Με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις και τον ντόρο που έγινε με το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε από την ελληνική Βουλή, ο Νικόλας Σμυρνάκης βρίσκει με το παρακάτω κείμενο αφορμή για να θίξει έννοιες που ίσως “πονάνε” αλλά θεωρεί ότι αποτελούν τη λύση στην κρίση.
Διαβάτε παρακάτω το άρθρο:
Μη σκιάζεσαι και μη βαρυγκομάς Έλληνα. Όπως σήμερα κάποιοι νομοθετούν, έτσι κάποιοι άλλοι αύριο θα αλλάξουν τους νόμους αυτούς. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να περιμένουμε και να ανεχόμαστε; Όχι φυσικά. Το ότι δεν πρέπει να περιμένουμε και να ανεχόμαστε σημαίνει πως πρέπει να τα βάφουμε μαύρα και να φέρνουμε την καταστροφή; Το αντίθετο. Οι κυβερνήσεις αλλάζουν, οι νόμοι αλλάζουν. Μετά το χειμώνα όμως έρχεται πάντα η άνοιξη, μόνο που την άνοιξη στην προκειμένη περίπτωση πρέπει να την φέρουμε εμείς.
Σου έχω μια πληροφορία. Θα έρθουν κι άλλα τέτοια νομοσχέδια πριν την οριστική ρίξη. Επομένως τι; Για τα επόμενα δύο, πέντε, δέκα χρόνια, η ψυχολογική σου κατάσταση, θα ορίζεται από τις νομοθετικές διατάξεις; Τους δίνεις τη δύναμη να ορίζουν το επίπεδο ευτυχίας σου; Έχεις άραγε το δικαίωμα να κάνεις κάτι τέτοιο στον εαυτό σου; Θα έρθουν κι άλλα τέτοια νομοσχέδια πριν την καθολική αλλαγή. Ποια είναι αυτή; Περίμενε. Μια ερώτηση σου έχω πριν: Δεν κουράστηκες να αγχώνεσαι και να σχολιάζεις τους ίδιους για τους ίδιους λόγους; Πόσο ακόμα; Μήπως αυτό είναι το πρώτο που πρέπει να αλλάξει;
Μην ψάχνεις τη λύση έξω από σένα. Βρες τι αγαπάς να κάνεις στη ζωή σου και ξεκίνα. Μια ώρα τη μέρα, για αρχή. Παράλληλα με ό,τι άλλο κάνεις σήμερα. Μετά περισσότερο. Γίνε μέρα με τη μέρα καλύτερος, σοφότερος και θα σε προσέξει ο κόσμος. Και μόλις σε προσέξει ο κόσμος θα μπορείς να αφοσιωθείς σε αυτό που αγαπάς. Να κάνεις το επάγγελμά σου με αγάπη. Να κάνεις την αγάπη επάγγελμα. Τότε δε θα σε ανησυχούν τα χρήματα. Τότε θα έρθουν τα χρήματα. Όταν δεν θα ανησυχείς για αυτά. Ούτε το αν θα πάρεις σύνταξη θα σε ανησυχεί. Γιατί δεν θα έχεις ανάγκη να βγεις στη σύνταξη. Να σταματήσεις τι; Αυτό που δίνει νόημα στη ζωή σου; Και μετά;
Αν τώρα σου κόβουν χρήματα από μια δουλειά που δεν αγαπάς και για την οποία δεν πληρώνεσαι παρά 
ψίχουλα, μήπως είναι μια καλή αφορμή να αλλάξεις δουλειά. Μην πεις “και τι θα κάνω;” Να λες “δεν ανέχομαι να αφιερώνω τη μισή μου ζωή σε μια δουλειά που δεν αγαπώ και για την οποία πληρώνομαι ψίχουλα. Δεν μου αξίζει”. Μόνο τότε θα βρεθεί η λύση. Μόνο τότε θα την αναγνωρίσεις όταν σε επισκεφτεί. Γιατί μόνο τότε θα την αναζητήσεις.
Σκύψε στην τέχνη σου, μόρφωσε τα παιδιά σου με βιβλία της βιβλιοθήκης σου και όχι μόνο με τα πανεπιστημιακά. Η γνώση από όπου κι αν προέρχεται είναι ευεργετική. Η στείρα γνώση, η καθοδηγούμενη, η συστημική δεν είναι παρά κομμάτι της συμφωνίας των αρχόντων. Μας μάθανε να είμαστε γρανάζια τόσα χρόνια. Δεν το βλέπεις; Δεν το νιώθεις;
Σκύψε στον εαυτό σου, άλλαξε τον. Έτσι μόνο θα αλλάξουν τα παιδιά σου. Μην ξεχνάς ότι τα παιδιά σου είναι οι αυριανοί άρχοντες. Αν είσαι νέος και διαβάζεις αυτό το κείμενο, εσύ είσαι ο αυριανός άρχοντας. Έχεις χρέος. Έχουμε χρέος. Να αντισταθούμε. Δηλαδή να αγαπήσουμε ο ένας τον άλλον. Να αντισταθούμε, δηλαδή να αγαπήσουμε τον εαυτό μας.
Πώς να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, αν ακολουθούμε τις διδαχές ενός συστήματος που τώρα παθητικά λοιδορούμε; Σπουδάζουμε όπου μας πουν, κάνουμε ό,τι δουλειά μας πουν, ξυπνάμε ό,τι ώρα μας πουν, πηγαίνουμε διακοπές όταν μας πουν, τρώμε και πίνουμε ό,τι μας σερβίρουν, καταναλώνουμε ό,τι σκευάσματα βρούμε μπροστά μας. Και μετά γκρινιάζουμε ότι μας αδίκησαν. Βριζόμαστε μέσα από τα αυτοκίνητά μας, σκοτωνόμαστε στις εθνικές οδούς, ψάχνουμε πως να πάρουμε ο ένας τη σειρά του άλλου, πώς να μειώσουμε την αξία του πρωτοπόρου, του διαφορετικού, πως να λιθοβολήσουμε το καινούριο, να μειώσουμε ο ένας τον άλλον μήπως και έτσι αναδείξουμε την αξία μας.
Πώς να κάνουμε τη δουλίτσα μας κι ας χρησιμοποιούμε μικρά αθέμιτα μέσα – επειδή είναι μικρά δεν παύουν να είναι αθέμιτα – κι ας αδικούμε εκείνη τη στιγμή κάποιον άλλον. Μα ο τρόπος που κάνουμε οτιδήποτε είναι ο τρόπος που κάνουμε τα πάντα. Αν έχουμε μικρή δύναμη, χρησιμοποιούμε μικρά αθέμιτα μέσα. Αν αποκτήσουμε μεγάλη δύναμη, θα χρησιμοποιήσουμε μεγάλα αθέμιτα μέσα. Κατάλαβες τώρα γιατί οι άρχοντές μας κάνουν ό,τι κάνουν; Είναι “εμείς” σε μεγέθυνση; Αν προσβλήθηκες από αυτό σου ζητώ συγγνώμη. Αν κουνάς το κεφάλι και σκέφτηκες πώς να γίνεις καλύτερος από αύριο, χρησιμοποιώντας αυτή την συνειδητοποίηση ευεργετικά, υποκλίνομαι στη μεγαλοσύνη σου.
Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι, οι κοινωνίες, τα έθνη με ευχές και κατάρες. Αλλάζουν μέσα απο την παιδεία. Παιδεία μάθαμε να αποκαλούμε τα νομοσχέδια – πάλι αυτά τα νομοσχέδια – για το αν θα μπουν τα αρχαία στο γυμνάσιο ή αν στο δημοτικό θα έχουν τα παιδιά δύο ή τρεις φορές το χρόνο εξετάσεις. Παιδεία είναι η προσωπική μας δουλειά, μαντέψτε με ποιον. Με εκείνον που ξεχάσαμε να του δείξουμε ειλικρινές ενδιαφέρον. Ξεχάσαμε να του αφιερώσουμε χρόνο. Πώς να μας αγαπήσει λοιπόν; Πώς να μας πει τα μυστικά του; Ξέρετε κανέναν άνθρωπο που να τον έχουμε ξεχάσει χρόνια, χωρίς ούτε ένα ευχαριστώ, ένα συγγνώμη, μια φιλική κουβέντα και αυτός να μας θεωρεί ακόμα φίλο; Ναι, καλά το κατάλαβες, για τον εαυτό μας μιλώ. Παιδεία είναι η προσωπική δουλειά με τον εαυτό μας. Αυτόν που ξεχάσαμε από τη μέρα που γεννηθήκαμε απασχολημένοι τόσο πολύ με τη γραφειοκρατεία της ζωής, το παρελθόν, το μέλλον, τους άλλους, τη γνώμη τους για εμάς.
Απασχολημένοι με τις φοβίες μας. Φοβίες που δεν μας επέτρεψαν να φτάσουμε το μεγαλείο της φύσης μας. Την αληθινή φύση του Μετανθρώπου μέσα μας. Για να αποφύγουμε τους φόβους του μεγαλείου, καταλήξαμε να ζούμε μέσα στον χίλιες φορές χειρότερο φόβο της μετριότητας. Της απάθειας. Των ανεκπλήρωτων ονείρων. Του χαμένου σκοπού στη ζωή μας. Μα γιατί ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο αν όχι για να εκπληρώσουμε τον σκοπό της ζωής μας; Στην πορεία να προοδεύσουμε, να αγαπήσουμε και να κάνουμε τον κόσμο ομορφότερο;
Αυτό που λείπει σε αυτή τη χώρα είναι η ενσυναίσθηση. Ενσυναίσθηση είναι η συναισθηματική ταύτιση με την ψυχική κατάσταση ενός άλλου ατόμου. Η προσπάθειά μας να μπούμε στη θέση του και να τον καταλάβουμε. Είναι ένας άλλος τρόπος να πούμε “αγάπη”. Μας λείπει που τόσοι πολλοί δεν γνωρίζουν την έννοιά της. Και αυτό που λείπει σε αυτούς που την γνωρίζουν και δηλώνουν λάτρεις της ενσυναίσθησης – τελευταία όλο και πληθαίνουν – είναι να δείχνουν ενσυναίσθηση σε όσους δεν δείχνουν ενσυναίσθηση.
Μια ερώτηση τώρα για το επαίσχυντο νομοσχέδιο, για το οποίο όλοι νιώσαμε τόση έκπληξη λες και περιμέναμε να αναδειχτούν στην ψηφοφορία οι Ρομπέν των Ελλήνων. Είναι τυχαίο ότι όλοι όσοι έχουν κυβερνήσει, παρόμοιους νόμους έχουν ψηφίσει; Και τώρα ήρθε η ώρα της συνειδητοποίησης: Οι νόμοι αυτοί είναι γεννήματά μας, γιατί γεννήματά μας είναι αυτοί που τους ψήφισαν. Η λύση είναι να γεννήσουμε νέους νόμους μεταξύ μας. Αυτοί θα αλλάξουν και τους άλλους, αυτών των νομοσχεδίων. Αυτοί θα αλλάξουν τα γεννήματα που θα ψηφίσουν νέους νόμους.
Δεν μας πιάνουν οι νόμοι αν κάνουμε αυτό που αγαπάμε.
Γιατί τότε θα υπακούμε στους συμπαντικούς νόμους.
Δεν μας πιάνουν οι νόμοι αν αγαπάμε ο ένας τον άλλον.
Γιατι ενωμένοι, εχθρό δεν έχουμε κανέναν και κάθε άδικος νόμος καταλύεται μπροστά μας.
Δεν μας πιάνουν οι νόμοι αν αγαπάμε τον εαυτό μας.
Η αγάπη μετουσιώνει το εμπόδιο σε ευκαιρία και σε προωθητική δύναμη για να ανοίξει τα φτερά του ο άνθρωπος. Να πετάξει προς τη χώρα με μόνο νόμο, αυτόν της χαράς, της ευσπλαχνίας.
Ποιος νόμος μπορεί να σε απειλήσει Έλληνα, αν ανοίξεις τα φτερά σου; Ποιος νόμος μπορεί να απειλήσει έναν άγγελο; Τα φτερά πρέπει πρώτα να εξασκηθούν με την κατανόηση και τη συνειδητοποίηση. Τότε μόνο θα είναι έτοιμα. Ποια κατανόηση; Ποια συνειδητοποίηση; Ότι η ευθύνη ειναι δική μας. Με αγάπη και ενσυναίσθηση στο λέω. «Φταίω» σημαίνει «το έκανα να συμβεί». «Το έκανα να συμβεί» σημαίνει «έχω δύναμη», «μπορώ να το διορθώσω» αλλά και «αύριο μπορώ να φτιάξω κάτι όμορφο. Έτσι για αλλαγή». Αν φταίνε πάντα οι άλλοι, τίποτα δεν μπορεί να φτιάξει, να αλλάξει. Είναι βαρετό να μη φταις.
Ποια άλλη κατανόηση; Ποια άλλη συνειδητοποίηση; «Παίρνω τη ζωή στα χέρια μου σημαίνει αναλαμβάνω την ευθύνη της»: Το πρώτο βήμα για αριστουργηματικά αποτελέσματα. Η λύση λοιπόν είναι να αναλάβουμε την ευθύνη. Διαφορετικά θα διαιωνίζεται για πάντα το ίδιο πρόβλημα. Και όταν δεν φταίει το νομοσχέδιο, ο πολιτικός, η κρίση, θα φταίει η θάλασσα που έχει πολύ αλάτι και ο ουρανός που είναι πολύ μπλε. Από εμάς θα ξεκινήσει η αλλαγή. Όχι από αυτούς. Και το “αυτούς”, ενώ αρχικά το έγραψα απαξιωτικά, αμέσως μετά άλλαξα γνώμη. Πρέπει να τους συγχωρήσουμε για να τους αντικαταστήσουμε πιο γρήγορα. Ναι, από εμάς θα ξεκινήσει η αλλαγή.
Θυμήσου: Αλλάζοντας έναν, που θα αλλάξει μία, που θα αλλάξει έναν…, αλλάζεις τον κόσμο (πόσο μάλλον μια
χώρα). Μην ξεχάσεις να ξεκινήσεις από το “ΕΓΩ”.
Αν δεν πιστεύεις ότι αλλάζει ο κόσμος ή η χώρα, σκέψου, μήπως αυτός είναι ο λόγος που δεν έχει αλλάξει ακόμα. Αν δεν πιστεύεις ότι αλλάζει ο κόσμος, τότε απλά μην μας εμποδίζεις να τον αλλάξουμε εμείς. Και όταν τον αλλάξουμε θα είσαι ευπρόσδεκτος στο αλλαγμένο κόσμο. Και εσύ κομμάτι της αλλαγής είσαι άλλωστε. Χώρις εσένα, τον άπιστο, δεν θα είχε την ίδια αξία η αλλαγή.
Από σήμερα ας δείξουμε αγάπη ο ένας στον άλλον. Ας δείξουμε αγάπη στον εαυτό μας. Ας δείξουμε αγάπη στην αγάπη. Έτσι ξεκινά η αλλαγή. Μέσα μας. Δίπλα μας. Γύρω μας. Παντού.
Την αγάπη μου.
Νικόλας Σμυρνάκης
ΠΗΓΗ ΑΡΘΡΟΥ:
http://www.islandofman.me/opinion/evergetikes-synepies-enos-epeschyntou-nomoschediou/
