To 2008 είχαμε κάνει μία συνέντευξη με την Ναταλία Γερμανού μέσα από την οποία μιλήσαμε μόνο για τον πατέρα της, τον Φρέντυ Γερμανό. Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα στην οποία εργαζόμουν τότε.
Σε λίγο καιρό (Μάιο) κλείνουν 17 χρόνια από τότε που έφυγε ο μοναδικός Φρέντυ Γερμανός και το Skala Times αναδημοσιεύει τη συνέντευξη εκείνη στην οποία προσπάθησα “να τον δω” μέσα από τα μάτια της κόρης του, Ναταλίας.
Της Γιώτας Δημητρίου
Στο μυαλό και στη καρδιά μου, εμένα προσωπικά, δυο Έλληνες κατάφεραν να σπάσουν κόκαλα με τη πένα τους και να φωτίσουν με το πνεύμα και τη γραφή τους. Ο ένας είναι ο δεύτερος πιο πολυμεταφρασμένος Έλληνας συγγραφέας μετά τον Καζαντζάκη, ο Βασίλης Βασιλικός και ο άλλος είναι ο δημοσιογράφος- συγγραφέας Φρέντυ Γερμανός. Τον Βασιλικό είχα την τύχη να τον γνωρίσω και να του πάρω κάποιες φορές συνέντευξη. Τον Φρέντυ Γερμανό, όμως, δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να τον γνωρίσω. Τον έμαθα, ωστόσο, καλά μέσα από τα βιβλία του. Στη συνέντευξη, που ακολουθεί, προσπάθησα να τον μάθω ακόμα καλύτερα, μέσα από το μοναδικό του παιδί, τη Ναταλία Γερμανού.
Ναταλία, πώς είναι να είσαι η κόρη του Φρέντυ Γερμανού; Μήπως είναι και μια συνεχής ευθύνη ως προς το να φανείς αντάξια του ονόματος του;
Σαφώς και είναι μια συνεχής ευθύνη, γιατί το όνομα αυτό μου το έκανε δώρο ο πατέρας μου, ο οποίος ήταν ένας άνθρωπος πάρα πολύ ξεχωριστός και πάρα πολύ αξιόλογος και δεν θα τολμούσα ποτέ να συγκριθώ μαζί του γιατί τα πράγματα που έκανε εκείνος, ειδικά σε εκείνη την εποχή που τα έκανε, δεν πιστεύω ότι θα μπορέσει να τα ξανακάνει κανείς στη δικιά μας γενιά.
Το να είμαι κόρη του Φρέντυ Γερμανού είναι πάρα πολύ σπουδαίο και πάρα πολύ μεγάλη τύχη. Αλλά, ταυτόχρονα, δημιουργεί και ένα άγχος διότι άθελά μου (ακόμα και τώρα που έχει φύγει από τη ζωή), εγώ αισθάνομαι ότι προσπαθώ πάντα να φανώ αντάξια αυτών που ήθελα για μένα.
Σίγουρα διάβασες όλα τα βιβλία του πατέρα σου. Ποιο είναι το πιο αγαπημένο σου και γιατί;
Τα έχω διαβάσει όλα πάνω από δέκα φορές το καθένα (χαμογελά). Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο. Θα έλεγα ότι το “Γυναίκα από βελούδο” είναι ένα από τα πολύ αγαπημένα μου βιβλία. Γενικώς οι βιογραφίες γνωστών ανθρώπων, επειδή τις έγραφε με ένα τρόπο που έμοιαζε πιο πολύ με μυθιστόρημα και λιγότερο με βιογραφία.
Το πιο έντονο χαρακτηριστικό της προσωπικότητας του Φρέντυ ποιο ήταν;
Η ευφυΐα και το χιούμορ του. Ήταν ένας άνθρωπος πάρα πολύ έξυπνος, με εξαιρετικά κοφτερό μυαλό, αλλά είχε το κουράγιο και την εξυπνάδα να αντιμετωπίζει όλες τις καταστάσεις (ακόμα και τις πιο δύσκολες της ζωής του) με πάρα πολύ χιούμορ. Και αυτό που μου έλεγε πάντα ήταν “το χιούμορ δεν είναι αυτό που φαίνεται η αξία του στα εύκολα και στα ωραία, είναι αυτό που φαίνεται στα δύσκολα”.
Ποια ήταν η αγαπημένη του ατάκα (κουβέντα) την οποία θυμάσαι έντονα;
Ε…..είχε πολλές ατάκες. Συνήθως όταν με έβλεπε να στεναχωριέμαι με κάτι, να με παίρνει από κάτω, μου έλεγε “εμείς οι Γερμανοί δεν μασάμε”. Μου έλεγε επίσης “εμείς οι άνθρωποι είμαστε οι επιλογές μας” και αυτό που δεν βαριόταν ποτέ να μου τονίζει είναι ότι “όσο πιο πολλές κακίες αρχίζεις να αντιμετωπίζεις κάποια στιγμή στη ζωή σου, να καταλάβεις ότι τόσο πιο πολύ θα αρχίσεις να πετυχαίνεις”.
Διάβασα σε ελλαδικό έντυπο ότι σκέφτεσαι να ξεκινήσεις τη συγγραφή κάποιου βιβλίου. Αληθεύει;
Ναι αληθεύει, τι έχω ήδη ξεκινήσει.
Τι βιβλίο θα είναι αυτό;
Θα είναι ένα βιβλίο μυθιστόρημα, δεν θα έχει σχέση δηλαδή με την βιογραφία του πατέρα μου ή κάτι τέτοιο. Θα είναι ένα μυθιστόρημα, το οποίο αισθάνομαι ότι του το έχω τάξει, γιατί μου είχε ζητήσει να του υποσχεθώ ότι θα γράψω ένα βιβλίο πριν ακόμα φύγει από τη ζωή.
Συζητάς με κάποιο συγκεκριμένο εκδοτικό οίκο;
Όχι, ακόμη είναι όλα ρευστά. Δεν υπάρχει ούτε εκδοτικός οίκος, ούτε τίτλος.
Δεν φοβάσαι ότι με αυτό το εγχείρημα της γραφής κάποιοι αναπόφευκτα θα σε συγκρίνουν με τον πατέρα σου;
Πιστεύω ότι με συγκρίνουν με τον πατέρα μου ό,τι κι αν κάνω. Δηλαδή και τηλεόραση που με βλέπουν να κάνω, κάποιοι που θα θυμούνται το “Αλάτι και Πιπέρι” σαν μιαν από τις πιο σημαντικές εκπομπές της ελληνικής τηλεόρασης, σίγουρα θα με συγκρίνουν. Απλώς οι εποχές αλλάζουν. Άλλο η δεκαετία του ’70, άλλο η δεκαετία του 2000 που διανύουμε. Ο πατέρας μου μου είχε ζητήσει να γράψω, είχε διαβάσει πολλά δικά μου κείμενα, διηγήματα και πεζά και αφού τα διάβασε όλα, πολλές φορές το καθένα, μου είπε “θέλω να γράψεις ένα βιβλίο και να το κάνεις για χάρη μου”. Άρα, αφού έχω πάρει τη δικιά του έγκριση, για μένα αυτό είναι το πιο σημαντικό.
Σε ένα βιβλίο του έχει γράψει “στη Ναταλία μου, που κάποτε ελπίζω να γράψει σπουδαιότερα πράγματα από εμένα”. Πώς σε κάνει να αισθάνεσαι αυτό;
Με κάνει να χαμογελάω. Σπουδαιότερα αποκλείεται να γράψω, απ’ ότι έγραφε εκείνος, αυτό είναι το μόνο βέβαιο. Ακόμα και αν πλησιάσω στο ελάχιστο τον δικό του τρόπο γραφής και τη λατρεία που έδειχνε ο κόσμος στα βιβλία του, εγώ θα είμαι πάρα πολύ τυχερή και πολύ ευτυχισμένη.
Τελευταία ερώτηση, Ναταλία, αν θα έπαιρνες ένα χαρακτηριστικό της προσωπικότητας του Φρέντυ
Γερμανού, ποιο θα ήθελες να ήταν αυτό;
Έχω πάρει πολλά….. (χαμογελά). Δηλαδή άνθρωποι που τον γνώριζαν καλά και γνωρίζουν και εμένα, μου λένε “Πω! Πω! Είσαι ίδια ο πατέρας σου” Έχω πάρει πολλά χαρακτηριστικά του. Θα ήθελα να ήμουν αυτό που λέμε λίγο πιο πολύ “γερό στομάχι”. Εκείνος τις επαγγελματικές του αναποδιές και τα διάφορα που συναντούσε στη δουλειά του τα αντιμετώπιζε με περισσότερη σκληρότητα και περισσότερη δύναμη. Εγώ είμαι ακόμα ευαίσθητη και αφήνω πράγματα να με παίρνουν από κάτω.
——————————————————-
Ο Φρέντυ Γερμανός γεννήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 1934 και πέθανε στις 21 Μαίου 1999.
Ήταν δημοσιογράφος και συγγραφέας γνωστός για τις τηλεοπτικές παραγωγές του αλλά και τα χρονογραφήματα του.
Έγραψε αρκετά βιβλία (συνολικά 25 βιβλία), μυθιστορήματα και θεατρικά έργα ενώ ξεχώριζε και ως δημοσιογράφος στις εφημερίδες που εργαζόταν αλλά και μέσα από τις τηλεοπτικές του εκπομπές.
Το βιβλίο του “Ένα Γελαστό Απόγευμα” έγινε ταινία το 1979 με τον Νίκο Κούρκουλο και την Μπέτυ Λιβάνου.
Βραβεύσεις
Τον Μάιο του 1953 μόλις 19 ετών κέρδισε το δεύτερο βραβείο στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Διηγήματος Νέων της εφημερίδας “Βραδυνή” που οργάνωνε ο Μπάμπης Κλάρας.
Τον Νοέμβριο του 1968 πήρε το πρώτο βραβείο της “Απογευματινής” για τις συνεντεύξεις του, κυρίως για την περίφημη συνέντευξη με τον Σταμάτη Κόκοτα με τίτλο “Γραψ’ το όπως το λέω” που έγινε νούμερο στην επιθεώρηση, παρ’ ολίγον αφορμή μονομαχίας και τίτλος βιβλίου που κυκλοφόρησε ο Φρέντυ Γερμανός τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους.
Ο Φρέντυ Γερμανός “έφυγε” στα 65 του χρόνια, την Παρασκευή 21 Μαίου 1999 νικημένος σε μικρό χρονικό διάστημα από γενικευμένη κακοήθη νεοπλασία.
