Της Μαρίας Χατζημιχαήλ
(το κλέψαμε απ’ το facebook wall της Μαρίας)
Eψές, μετά που καμπόσο λικέρ μαστίχα με δκιόσμο, με κόμπους στο στομάχι τζαι βαρετή καρκιάν εξεκινήσαμεν τα σχέδια μεταξύ σοβαρού τζαι αστείου αποχώρησης που την Κύπρο.
Εμπήκαν οι νεοναζί στη βουλή, εμπήκεν ο φασίστας ο Μυλωνάς τζαι επαραμείναν τζαι άλλα τόσα φασιστοειδή… Πακκετάρισμα τζαι εφύαμεν ελαλούσαμεν!
Εγελούσαμεν αλλά εν τζαι ήταν αστείο… τόση αποχή αλλά στο δρόμο είμαστεν εμείς τζαι ο κούκος. Την αποχή δέχουμε την, την αδιαφορία όμως όι, ειδικά τωρά που η βουλή επήρεν στροφή ακόμα πιο δεξιά τζαι εν ξέρουμεν τί εννα μας ξημερώνει κάθε μέρα. Πόσα θέματα εννα πρέπει να βουρήσουμεν.
Αλλά που να πάμεν; Σαν την Κύπρον ενεχει. Δαμέ εν ο έρωτας, οι φίλοι μας, δαμέ εν η θάλασσα μας, ο ουρανός ο γαλαζιος. Πάεις στον κάππαρη τζαι ώσπου να βουττήσεις, ο πολύβιος κάμνει σου χαλλουμούιν στα κάρβουνα, τζαι μετά τραουδά σου τζιόλας. Δαμέ μπορείς να πάεις στη Λήδρας μια νυχτα να πιάεις παγωτό τζαι να βρείς τον Αντωνάκη να παίζει ρεμπέτικα διεκδικώντας τους δημόσιους χώρους. Πάεις στο πρόζακ τζαι σαν ακούεις τους Σάντι φυσά σου το αερούδιν της Λευκωσίας, τζαι απλά σκέφτεσαι πως είσαι τόσο τυχερή που ζεις τούτον το πράμα. Δαμέ οι αγκαλιές εν όμορφες τζαι αληθινές.
Εν τζαιρός λοιπόν να ξυπνήσουμεν. Εν τζαιρός να διεκδικήσουμε τις ζωές μας.
33% η αποχή. Εν πολλής κόσμος. Να φκεί στους δρόμους να διεκδικήσει τη ζωή που του έφαεν το σύστημα – στους δρόμους. Εν με κόφτει η διεκδίκηση στις κάλπες, στους δρόμους.
Εθυμήθηκα ένα κείμενο* που είχα διαβάσει τον τζαιρό που εζούσα στις Βρυξέλλες. Εγώ θα μείνω ελάλεν μια συντρόφισσα στην Αθήνα. Τζαι τωρά αφού ήρτα, μπορώ να το πω τζαι ‘γω: Εννα μείνω.
Αλλά εννα τους παλέψουμεν μαζί… Tζαι τους ναζί, τζαι τους φασίστες, τζαι τους εθνικιστές…. στον δρόμο.
* http://rnbnet.gr/details.php?id=7498%3Fid%3D7498
