαυμάζει σήμερα την προβολή κάθε Νότη και να χειροκροτεί τους συνεχιστές του Γκαίμπελς, προσθέτω.
Επίσης κάθε παλιάτσος μπορεί να γελά με τα ψέματα και τα καραγκιοζιλίκια που κυκλοφορούν ανενόχλητα με το κασκόλ της δημοσιογραφίας.
Το επάγγελμα του δημοσιογράφου υποτίθεται πως είναι λειτούργημα. Ο δημοσιογράφος, λένε, οφείλει να επιτελεί κοινωνικό έργο και να εργάζεται με γνώμονα το καλό του δημόσιου συμφέροντος, της κοινωνίας, να αποκαλύπτει σκάνδαλα και να εκθέτει απεριόριστα τους “κακούς” και όσους βλάπτουν τον λαό με οποιοδήποτε τρόπο.
Να είναι σύμμαχος της δημοκρατίας βρε αδελφέ και όχι να την πολεμά με οποιοδήποτε τρόπο.
Πώς να στο πω; Να μην αφήνει καμιά Μαρίνα από την Ορόκλινη να εκφράζει την πικρία της για ανακρίβειες που διατυπώθηκαν από τα ΜΜΕ για το άτομο της.
Να μην αφήνει κανένα άνθρωπο άδικα πληγωμένο.
Αλλιώς, πρέπει να βρεθεί καινούρια λέξη γι αυτό το είδος δημοσιογραφίας, όχι τίποτα άλλο, αλλά για να γλιτώσουμε την διάπραξη ιεροσυλίας όταν θα σκεφτόμαστε τους πραγματικούς δημοσιογράφους που έγραψαν ιστορία.
Ναι;
Υ.Γ Στους 2.297 καταγράφονται οι δημοσιογράφοι και οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ οι οποίοι ενώ προσπαθούσαν να επιτελέσουν έργο δολοφονήθηκαν ή σκοτώθηκαν σε εμπόλεμες περιοχές από το 1990 έως σήμερα, σύμφωνα με έκθεση της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων.
Για το 2015 καταγράφονται 112 θάνατοι.
