Σπουδές στην αρχιτεκτονική και στην εσωτερική διακόσμηση, σκηνογραφία για όπερα αλλά και για θεατρικές παραστάσεις, ενδυματολογία σε κυπριακή σειρά και δημιουργία ιστοσελίδων, δημιουργία ταινιών μικρού μήκους…..Όλα αυτά αποτελούν ήδη κομμάτι του βιογραφικού της 24χρονης Σταύρης Παπαδοπούλου η οποία βρίσκεται με το ένα πόδι στην Κύπρο και με το άλλο στο Λονδίνο. Η Σταύρη μιλά στο Skala Times για το πάντρεμα των τεχνών, για τα δικά της όνειρα και μας εξηγεί ότι “σήμερα υπάρχουν αρκετά είδη σύγχρονης τέχνης αλλά και ένα πάντρεμα τεχνών, το οποίο μας δείχνει ότι η τέχνη έχει πάει ένα βήμα παρακάτω και σαν άνθρωποι των τεχνών οφείλουμε να βαδίσουμε μαζί της”.
Πάμε να δούμε λοιπόν, μέσα από μόνο δικά της λόγια, τι μας είπε η νεαρή ταλαντούχα Σταύρη για την τέχνη, για την δική της πορεία μέχρι στιγμής, αλλά και για άλλα ζητήματα με κέντρο πάντα τις τέχνες.
Της Γιώτας Δημητρίου
Σπούδασα στο Πανεπιστήμιο του Westminster Αρχιτεκτονική. Στη συνέχεια ακολούθησα μεταπτυχιακές σπουδές στο Interior Design. Στο Interior Design ασχολήθηκα περισσότερο με την αισθητική του χώρου και πως επηρεάζονται τα συναισθήματα των ανθρώπων μέσω αυτού. Την αρχιτεκτονική την είχα εγκαταλείψει ως ιδέα από τον δεύτερο κιόλας χρόνο των σπουδών μου, έχοντας συνειδητοποιήσει πως δεν είχα αρκετή αγάπη γι’ αυτό που έκανα.
Για να ασχοληθεί κανείς με την αρχιτεκτονική επιβάλεται υπερβολική αγάπη, αρκετές θυσίες και πάρα πολλά χρόνια για να εξασφαλίσεις όχι μονό την άδεια υπογραφής σαν αρχιτέκτονας αλλά και την ευχέρεια να εκφράσεις το αρχιτεκτονικό στυλ που σε αντιπροσωπεύει προσωπικά. Πράγμα δύσκολο, έτσι το βλέπω τουλάχιστον εγώ.
Προσωπικά αναζητούσα κάτι πιο δημιουργικό, πιο ελεύθερο… να φτιάχνω, να δημιουργώ, να πειραματίζομαι. Αυτά όλα τα βρήκα στο interior design.
Σαν μια μικρή παρένθεση, σε αυτό το σημείο να αναφέρω ότι για μένα η τέχνη δεν είναι ένα πράγμα, είναι ένα κράμα πολλών τεχνών μαζί.
Με το τέλος των σπουδών μου, αν και αγαπώ το Λονδίνο και με εκφράζει ο χαρακτήρας αυτής της μεγαλούπολης, εντούτοις αποφάσισα να επιστρέψω στην Κύπρο για να εργαστώ ως Interior Designer.
Η αναζήτηση εργασίας δεν ήταν και ούτε είναι εύκολο στην Κύπρο με τα σημερινά δεδομένα. Ωστόσο εγώ γύρευα κάτι που να βοηθά στην δημιουργικότητα μου και όχι να με περιορίζει. Δεν ήμουν απόλυτα σίγουρη αν το Interior Design από μόνο του ήταν τελικά η τέχνη που με αντιπροσώπευε ή αν υπήρχε κάτι άλλο ακόμα πιο ιδανικό για μένα γιαυτό και ήμουν ανοικτή σε διάφορες προτάσεις.
Στην προσπάθεια μου λοιπόν να βρω δουλειά, στην Κύπρο, γνώρισα την σκηνογραφία.
Η σκηνογραφία δεν ήταν άσχετη με τις σπουδές μου αντιθέτως έτυχε να είναι ένα μεγάλο κομμάτι του thesis μου “In search of the Uncanny’’.
Με τον όρο Uncanny περιγράφει κανείς την κατάσταση μέσα από την οποία οι χώροι σου δίνουν ένα περίεργο αίσθημα αλλά συνάμα και οικείο. Με ιδιαίτερη μελέτη στον Φρόιντ, αλλά και άλλους θεωρητικούς και καλλιτέχνες προσπαθούσα να δημιουργήσω χώρους που να βγάζουν το εν λόγω συναίσθημα.
Γι αυτό και η σκηνογραφία που έχει σχέση με τον χώρο, τον φωτισμό αλλά και τα συναισθήματα ήταν ήδη κάτι γνώριμο για μένα.
Κάπως έτσι και σχεδόν τυχαία και μάλλον μοιραία προέκυψε η συνεργασία μου με τη σκηνογράφο Μαρίνα
Χατζηλουκά… Η Μαρίνα ήταν πολύ θετική, με βοήθησε και εργάστηκα μαζί της ως βοηθός σκηνογράφου για την όπερα “Καβαλερία Ρουστικάνα” (“Cavalleria Rusticana”) που έγινε στο Θέατρο Στροβόλου στην Λευκωσία με την Συμφωνική Ορχήστρα Νέων Κύπρου. Στη συνέχεια κάναμε μαζί τα σκηνικά για την παράσταση θεάτρου, “Μια μέρα όταν ήμασταν νέοι” με σκηνοθέτη και ηθοποιό τον Μάριο Μεττή και άλλους ηθοποιούς , Νιόβη Χαραλάμπους και Ειρήνη Ανδρονίκου.
Μετά την επαφή μου με την σκηνογραφία προέκυψε η πρόταση από την ενδυματολόγο Βασιλική Τρουλίωτη σε τηλεοπτική σειρά κυπριακού καναλιού. Μια νέα πρόταση που ήθελα να αρπάξω αφού για μένα οι τέχνες όλες έχουν κάποιο πάντρεμα-σχέση μεταξύ τους.
Θεωρώ πως ήταν πολύ σημαντική για μένα η εμπειρία μου στο θέατρο και στην όπερα, αφού μου έδωσαν πολλά και επιβεβαίωσαν αυτό που ακουγόταν ψιθυριστά μέσα μου, πως αυτό είναι το μονοπάτι που θέλω να ακολουθήσω.
Η αλήθεια ειναι ότι με διακατέχει περισσότερο πάθος για την σκηνογραφία.
Στο θέατρο βέβαια (και αναφέρομαι στα Βρετανικά δεδομένα) ο Theater Designer είναι αυτός που αναλαμβάνει την σκηνογραφία αλλά και τα κουστούμια.
Για να δημιουργήσεις στην σκηνογραφία χρειάζεσαι γνώσεις, πηγές έμπνευσης και καλή ανάλυση του έργου για το οποίο θα δουλέψεις.
Το να βλέπω παραστάσεις και να μελετώ χώρους (καφετέριες, εστιατόρια, σπίτια φίλων, κ.α) αποτελεί πηγή έμπνευσης για μένα.
Δεν μετανιώνω που επέστρεψα στην Κύπρο γιατί μου δόθηκε η ευκαιρία μέσα σε αυτό τον ενάμιση χρόνο που είμαι εδώ να κάνω πολλά πράγματα: Βιντεάκια, ταινία μικρού μήκους για το “Movember”, κάποιες ιστοσελίδες, σκηνογραφία, ενδυματολογία και να ασχοληθώ με το project “Φουσκοπολις” των Urban Gorillas που ήταν μια πολύ μοναδική και όμορφη εμπειρία. Βέβαια είχα πάει και τρεις μήνες σε αρχιτεκτονικό γραφείο για να εργαστώ εκεί, αλλά απλά επιβεβαίωσα ακόμα μια φορά πως η αρχιτεκτονική δεν είναι για μένα και ούτε εγώ γι αυτή.
Αν αγαπάς τις τέχνες, είσαι δημιουργικός και θες να κάνεις πράγματα, πάντα βρίσκεις τον τρόπο. Φτάνει να σε διακατέχει ο ενθουσιασμός και το πάθος για την τέχνη ή τέχνες που αγαπάς.
Οι σπουδές έχουν μεγάλη σημασία, σου μεταδίδουν όχι μόνο γνώσεις αλλά και τρόπους για να το πως να εργάζεσαι για το καλύτερο αποτέλεσμα. Οι σπουδές είναι μια καλή βάση για να αποκτήσεις τα κατάλληλα εφόδια για να μπορέσεις να βασιστείς σε αυτά και να δημιουργήσεις μετέπειτα μόνος σου.
Γι αυτό δεν σταματάω να επιδιώκω να αποκτήσω όλες τις απαραίτητες γνώσεις για αυτό που πραγματικά αγαπώ. Παρόλο που έχω αποκτήσει πτυχίο και μεταπτυχιακό, αυτή τη στιγμή αναμένω απαντήσεις από πανεπιστήμια στο Λονδίνο και στο Bristol για να με δεχθούν στον κλάδο Theater Design.
Μόλις έχω θετικές απαντήσεις, θα επιστρέψω πίσω στο Ηνωμένο Βασίλειο για να συνεχίσω τις σπουδές μου και στη συνέχεια θα δω αν θα μείνω εκεί ή όχι. Το αν θα επιστρέψω εδώ, εξαρτάται και από το πως θα είναι τα πράγματα στην Κύπρο…..
Στην Κύπρο δυστυχώς γίνονται οι μαθητές 18 ετών και γνωρίζουν ελάχιστα από τέχνη. Γνωρίζουν τα βασικά και τα κλασικά. Θα έπρεπε να δίνονταν οι γνώσεις στους μαθητές για όλα τα σύγχρονα είδη τέχνης που μπορούν να ακολουθήσουν ως σπουδές και ως επάγγελμα πχ σκηνογραφία, γραφικές τέχνες, web design και τόσα άλλα.
Σήμερα υπάρχουν αρκετά ήδη σύγχρονης τέχνης αλλά και ένα πάντρεμα τεχνών , το οποίο μας δείχνει ότι η τέχνη έχει πάει ένα βήμα παρακάτω και σαν άνθρωποι των τεχνών οφείλουμε να βαδίσουμε μαζί της.
Ονειρεύομαι μέσω σκηνογραφίας ή άλλης τέχνης να δημιουργώ κάτι που να μην εντυπωσιάζει μόνο αισθητικά αλλά να δίνει και μηνύματα, να δημιουργεί έντονα συναισθήματα και να προβληματίζει. Επίσης με ενδιαφέρει πως η σκηνογραφία ή ένας σωστά διαμορφωμένος χώρος θα μπορούσε να λειτουργήσει ανεξάρτητα ως ένα έργο τέχνης.
Ναι, είμαι καλλιτέχνης με πολλές καλλιτεχνικές ανησυχίες, αλλά έτσι δεν είναι οι περισσότεροι καλλιτέχνες;
————————————————————————————————————
Σημείωση: Oι φωτογραφίες 3 & 5 είναι από δουλειές (thesis project) της Σταύρης Παπαδοπούλου
H ιστοσελίδα της Σταύρης Παπαδοπούλου:
http://www.stavripapa.com
