Γράφει η Μιράντα Ορθοδόξου
orth_miranda@hotmail.com
Καλοκαίρι, ραστώνη, νωχελικοί ρυθμοί «πυροβολημένοι» από τον ήλιο και οι σκέψεις γίνονται πιο πλατιές, πιο ήρεμες άλλοτε με ένα βαθύτερο υπόστρωμα κι άλλοτε με ένα πιο ανάλαφρο «ένδυμα».
Σκέφτομαι λοιπόν πως οι περιστάσεις, οι εμπειρίες, η βίωση γενικότερα σε καθιστά αυτό που είσαι σήμερα ή ίσως αυτό που δε θα είσαι αύριο. Ο άνθρωπος ο ταλαίπωρος, ο εγωιστής, ο παρτάκιας, ο μίζερος, ο αργόσχολος , ο μνησίκακος βρίσκεται κάπου κρυμμένος μέσα μας και με την παραμικρή ευκαιρία ορθώνεται, μεγιστοποιείται και ξεπηδά για να ποδοπατήσει το ΕΣΥ ή το ΕΜΕΙΣ και να διογκώσει το ΕΓΩ του. Ξεχειλίζει και χωρίς «καμία αιδώ», που λέει και ο ποιητής, χωρίς ιδιαίτερη συστολή ή φραγμούς κατασπαράζει κάθε τι καθαρό χαρακτηρίζει τις ανθρώπινες σχέσεις. Τις ανασφάλειες τις δικές του προσπαθεί να τις μετριάσει, να τις εξαφανίσει εξαφανίζοντας τον άλλο, υποβιβάζοντάς τον για να νιώσει ο ίδιος ΚΑΠΟΙΟΣ. Και στο τέλος ικανοποιείται μέχρις ότου να αντιληφθεί πως ουσιαστικά είναι μόνος. Ο δαίμονας κυριαρχεί λοιπόν, το θηρία το κτήνος, ο άγριος εαυτός σου.
Από την άλλη, μεγαλώνοντας, μαθαίνοντας, βιώνοντας καταστάσεις ίσως κάποια στιγμή καταφέρεις να δεις πρώτα μέσα σου κι έπειτα δίπλα σου. Και τότε αντιλαμβάνεσαι- αχ ναι! συμβαίνει κι αυτό- πως η αγνότερη πλευρά σου υπάρχει κάπου στραπατσαρισμένη και περιμένει την ευκαιρία να βγει και να αναζητήσει το καλύτερο για σένα και τον άλλο! Το δύσκολο είναι να νικήσεις εκείνον τον δαίμονα που σε καταπίνει και σου τρώει το μεδούλι. Μόνο όταν αφήσεις κατά μέρος τη μικροψυχία που σε ταλαιπωρεί μες την καθημερινότητα. Δύσκολο να γίνει πραγματικότητα όμως πιστεύω- ή μάλλον είμαι σίγουρη πως όλοι έχουμε κρυμμένο μέσα μας εκείνον τον ανιδιοτελή και καθαρό εαυτό μας, πιθανότατα ξεχασμένο από τα παιδικά μας χρόνια.
Τότε μόνο μπορείς να καταλάβεις πως δεν έχει νόημα να κοιτάς γύρω σίγουρος ότι κάποιος σε αγριοκοιτάζει, κάποιος σε φθονεί. Δεν έχει νόημα να έχεις πολλά αλλά να δίνεις ό,τι πολλαπλασιάζεται, δεν έχει νόημα να φωνάζεις, να σχολιάζεις πικρόχολα να μαυρίζεις την ψυχή σου. Γιατί ό,τι μένει τελικά είναι τα πολύ πολύ πολύ απλά: να κοιμάσαι το βράδυ με καθαρό κι ελαφρύ το κεφάλι από σκέψεις, τη συνείδηση ήσυχη από μαύρες κηλίδες, να παίρνεις αγνά και ειλικρινή χαμόγελα κι αγκαλιές, να ζεις αξιοπρεπώς, να ερωτεύεσαι σαν να μην υπάρχει αύριο ή αν είσαι κι από τους τυχερούς σκεπτόμενος και το αύριο, να εκτιμάς και να ικανοποιείσαι με ό,τι έχεις και να βιώνεις ολοκληρωτικά τόσο τα μικρά και όμορφα της ζωής όσο και τα μεγάλα και σημαντικά είτε μόνος είτε με ανθρώπους γύρω σου!
Κάνε λοιπόν τις επιλογές σου, ζήσε όπως η δική σου φύση το ορίζει και ζήσε «Κατά τον Δαίμοναν εαυτού»* δηλαδή ζω σύμφωνα με αυτό που η συνείδησή μου θεωρεί σωστό. Η συνείδησή μου έτσι; Όχι η τσέπη μου, ο εγωισμός μου, ο μικροαστός εαυτός μου.
*Η συγκεκριμένη φράση είναι γραμμένη στα ελληνικά στον τάφο του Jim Morrison.
