Της Γιώτας Δημητρίου
Να μπορείς να πεις “ερωτεύτηκα”, να μπορείς να πεις “με ερωτεύτηκαν”, να μπορείς να πεις “έζησα τον απόλυτο έρωτα” και να μπορεί να πεις “έζησα τον απόλυτο πόνο του χωρισμού”.
Να χωρίζονται οι ιστορίες σου σε όμορφες και γκρίζες, σε σπουδαίες και χαζές, σε διαφορετικά γεωγραφικά πλάτη, σε διάφορα χαμόγελα ανθρώπων.
Να έχεις ζήσει τόσα πολλά ώστε να μπορείς να κατανοείς τον δίπλα σου με όλα τα κουσούρια και στραβά του.
Να ξέρεις πως όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν. Καταβάθος.
Να μετράς την ανθρωπότητα στο μπόι της ομορφιάς και όχι της σαπίλας.
Να είναι η αντίληψη σου ανοικτή σαν αερόστατο έτοιμο να πετάξει ψηλά.
Πώς να στο πω; Να μπορείς να πεις “ήταν ωραίο το ταξίδι” και να μην σε νοιάζει η αναφορά στην Ιθάκη.
Κάπως έτσι λοιπόν, γιατί δεν έχουν σημασία τα χρόνια που κουβαλάμε στην πλάτη μας, αλλά οι ιστορίες που μπορούμε να διηγηθούμε με το μυαλό ή τη καρδιά μας. Και η αγάπη που κατάφερε να φωλιάσει μέσα μας καθόλη την διάρκεια του ταξιδιού.
Σε μια ταινία που είχα δει, ο ήρωας είχε πει ότι “οι αρχαίοι πίστευαν πως όταν πέθαινε κάποιος οι Θεοί δεν τον ρωτούσαν τι έκανε και τι δεν έκανε, αλλά πόσο πάθος και αγάπη είχε βάλει σε αυτά που έκανε”.
Ίσως….
