Η συγγραφέας Άννα Γαλανού βρέθηκε στη Κύπρο, μαζί με την Αλεξάνδρα Αυγερινού Παπαδοπούλου των Εκδόσεων Δίοπτρα, για να παρουσιάσει το καινούριο της βιβλίο “Όταν φεύγουν τα σύννεφα”.
Το Skala Times άδραξε την ευκαιρία και μίλησε με την κυρία Γαλανού στην παρουσίαση του βιβλίου της στην Λάρνακα, στο βιβλιοπωλείο “Πάργα”.
Της Γιώτας Δημητρίου
Πώς νιώθετε που είστε στη Κύπρο; Έχετε κι εδώ ένα μεγάλο αναγνωστικό κοινό….
Το ξέρω ότι έχω αναγνωστικό κοινό στην Κύπρο. Εδώ και δυο χρόνια έχουμε δημιουργήσει μια ιδιαίτερη σχέση με τον κόσμο εδώ και νιώθω ιδιαίτερα συγκινημένη που ήρθα και πάλι στο νησί σας. Έχω έρθει πέντε φορές στη Κύπρο, αλλά είναι η πρώτη φορά που έρχομαι ως συγγραφέας. Βρίσκω ότι η Κύπρος έχει αλλάξει, προς το καλύτερο.
Υπάρχει διαφορά στο αναγνωστικό κοινό κάθε τόπου; Πχ είναι διαφορετικό στην Κρήτη, αλλιώς στην Αθήνα και αλλιώς στην Κύπρο κοκ;
Αυτό που παρατηρώ είναι ότι το αναγνωστικό κοινό έχει γίνει πιο απαιτητικό και αναζητεί καλύτερα βιβλία. Δεν θέλει πια light εκδόσεις, ψάχνει ένα καλό λογοτεχνικό βιβλίο.
Αυτό ίσως να οφείλεται και στην κοινωνική και οικονομική κρίση που διανύουμε;
Ίσως, ναι. Επίσης το αναγνωστικό κοινό έχει συνειδητοποιήσει πως δεν είναι όλα light, φωτεινά και λαμπερά, υπάρχει και η άλλη όψη. Αυτό έχω παρατηρήσει.
Σε παλαιότερη συνέντευξη που είχαμε κάνει, μου είχατε πει ότι συμπάσχετε με τους ήρωες σας και περνάτε μια επώδυνη κατάσταση όταν γράφετε. Επίσης κάνετε και αρκετή έρευνα όταν γράφετε τα βιβλία σας. Αλήθεια, ποιο είναι το θετικό που παίρνετε από τη συγγραφή;
Ξέρετε, το ότι συμπάσχω δεν είναι αρνητικό, διότι μου δημιουργεί την ευθύνη να περιγράψω ακόμη περισσότερο τα συναισθήματα τα οποία βιώνουν οι ήρωες μου και να τα δώσω όσο πιο καλά γίνεται στον αναγνώστη μου έτσι ώστε να τα βιώσει κι αυτός. Άρα το ότι συμπάσχω μπορεί να επηρεάζει την ψυχολογία μου αλλά βοηθά πολύ το βιβλίο μου. Γίνεται πιο άρτιο.
Από την άλλη βεβαίως κάνω έρευνα, δεν μπορώ να γράψω για μια εποχή χωρίς να την μελετήσω, είμαι και κάπως ψυχαναγκαστική με αυτό το θέμα, δηλαδή να μην γραφτεί κάτι που να μην είναι σωστό, να είναι ανακρίβεια.
Κι αυτό εκτιμάται από το αναγνωστικό σας κοινό…
Ελπίζω πως ναι. Δεν ξέρω. Κάνω αυτό που πιστεύω ότι είναι σωστό. Δεν θα ήθελα ένας συγγραφέας να μου γράφει ανακρίβειες. Και για μια στιγμή μιας άλλης δεκαετίας να γράψω, θα το ψάξω.
Τι θα θέλατε να πάρει ο αναγνώστης μέσα από το τελευταίο σας βιβλίο “Όταν φεύγουν τα σύννεφα”;
Το τελευταίο μου βιβλίο είναι ένα ψυχογράφημα πέντε χαρακτήρων και βάζω πολύ βαθιά το μαχαίρι στα συναισθήματα και στις αναζητήσεις τους, στις συναισθηματικές τους εξάρξεις, πόσο το ψέμα πάει πίσω τον άνθρωπο, πόσο ο φόβος εμποδίζει τον άνθρωπο να σκεφτεί σωστά και να προχωρήσει. Πώς λειτουργεί το αίσθημα της κάθαρσης και της δικαιοσύνης εντέλει. Και τι αγώνα πρέπει να κάνει ο καθένας από εμάς για να διεκδικήσει αυτό που πρέπει να διεκδικήσει.
Το βιβλίο έρχεται αντιμέτωπο θα έλεγα με το πεπρωμένο, τις συμπτώσεις, το γραφτό που λέγανε και οι γιαγιάδες μας. Τελικά εσείς κυρία Γαλανού που καταλήξατε όσον αφορά αυτά τα διαχρονικά ερωτήματα;
Κοίταξε, το σύμπαν δεν συνωμοτεί πάντα υπέρ του πεπρωμένου μας. (Χαμογελά). Το ένα είναι αυτό. Από την άλλη εγώ σαν χαρακτήρας πιστεύω στην Ειμαρμένη των αρχαίων Ελλήνων που σημαίνει αν είναι να γίνει κάτι θα γίνει, είναι αναπόφευκτο, δεν μπορείς να το αποφύγεις.
Δηλαδή “Πεπρωμένο φυγείν αδύνατον”;
Ναι, αυτό πιστεύω. Από κει και πέρα όμως οι λαϊκές επεξηγήσεις όσον αφορά στη μοίρα και το ρητό αυτό, είναι για να μειώσουνε τους αγώνες που πρέπει να κάνει ένας άνθρωπος για να αλλάξει την μοίρα του. Όταν ισχύει το “πέσε πίτα να σε φάω” που λέμε και στην Κρήτη, δεν μπορείς να έχεις απαιτήσεις! Άρα, πρέπει να αγωνιζόμαστε και να παλεύουμε, όσο και αν κάποια πράγματα ίσως να είναι γραφτό να γίνουν τελικά.
Στις μέρες μας κυκλοφορούν πολλά βιβλία, πολλοί νέοι συγγραφείς. Εσείς ως συγγραφέας και ως αναγνώστης τι θεωρείτε καλό βιβλίο;
Καταρχάς το καλό βιβλίο δεν προσβάλει τον αναγνώστη που το αγοράζει, με αγοραίες εκφράσεις που μιλάμε όλοι στο σπίτι μας, στην καθημερινότητα μας. Όταν γράφεις βιβλίο και λες ότι κάνεις λογοτεχνία, τότε κάνεις λογοτεχνία. Προσέχεις τα ρήματα, τα επιρρήματα, τους προσδιορισμούς, όλη την γκάμα της ελληνικής γλώσσας. Άρα δεν είναι λογοτεχνία , ούτε διάλογος να γράφεις “Τι έκανες ρε χτες;”
Το πρώτο λοιπόν είναι αυτό.
Το δεύτερο είναι ότι δεν μου αρέσουν τα αδιέξοδα και ο υποθετικός λόγος. Εμένα δεν μου αρέσει το “αν”. Δεν μπορείς να βάζεις τον αναγνώστη σου σε δίλημμα. Ο συγγραφέας πρέπει να καταθέτει την άποψη του. Ανεξάρτητα αν συμφωνεί ή όχι ο αναγνώστης. Πρέπει να έχει άποψη το βιβλίο.
Επίσης να μην υπάρχουν αδιέξοδα. Αν υπάρχουν αδιέξοδα σε ένα βιβλίο μπορεί να το διαβάσει ένα παιδί 16, 17 ετών το οποίο περνάει μια ερωτική απογοήτευση ή κάτι άλλο και εσύ να του δίνεις λύση τα ναρκωτικά ή την αυτοκτονία κτλ. Δεν μπορείς να “βάζεις ιδέες” και να λες “αυτά συμβαίνουν στην ζωή”. Ναι συμβαίνουν, αλλά οφείλεις να είσαι προσεκτικός διότι τα βιβλία μπαίνουν σε σπίτια στα οποία υπάρχουν και έφηβοι, παιδιά. Άρα σεβασμός στον αναγνώστη και προσοχή. Τα βιβλία επηρεάζουν ανθρώπους και συναισθήματα, δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό. Πρέπει να είναι προσεκτικός ο συγγραφέας.
Οι βραβεύσεις σας έχουν παίξει κάποιο ρόλο, σας έχουν επηρεάσει;
Τότε που έγιναν ναι είχαν κάποια αξία. Έγιναν τότε που τα πράγματα είχαν αξία, ήμουν μια άγνωστη που βραβευβόταν και αυτό λειτούργησε σαν κινητήρια δύναμη για μένα.
Ξέρετε εγώ γράφω για πάρα πολλά χρόνια, άσχετα αν έχουν εκδοθεί τελευταίως τα βιβλία μου. Αυτό έγινε συνειδητά.
Τέλος, είναι το ταλέντο, η δουλειά, ή ο συνδυασμός αυτών των δύο που κάνουν ένα συγγραφέα καλό;
Είναι και τα δύο αλλά είναι και η ψυχή βρε παιδί μου. Αν δεν το έχει η ψυχή σου να μπορείς καταθέσεις πράγματα, τότε τι θα γράψεις; Επίσης είναι και η στιγμή. Είχα βιβλίο που δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή για να το γράψω και έμεινε στη μέση, δεν το τελείωσα ποτέ.
Δεν ήταν το γραφτό του…. (Γέλια)
Ναι, δεν ήταν το γραφτό του (Γέλια)
