Της Γιώτας Δημητρίου
Αύριο Δευτέρα οι «Ράδιο Αρβύλα» θα ρίξουν τίτλους τέλους για τη φετινή σεζόν μετά από μία ακόμα πετυχημένη χρονιά. Εκτός όμως από την ανταπόκριση των τηλεθεατών στην εκπομπή θετική είναι και η ανταπόκριση του αναγνωστικού κοινού για ακόμα ένα «δημιούργημα» του Αντώνη Κανάκη. Το βιβλίο του «Μπαμπά… (μια κανονική ημέρα)», το οποίο κυκλοφόρησε το 2015 από τις εκδόσεις ΙΑΝΟΣ και τώρα έχει ήδη πραγματοποιήσει την 5η έκδοση του.
Πριν λίγες μέρες ο Αντώνης Κανάκης έγραψε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook:
“Ρε Μπαμπά, δεν θα το πιστέψεις, αλλά το βιβλιαράκι μας, έφτασε την 5η έκδοσή του. Το έχουμε μοιραστεί με τόσους πολλούς γιους, κόρες, μαμάδες, μπαμπάδες… και αυτοί με τις δικές τους ιστορίες σαν την δική μας, και μάλιστα όλα τα χρήματα που δίνουν για να το αποκτήσουν, πηγαίνουν στα παιδάκια του ορφανοτροφείου σου. Ταξίδια τα δυο μας, δεν κάναμε πολλά είναι η αλήθεια, αλλά αυτό το τελευταίο μας “ταξίδι” με το βιβλιαράκι μας, αποδεικνύεται πολύ μεγάλο… μας πάει πολύ μακριά και στα καλύτερα μέρη… στις ψυχές των ανθρώπων”
Το σημαντικό και αξιοσημείωτο είναι ότι τόσο ο συγγραφέας του βιβλίου, Αντώνης Κανάκης, όσο και ο εκδοτικός οίκος “ΙΑΝΟΣ” έχουν αποφασίσει ότι όλα τα έσοδα (από την πρώτη κιόλας έκδοση) θα δίνονται στο ορφανοτροφείο «Άγιος Στυλιανός» στη Θεσσαλονίκη.
( www.agios-stylianos.gr/ )
Στο εισαγωγικό σημείωμά του βιβλίου ο Αντώνης Κανάκης επισημαίνει ότι «Αυτό δεν είναι ένα λογοτεχνικό βιβλίο. Είναι ένα πέρα για πέρα αληθινό, κείμενο, που περιγράφει τα συναισθήματα, τις σκέψεις, τις αντιδράσεις, τα γεγονότα, είκοσι περίπου συγκεκριμένων ημερών.Τις είκοσι αυτές ήμερες αυτά έζησα, αυτά ένιωσα, αυτά σκέφτηκα, αυτά φώναξα, αυτά έκανα.
Το κείμενο αυτό γράφτηκε αυθόρμητα, άμεσα, ασταμάτητα. Γράφτηκε μόνο του, μέσα σε τέσσερις περίπου ήμερες, όταν συνέβη ό,τι συνέβη. Έκτος από τις εκ των υστερών ορθογραφικές διορθώσεις, ούτε μια λέξη δεν άλλαξε από την αρχική άμεση-αυτόματη καταγραφή. Δεν σουλουπώθηκε στη συνέχεια, δεν στρογγύλεψε, δεν δουλεύτηκε το περιεχόμενο ή οι διατυπώσεις. Έμεινε έτσι, ακατέργαστο και ωμό.Το κείμενο αυτό είναι μια αντίδραση, μια ανάγκη, ένα καταφύγιο, μια ενέργεια που δεν την αποφάσισα εγώ. Το κείμενο αυτό δεν γράφτηκε για να δημοσιευτεί. Το κείμενο αυτό εύχομαι να μην είχε γραφτεί πότε.Το κείμενο αυτό γράφτηκε από εμένα για τον Μπαμπά μου, από μένα για μένα, αλλά και για όλους τους Μπαμπάδες, για όλους τους γιους, για όλες τις Μαμάδες-συντρόφους, για όλες τις κόρες…Για τους ιερούς αυτούς δεσμούς…»!
Αξίζει να το αγοράσετε για την αλήθεια του περιεχομένου του, για τα έσοδα που δίνονται στο ορφανοτροφείο, για τις κουβέντες του που θα τις κρατήσετε μέσα σας…..και θα τις παιδέψετε με σκέψεις, ενίοτε και δάκρυα.
“Τώρα καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι πιστεύουν στον παράδεισο, στην μεταθανάτια ζωή, στην μετεμψύχωση κτλ. Μέχρι τώρα νόμιζα ότι αυτό συμβαίνει με κύριο αίτιο τον εγωισμό και τον φόβο. Φοβόμαστε να πεθάνουμε και θέλουμε κάποιος να μας εγγυηθεί ότι έχει και συνέχεια το έργο και μάλιστα καλύτερη. Για την πάρτη μας, δηλαδή. Για τους φόβους μας! Λάθος! Τώρα καταλαβαίνω ότι το βασικό αίτιο είναι η αγάπη. Θέλουμε να πιστέψουμε ότι έχει και συνέχεια, μόνο και μόνο για να συναντήσουμε ξανά αυτούς που αγαπάμε. Για να υπάρχει αυτή η προοπτική. Γιατί χωρίς αυτήν την προοπτική θα τρελαθείς. Θα τρελαθώ. Πώς να ζήσω με το δεδομένο ότι δεν θα σε ξαναδώ, μιλήσω, αγκαλιάσω, φιλήσω, μυρίσω…..”
