Γράφει ο Κώστας Χριστοδουλίδης
(Ερευνητής σε θέματα Ευρωπαϊκής Ένωσης και ΝΑΤΟ)
Η ολοκλήρωση της παρούσας θητείας της Βουλής των Αντιπροσώπων σημαδεύτηκε χθες από τηλεοπτικά πλάνα μεμψιμοιριών, μπηχτών σε δευτερεύοντα θέματα που τα κανάλια απομόνωσαν με ευχαρίστηση, τσιγκλίζοντας το ήδη εξοργισμένο λίμπιντο του λαού-τηλεθεατή.
Η εικόνα δεν ήταν αντάξια των πολιτικών ευθυνών και καθηκόντων που είχε αυτή η σύνθεση της Βουλής. Όχι γιατί έχει πολύ περισσότερα να επιδείξει, ή επειδή είναι όλοι το ίδιο, αλλά γιατί υπήρξε εκείνη η Βουλή που σφράγισε την εισδοχή της Κύπρου στον σύγχρονο Μεσαίωνα της εξάρτησης από το Μνημόνιο, της δομικής σχέσης υποτέλειας από τον συσχετισμό δυνάμεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση, από τις επιταγές καταστροφής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Το πενταετές αυτό τέρμινο της Βουλής, αποτυπώνει το παρακμιακό επίπεδο στο οποίο οδηγήθηκε η κοινωνική κατάσταση στην πατρίδα μας. Η ιστορική ψευδαίσθηση του παραδείσου της ΕΕ, με την οποία ασθμαίνοντας η Κύπρος έστω και μισή εντάχθηκε, μετατράπηκε, πολύ φυσιολογικά, σε ζουρλομανδύα σχέσεων εξάρτησης, σχέσεων κέντρου-περιφέρειας, σχέσεων αποικιοκράτη με αποικία, σχέση ιμπεριαλιστή με κράτος μαριονέττα από όπου αντλεί διάφορα κέρδη. Επιπρόσθετα από τις άνισες σχέσεις που όξυνε η διεθνής καπιταλιστική κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, η εισδοχή της Κύπρου σε μια σύμβαση με την ΕΕ-ΔΝΤ, δημιούργησε ένα οπισθοδρομικό πλαίσιο όπου οι εργαζόμενοι χάνουν δια νόμου δικαιώματα, διασώζονται οι τράπεζες για να μπορούν να δανείζουν και να διαιωνίζουν το σύστημα των ψευδαισθήσεων.
Πάνω από αυτό το πλαίσιο, ορθώνεται μια νέα συνείδηση και κουλτούρα, παραίτησης, υποταγής, αποδοχής, πλάγιας συναίνεσης, κάλπικων διλημμάτων που μόνιμα θα απαντώνται πλέον με τη ρήση «εχθρός του καλού, το καλύτερο». Που μειώνει το θάρρος ακόμα και των θαρραλέων, που ψάχνουν τη νέα κοινωνία. Πως εκφράζεται αυτή η νέα συνείδηση; Με το σαφές ιδεολογικό ξέπλυμα του λαού από τις κυρίαρχες δυνάμεις: «Εχθρός της κατάρτισης η πλήρης εργασία», «εχθρός του μισθού οι προσαυξήσεις και η αναγνώριση προσόντων», «εχθρός του ωραρίου το οκτάωρο», «εχθρός της πρόσληψης να μην έχει το αφεντικό δικαίωμα απόλυσης», «εχθρός της οικονομίας η απεργία».
Το κριτήριο του λαού, έχει μπει στην κατάψυξη. Δεν εξυπηρετεί πολλούς ούτε ο πολιτισμός, ούτε η ψυχαγωγία, ούτε η παιδεία, ούτε η ανάπαυση ως δικαιώματα. Γιατί σε αντίθετη περίπτωση, μπορεί το κριτήριο να αναπτυχθεί και κάποιες δυνάμεις παλαιές με νέους μανδύες να κινδυνεύσουν. Και όμως το σύστημα βρώμισε. Και μας βρωμίζει.
