Γράφει η Γιώτα Δημητρίου
“Αυτή είναι η χώρα στην οποία σπούδασα, εργάστηκα, έζησα, για ένα χρονικό διάστημα. Αυτή είναι η χώρα που αποδείχθηκε “more than a home” για χιλιάδες άνεργους νέους από κάθε γωνιά της Ευρώπης, αλλά και για μένα. Ως φοιτήτρια και ως επαγγελματία δημοσιογράφο.
Για μένα αυτή η χώρα είναι και ο τόπος που φιλοξένησε τρία απ’ τα οκτώ αδέλφια της μητέρας μου, όταν την δεκαετία του ’60 μετανάστευσαν εδώ. Η χώρα των όμορφων παιδικών μου αναμνήσεων με τις βαρυφορτωμένες βαλίτσες της θείας μου να φτάνουν στην Κύπρο κάθε καλοκαίρι γεμάτες δώρα”…..
Αυτές οι σκέψεις κυκλοφορούσαν ακάλεστες στο μυαλό μου το μεσημέρι της Τετάρτης, ενώ απολάμβανα το γεύμα μου σε ένα Pret A Manger, στο κεντρικό Λονδίνο, και χάζευα τη βροχή.
Ο κόσμος περνούσε μπροστά μου βιαστικά και ‘γω προσπαθούσα να μαντέψω εθνικότητες. “Αυτός σίγουρα Ιταλός. Αυτός μοιάζει με Κύπριο. Εκείνος πιθανότατα Ισπανός”.
Το βράδυ αποκοιμήθηκα παρακολουθώντας το BBC, περισσότερο για να μελετήσω τον τρόπο με τον οποίο οι δημοσιογράφοι θα παρουσίαζαν το δημοψήφισμα, αφού για το αποτέλεσμα ήμουν σχεδόν σίγουρη: Remain! Αυτό θα ψήφιζε η Βρετανία. Αυτό ψήφισαν και όλοι οι φίλοι μου που εργάζονται εδώ (Ιταλοί, Έλληνες, Κύπριοι) και δεν θέλουν να φύγουν (που να πάνε; Στις γεμάτες ανεργία χώρες τους;)
Αυτό είδα και στους δρόμους του Λονδίνου που κυκλοφόρησα την Τετάρτη: Υποστηριχτές του Remain.
Αποκοιμήθηκα λίγο μετά τα μεσάνυχτα με την τηλεόραση ανοικτή. Ξύπνησα στις πέντε το πρωί της Πέμπτης, με το BBC να συνεχίζει τη μαραθώνια εκπομπή του και να μου ανακοινώνει ότι το Ηνωμένο Βασίλειο ψήφισε αποχώρηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Πρώτη αντίδραση: Σοκ.
Ξεκίνησαν οι αναλύσεις γι αυτό το ομολογουμένως ιστορικό αποτέλεσμα.
Ιστορικό για την Βρετανία, αλλά και για την Ευρώπη ολόκληρη.
Είμαι και εγώ μία ανάμεσα στους χιλιάδες που γνωρίζουν ότι η ΕΕ αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων, ότι δεν ήταν το απάνεμο λιμάνι που αναμέναμε αλλά ένα “τέταρτο Ράιχ”, όπως λένε χαρακτηριστικά κάποιοι φίλοι μου. Ένα τέταρτο Ράιχ που ανάμεσα στα δεινά που έφερε είναι και η ανεργία, μια ανεργία που αναγκάζει τους νέους να μεταναστεύουν σε ξένες χώρες.
Να μεταναστεύουν κι εδώ στην Βρετανία, σε αυτή την πόλη, το Λονδίνο, και να νιώθουν σαν σπίτι τους.
Ξέρω πως το θέμα Brexit μόλις ξεκίνησε και βρίσκεται στο τραπέζι για σοβαρές αναλύσεις και με πολλές πτυχές ανοικτό.
Αλλά, δεν μπορώ να μην σκέφτομαι τους χιλιάδες ξένους Ευρωπαίους που εργάζονται εδώ στη Βρετανία και οι οποίοι πιθανότατα θα αναγκαστούν να επιστρέψουν στις χώρες τους, άνεργοι και ίσως σε πολλές περιπτώσεις με βαλίτσες αδειανές από όνειρα.
Σκέφτομαι πως σήμερα το πρωί πίνω τον καφέ μου εδώ στο Βόρειο Λονδίνο και νιώθω λίγο ξένη και είναι -αλήθεια- η πρώτη φορά που νιώθω ξένη στο Λονδίνο. Λίγες μόνο ώρες μετά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.
Εύχομαι η απόφαση της Βρετανίας να έχει κάποιο θετικό αποτέλεσμα για την Ευρώπη αλλά και για την ίδια την Βρετανία. Για τους χιλιάδες ξένους εργαζόμενους (Κύπριους, Έλληνες, κ.α) που ζουν εδώ δεν πιστεύω πως θα έχει θετικό αποτέλεσμα. Παρά μόνο μια πόρτα εξόδου.
Και αυτα είναι τα πρώτα συμπεράσματα και σκέψεις, λίγες μόνο ώρες μετά το ιστορικό πλέον Brexit.
Υ.Γ Η φωτογραφία είναι είναι απ’ το Camden Town, χθες. Μια απ’ τις πιο αγαπημένες μου περιοχές στο Λονδίνο. Μια πολυπολιτισμική περιοχή, όπως άλλωστε και ολόκληρο το Λονδίνο, μέχρι σήμερα τουλάχιστον…
