Tης Γιώτας Δημητρίου
“Οι πιγκουϊνοι βρίσκουν ΕΝΑ μόνο ταίρι για όλη τους τη ζωή. Κάποτε τυχαίνει να χωριστούν για λόγους μεταναστευτικών ρευμάτων, αλλά, σχεδόν, πάντα ξαναβρίσκονται. Είναι πιστοί στο ταίρι τους και όταν χαθούν έστω και για καιρό και μετά ξαναβρεθούν, γέρνουν το κεφάλι τους πίσω, κάνουν βηματισμούς πίσω – μπροστά και τραγουδούν όσο πιο δυνατά μπορούν”.
“Κάθε χρόνο, γύρω στα 35 άτομα κάνουν απόπειρα αυτοκτονίας από τις γέφυρες του Μπρούκλιν, στην Νέα Υόρκη, όλοι για τον ίδιο λόγο: επειδή κάποιος/κάποια τους έχει ραγίσει την καρδιά από έρωτα”.
Τις πιο πάνω πληροφορίες της πήρα από το “Definitely. Maybe”, μια ταινία (του 2008), των ίδιων δημιουργών που μας χάρισαν το “Bridget Jone’s Diary” και το “Love Actually”.
Κάποιοι φίλοι μου (άντρες) επιμένουν πως οι ρομαντικές ταινίες έχουν σενάρια που συμβαίνουν μόνο στα έργα κι όχι στην πραγματική ζωή. Διαφωνώ. Πιστεύω πως τα έργα όπως και τα βιβλία είναι βγαλμένα από την ίδια την ζωή. Μπορώ να σας διηγηθώ μερικές ιστορίες (αληθινές) που θα μπορούσαν να αποτελούν σενάριο χολυγουντιανής ταινίας κι όμως συνέβησαν στη πραγματικότητα!
Οι 35 απόπειρες αυτοκτονίας από τις γέφυρες του Μπρούκλιν κάθε χρόνο (για ερωτικά θέματα) επιβεβαιώνουν πως κάποιοι εκεί έξω ζουν τις δικές τους ερωτικές τραγωδίες.
Παρακολουθώντας το “Definitely. Maybe” σκεφτόμουν δύο πράγματα: 1. πως έχω πεθυμήσει φρικτά την Νέα Υόρκη και 2. πως ο τόπος που ζεις (άρα και η νοοτροπία/κουλτούρα που έχεις γύρω σου) παίζει σημαντικό ρόλο στη ποιότητα/ κατηγορία του love story που θα σου τύχει. Ήδη διαισθάνομαι πως κάποιοι ενδεχωμένως να διαφωνήσουν σε αυτό το τελευταίο. Να το τεκμηριώσω (διότι είμαι και δημοσιογράφος, ας μην ξεχνιόμαστε, οπόταν είναι καλο να τεκμηριώνω κάποιες προτάσεις μου, ακόμα και αν έχουν θέμα… τον έρωτα). Στην Νέα Υόρκη, μου έχει τύχει να βρίσκομαι με φίλη μου σε καφετέρια και το αγόρι που με κοιτούσε επίμονα, φεύγωντας να έρθει να μου δώσει μια χαρτοπετσέτα με το τηλέφωνο του πάνω γραμμένο. Το πώς αντέδρασα και τι συνέχεια είχε, δεν είναι επί του παρόντος. Στο Λονδίνο μου έχει τύχει να φεύγω με την συγκάτοικο μου την Ίνα από ένα εστιατόριο στο Covent Garden και να έρθει ένας (άγνωστος) Ιταλός, ο οποίος καθόταν δίπλα μου και με κοιτούσε, να με ρωτήσει αν θέλω την επομένη να συναντηθούμε στο ίδιο μέρος για καφέ. Όλα αυτά βέβαια δεν συμβαίνουν μόνο σε μένα. Κι όλα αυτά που ανέφερα είναι ίσως μικρά, αλλά συμβαίνουν κι άλλα πιο “wow” όταν βρίσκεσαι στο εξωτερικό. Θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγα στη Νέα Υόρκη, η Ελένη μου είπε “Το καταπληκτικό εδώ, είναι πως βγαίνεις από το σπίτι σου για να πας για ένα καφέ και δεν ξέρει τι όμορφο και συναρπαστικό μπορεί να σου τύχει”.
Σε αντίθεση βέβαια με τη Λάρνακα που ανάλογα με το σε ποια καφετέρια θα πας, ξέρεις και ποιους θα δεις και πως θα περάσεις. Σε μια κοινωνία όπως είναι η Κύπρος, η Λάρνακα, όπου όλοι γνωρίζουν όλους, όπου ο εγωϊσμός συναγωνίζεται το show off, η μπάλα love story έχει ένα άλλο χρώμα.
Δεν ισοπεδώνω τίποτα, ούτε μεμψιμοιρώ, απλά επισημαίνω πως σε αυτό τον τόπο τα love stories είναι λίγο….διαφορετικά.
Δεν λέω πως αν θέλουμε όμορφα love stories πρέπει να ξενιτευτούμε. (Even thought…) Απλά επισημαίνω μια διαφορά όσον αφορά τα love stories εδώ και στο εξωτερικό.
Επίσης σας λέω πως το “Definitely. Maybe” είναι μια όμορφη ρομαντική ταινία αν σας αρέσει το είδος.
Και τέλος, επιτρέψτε μου να σας τονίσω πως στην επόμενη ζωή θέλω να είμαι πιγκουϊνος.
