Της Γιώτας Δημητρίου
Τα πάντα στη ζωή μας είναι επιλογές. Επιλέγουμε ποιους θέλουμε γύρω μας. Επιλέγουμε αν θα θέτουμε το προσωπικό συμφέρον πάνω απ’ τη δικαιοσύνη και το δημόσιο καλό. Επιλέγουμε τι άνθρωποι θέλουμε να είμαστε και με τι σημαντικά ή ασήμαντα θα αναλώνουμε το χρόνο μας.
Και κάπως έτσι επιλέγουμε (συνειδητά, ασυνείδητα, αναγκαστικά ή κατά βούληση) πότε κλείνουμε κύκλους και πότε ανοίγουμε καινούριους.
Επιλέγουμε πού ρίχνουμε το βλέμμα μας και που αποφεύγουμε να κοιτάξουμε.
Μόνο στον θάνατο και στην αγάπη οι επιλογές δεν είναι δικές μας. Έχω την πεποίθηση πως εκεί, κάποιος άλλος, κάτι άλλο, αποφασίζει για εμάς χωρίς εμάς.
Ο αγαπημένος μου Ernest Hemingway είχε πει πως “Every man’s life ends the same way. It is only the details of how he lived and how he died that distinguish one man from another” (“Oι ζωές όλων θα τελειώσουν, είναι μόνο οι λεπτομέρειες στο πως έζησε κανείς και στο πώς πέθανε που κάνουν τον κάθε άνθρωπο διαφορετικό απ’ τον άλλο”). Και εκείνο το πως ζήσαμε είναι γραμμένο με βάση τις επιλογές μας. Όχι τις επιλογές που σκεφτήκαμε ή νιώσαμε, αλλά εκείνες τις επιλογές πάνω στις οποίες κινηθήκαμε, δράσαμε, συμπεριφερθήκαμε.
Μπορούμε βεβαίως να κατηγορούμε τ’ άστρα, το σύμπαν, τον Κοέλο, το ζαβό το ριζικό μας, τον γείτονα, τους άλλους και πάει λέγοντας. Αλλά, καταβάθος, γνωρίζουμε πως ήταν πάντα δικές μας οι επιλογές, δικό μας και το μερίδιο ευθύνης, για τα περισσότερα σημαντικά ή ασήμαντα που διαδραματίστηκαν στην ταινία της ζωής μας και καθόρισαν την προσωπικότητα μας.
Όταν ένα πλοίο βουλιάζει δυο άνθρωποι πάνω σε αυτό ενδέχεται να αντιδράσουν με διαφορετικό τρόπο. Το πώς θα αντιδράσουν είναι δική τους, ολόδικη, επιλογή. Και είναι αυτή η επιλογή που κάνει τον ένα να ξεχωρίζει απ’ τον άλλο.
Y.Γ Αφιερωμένο σε αυτούς που πίνουν κρασί και χάνονται σε αμπελοφιλοσοφίες και συζητήσεις περί ζωής και επιλογών…