Της Γιώτας Δημητρίου
Να διαβάσουμε ξανά τα “Βρώμικα χέρια” του Σαρτρ, εκείνο ξέρεις, το συγκλονιστικό θεατρικό. Και μετά να αναμετρηθούμε ο καθένας με το ήθος του και να αφήσουμε τις μάσκες να πέσουν, να φανούν οι κρυψώνες που κρύβουν αλαζονεία, κομπλεξισμό, αριβισμό, ιδιοτέλεια και κακία.
Να δούμε αν οι ωραίες λέξεις και η θεωρία είναι καθαρές ή μολυσμένες με ψέμα και υποκρισία.
Να δούμε αν οι ποιητικές και όμορφες κουβέντες βγαίνουν από όμορφα μυαλά και φωτεινές καρδιές ή από άρρωστους θεατρίνους.
Στο τσακίρ κέφι να δούμε κατάματα αυτό που αποκαλούμε κοσμοθεωρία μας και να παρατηρήσουμε ποιοι άλλοι είναι δίπλα μας, “δικοί μας” και πώς. (Πώς;)
Να βγάλουμε τις αλήθειες στο φως και να τις πλύνουμε με μια θεϊκή κάθαρση. Δεν θα είναι για όλους οι πεντακάθαρες αλήθειες, αυτό το ξέρω πλέον καλά. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Η αλήθεια δεν βολεύει κάποιους, και ίσως αυτοί οι κάποιοι να είναι οι περισσότεροι.
Να διαβάσουμε λοιπόν ξανά τα “Βρώμικα χέρια” του Σαρτρ και να αποφασίσουμε τι χέρια θέλουμε να είναι τα δικά μας. Βρώμικα ή καθαρά;
Ποτέ δεν είναι αργά.
Υ.Γ1 Κάποιοι θα καταλάβουν το πιο πάνω κείμενο, κάποιοι όχι, κάποιοι θα το παρερμηνεύσουν. Μόνο οι πρώτοι με αφορούν.
Υ.Γ2 Αφιερωμένο σε ένα πολύ σημαντικό άνθρωπο για μένα. Τον αποκαλώ “φίλο” και “σύντροφο” και κάποτε, συχνά, “beautiful mind”.
