Δεν έχει σημασία που ανήκω ιδεολογικά. Σημασία (για σένα αναγνώστη μου) έχει το γεγονός ότι η δημοσιογράφος που γράφει το editorial αυτό προσπαθεί (αγωνίζεται μη σου πω) με όπλο την γνώση (εξ ου και τα εκατοντάδες βιβλία στις βιβλιοθήκες μου) να βαδίζει μπροστά.
Είναι αλήθεια πως πέρασα αμέτρητες συζητήσεις (και με αγαπημένους μου καθηγητές τότε όταν σπούδαζα το πράγμα αυτό που λέγεται δημοσιογραφία) αναλύοντας το “Οργή και Περηφάνια” της Φαλάτσι που παρεμπιπτόντως ποτέ δεν κατάλαβα πως “βρέθηκε εκεί” από το “Βιετνάμ” της.
Είναι πρόοδος από Αριστερά να πηγαίνεις Δεξιά ή από Δεξιά Αριστερά; (Ας το απαντήσουν άλλοι, δεν είναι επί του παρόντος).
Σήμερα το Κρατικό Κανάλι της Κύπρου (ΡΙΚ1) φιλοξένησε την Ελληνίδα συγγραφέα Σώτη Τριανταφύλλου (για την οποία στα πολύ νιάτα μου είχα περάσει μια μικρή περίοδο θαυμασμού). Η Σώτη μίλησε για το καινούριο της βιβλίο «Πλουραλισμός,Πολυπολιτισμικότητα, Ενσωμάτωση, Αφομοίωση» το οποίο κάπως -αν κατάλαβα καλά- μου θύμισε το “Οργή και Περηφάνια” της Οριάνας Φαλάτσι.
Με το φλέγον ζήτημα της μετανάστευσης να μας απασχολεί καθημερινά, οι απόψεις της συγγραφέα σίγουρα αν μη τι άλλο θα προκαλέσουν αφού έρχονται να ενισχύσουν (έμμεσα έστω) τις θέσεις αρκετών ρατσιστών.
Δεν έχω διαβάσει το δοκίμιο της κυρίας Τριανταφύλλου και ως εκ τούτου δεν μπορώ να εκφέρω εμπεριστατωμένη άποψη, αλλά ομολογώ πως τρομοκρατήθηκα στο άκουσμα της θέσης (πάνω κάτω) πως οι μετανάστες πρέπει να φιλτράρονται έτσι ώστε να “χωρούν” στην δική μας κουλτούρα.
Έχω ζήσει Αμερική και Αγγλία (αν δεν απατώμαι και η κυρία Τριανταφύλλου έζησε στην Αμερική) και ουδέποτε μου ζητήθηκε να αρνηθώ τη κουλτούρα μου ή να την διαμορφώσω σύμφωνα με το πως επιθυμεί η χώρα που με φιλοξενούσε. Στην Αγγλία σπούδασα, εργάστηκα, έζησα και ήταν μια δεύτερη πατρίδα για μένα (την οποία πολλές φορές την ένιωθα σαν πρώτη).
Δεν θα ασχοληθώ με την κυρία Τριανταφύλλου διότι δεν είναι αυτό το ζητούμενο εδώ.
Θα ήθελα μόνο να υπενθυμίσω πως ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, ο φασισμός, τα κλειστά σύνορα σε ανθρώπους που τρέχουν να σωθούν από πολέμους και ενίοτε η εθνική υπεροψία είναι τα πιο ισχυρά εργαλεία για πολέμους, θανάτους, καταστροφές και μπόλικο ανθρώπινο πόνο. Ήταν αυτά που μας οδήγησαν στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο και στους εκατομμύρια νεκρούς και τραυματίες.
Μια ανθρωπότητα που έπαθε και υποτίθεται έμαθε οφείλει να προσέχει να μην ξαναπέσει στα ίδια λάθη.
Πριν λίγες μέρες διάβασα το καταπληκτικό βιβλίο, ντοκουμέντο εποχής, της Λιλίκας Νάκου, “Το Χρονικό Μιας Δημησιογράφου” (Εκδόσεις Δωρικός).
Εξαιρετικό ντοκουμέντο εποχής με σημαντικές λεπτομέρειες και πολλά ιστορικά στοιχεία.
Στη σελίδα 33 γράφει “Πίστευε πως ο Τύπος πρέπει να διαφωτίζει τον κόσμο, πως ο δημοσιογράφος έχει μια ανώτερη αποστολή: Να ξεστραβώνει τους ανθρώπους”.
Tους ανθρώπους όμως δεν τους ξεστραβώνεις όταν προβάλλεις ρατσιστικά παραληρήματα (πχ σαν εκείνο με τον Νότη Σφακιανάκη στον ΡΙΚ1). Έμμεσα ή άμεσα.
Και δεν θα αναπτύξω το τεράστιο θέμα “Τύπος”, αλλά αδιαμφισβήτητα ένα Κρατικό Κανάλι οφείλει να έχει ρόλο “ξεστραβωτή” και όχι αντιθέτως να στραβώνει με προπαγάνδα ή άλλους ποικίλους τρόπους.
Υ.Γ Kοιτάζοντας στο διαδίκτυο πληροφορίες για το βιβλίο της κυρίας Τριανταφύλλου έπεσα πανω σε αυτό : http://www.avgi.gr/article/3181363/o-iloustrasion-ratsismos-tis-sotis-kai-tis-athens-voice
