Του Χρήστου Κιούση (“Ράδιο Αρβύλα”)
Αναδημοσίευση gazzetta.gr
Για αρχή και για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, κατά τη διάρκεια του “πραξικοπήματος” ο Ερντογάν έδωσε ζωντανή συνέντευξη στο CNN Turk, μέσω ενός iphone 6 και της default εφαρμογής της apple για βιντεοκλήσεις, τoυ facetime. Το διευκρινίζω, γιατί βαρέθηκα να ακούω από Έλληνες δημοσιογράφους, περί της ειρωνείας τού να χρησιμοποιεί το Skype ο Τούρκος Πρόεδρος, που τόσο μισεί τα social media. Άσε που δεν ανήκει το Skype στα social media. Μάλιστα σχολίαζαν οι Έλληνες δημοσιογράφοι, το πόσο εντυπωσιακά γρήγορα ξανασυνδέεται με την Τουρκάλα δημοσιογράφο ο Ερντογάν, κάθε φορά που “πέφτει” το Skype! Στην πραγματικότητα κι ενώ ήταν σε εξέλιξη η facetime κλήση τους, κάθε φορά που κάποιος (συνάδελφος, φίλος, γκόμενος) καλούσε την ρεπόρτερ, ο Ερντογάν έφευγε από την οθόνη κι όταν η Τουρκάλα “γείωνε” την εισερχόμενη κλήση, τσουπ ξαναεμφανιζόταν ο Σουλτάνος Ρετζέπ Ταγίπ ο Α’. Θα μου πει κάποιος, έχει την υποχρέωση να τα ξέρει αυτά ένας Έλληνας ancorman; Ναι απαντώ την έχει, αν όχι αυτός, σίγουρα κάποιος που μισθοδοτείται εκείνη την ώρα στη βάρδια της ΕΡΤ. Είναι μια στοιχειώδης τεχνική λεπτομέρεια, που ίσως κάποτε σώσει τη ζωή ενός πολεμικού ανταποκριτή σαν τον ίδιο τον κύριο Χαρίτο.
Ήδη κάνουν το γύρο του κόσμου άρθρα που αμφισβητούν την αυθεντικότητα του προχθεσινού πραξικοπήματος. Ο φίλος μου ο Άρης, νεαρός επιστήμονας (οδοντίατρος) και νέος πατέρας με τον οποίο πέρασα χτες άπειρες ώρες σε έναν “αρμένικο” καφέ, μου έλεγε από την πρώτη στιγμή: “ Μα καλά ρε, τόσο στημένο;; Ούτε για το ξεκάρφωμα δεν μπορούσαν να το οργανώσουν πιο αληθοφανώς;” Σε άλλες συνθήκες ο φίλος μου θα χαρακτηριζόταν συνομωσιολάγνος κι εγώ θα ξεφυσούσα από πλήξη, αλλά κοιτάξτε την πραγματικότητα. Ο Ερντογάν προσγειώθηκε και έζησε υποδοχή Μεσσία στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης, ξηλώθηκαν 3000 δικαστικοί και 3000 στρατιωτικοί σε ένα βράδυ ως ύποπτοι, χιλιάδες κόσμου πανηγυρίζει στις πλατείες φωνάζοντας “Αλλάχ Ακμπάρ”, διορίστηκαν νέοι φιλοκυβερνητικοί αρχηγοί στο στράτευμα, άνοιξε η συζήτηση για επαναφορά της θανατικής ποινής στην Τουρκία, κι ο Τούρκος Πρόεδρος που λατρεύει την εικόνα του, ζητάει την έκδοση του άλλοτε μέντορά του και νυν εχθρού του από την Πενσυλβάνια των Η.Π.Α. Φετχουλάχ Γκιουλέν, για να δικαστεί στην Τουρκία. Κι όλα αυτά; Με σκάρτα 300 νεκρούς, αναλώσιμες ψυχές για τη θωράκιση της Τουρκικής “Δημοκρατίας”.
Στην πρώτη μου επίσκεψη στην Πόλη των πόλεων γνώρισα μια νέα Τουρκάλα επιχειρηματία, ένα από τα πιο πολιτικοποιημένα άτομα που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Από τα ανώτερα στρώματα της κοινωνίας της Κωνσταντινούπολης, με σπουδές στο εξωτερικό, αγανακτούσε με την εξισλαμιστική διακυβέρνηση Ερντογάν και μου περιέγραφε πρόσφατα, πριν τις τουρκικές εκλογές, το πόσο άνισα μοιραζόταν ο χρόνος, το χρήμα και η προβολή στον προεκλογικό αγώνα. Αυτός είναι ο νέος τρόπος νόθευσης της δημοκρατίας στον αιώνα που ζούμε. Έλεγχος των ΜΜΕ, το να μπορείς να ρίξεις για πλάκα facebook, twitter και instagram, αφού αυτά χρησιμοποιούνται σε άλλες χώρες ως κύρια πηγή πληροφόρησης και όχι για διαγωνισμό καλύτερης ατάκας, διακοπή των τηλεπικοινωνιών. Όλα αυτά δηλαδή που δεν κατάφεραν να κάνουν οι προχθεσινοί “πραξικοπηματίες”. Είναι αρκετά άβολο να συνειδητοποιείς, ότι οι Ελληνες συνταγματάρχες το ’67 προέβησαν σε πιο προσεκτικά οργανωμένη κατάληψη της εξουσίας, από ότι οι Τούρκοι στρατηγοί και συνταγματάρχες το 2016.
Στο μεταξύ, ενώ εξελισσόταν στους δέκτες μας το νέο τούρκικο σήριαλ με τίτλο “Ρετζέπ ο Δημοκράτης” (κατά το Χουάνα η Παρθένα), έτρεμε το φυλλοκάρδι μου, μη βγει κανένας από τους δικούς μας πολιτικούς ογκόλιθους και κάνει καμιά ηλίθια δήλωση, αλλά αυτή μάλλον είναι η μοίρα του Έλληνα ψηφοφόρου, που είναι αναγκασμένος να κυβερνιέται από τα βρισκούμενα. Τώρα που προσγειώθηκαν στην Αλεξανδρούπολη οι 8 πραξικοπηματίες με το “Black Hawk”, ιδρώνουμε και ξαναϊδρώνουμε, μπροστά στο τι πρέπει να σεβαστούμε. Τη συνθήκη της Γενεύης ή το πρόσταγμα του Σουλτάνου; Να είσαι η Γεροβασίλη, μόλις να έχεις βγει από το κομμωτήριο και να πρέπει να κάνεις δηλώσεις επί του θέματος. Μπρρρ…
Στο φινάλε του χθεσινού αρμένικου καφέ με τον φίλο μου τον Άρη, βρεθήκαμε για ρακές στο κρητικό καφενείο του Ζουριδάκη στη Βενιζέλου, μιλήσαμε μέσω facetime (ναι αυτού που έσωσε τη δημοκρατική Τουρκία) με τους κολλητούς του σε Αγιο Νικόλαο Κρήτης και Γουίνιπεγκ του Καναδά και προγραμματίσαμε διακοπές προσεχώς. Σε κάποια φάση εμφανίστηκε ο Λάμπρος, ένας Κρητικός πιτσιρικάς φοιτητής σε κατάσταση hangover και μας ρώτησε: “ Τι έγινε ρε κοπέλια μ’ αυτό το πραξικόπημα; Τελείωσε, αυτό ήταν;” Αυθορμήτως αποκρίθηκα: “Λάμπρο μου ξέρω γάμους κάτω στην Κρήτη, που κράτησαν περισσότερο από το συγκεκριμένο πραξικόπημα και που δύστυχως μάλλον έπεσαν και περισσότερες ντουφεκιές. Αυτοί το σχόλασαν κατά τη μιάμιση, ενώ εσείς θα το πηγαίνατε δυο-τρεις μέρες…” Η πικρή αλήθεια στη ρακή λέγεται…
Φανταστείτε για το τέλος σκηνή σε κρεβάτι ζευγαριού που δυσκολέυεται χθες βράδυ να αποκοιμηθεί. “Βάλε αγάπη μου να δούμε λίγο τον Ερντογάν. Μου φέρνουν ωραία γλυκιά νύστα αυτά τα περί πραξικοπήματος…” Μύθος ή πραγματικότητα;
