Της Αναστασίας Γαϊτάνου Ξενοφώντος
(Εκπαιδευτικός / Συγγραφέας)
Όλα του γονιού δύσκολα
Σκέφτεσαι να γίνεις γονιός και είσαι γυναίκα; Την έβαψες! Πρέπει να ακολουθήσεις ένα πρόγραμμα σωματικής και ψυχολογικής εξυγίανσης. Τέρμα οι καταχρήσεις! Πες αντίο στα φάρμακα. Κι αν έχεις την ατυχία να αρρωστήσεις, τότε η μόνη σου λύση είναι τα βότανα.
Και όταν επιτέλους η περιβόητη σύλληψη γίνεται πραγματικότητα τότε αρχίζεις και διαβάζεις ένα σωρό βιβλία των οποίων ο στόχος είναι να σε φλομώσουν στις συμβουλές και να αυξήσουν το άγχος σου. Για παράδειγμα:
-«Το παιδί ακούει ακόμη κι όταν βρίσκεται στην κοιλιά της μαμάς του». Σε πιάνει τότε μια ακατάπαυστη λογοδιάρροια πιστεύοντας ότι έτσι το παιδί σου θα γίνει πιο έξυπνο και σοφό.
-«Οι έρευνες έδειξαν ότι η μουσική ηρεμεί και γαληνεύει το παιδί». Τρέχεις κι εσύ να αγοράσεις όχι κάποια τυχαία μουσική αλλά κλασική. Γίνεται το παιδί να μεγαλώνει μέσα σου χωρίς να ακούσει Μότσαρτ ή Μπετόβεν; Απαράδεκτο.
-«Αυτά που σκέφτεται και νιώθει η μητέρα μεταφέρονται στο παιδί.» Αν αυτή η άποψη ισχύει τότε το παιδί θα βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση από γεννησιμιού του, αφού είναι γνωστό ότι οι σκέψεις και τα συναισθήματα της γυναίκας εναλλάσσονται συνεχώς.
Και επιτέλους το μωρό σου έρχεται στο φως. Αν θέλεις να συγκαταλέγεσαι στην κατηγορία των «καλών» και «προοδευτικών» γονιών τότε θα πρέπει να ενδιαφέρεσαι εξίσου και για το σώμα αλλά και για το πνεύμα του. Μ’ αυτό το σκεπτικό επιβάλλεται το φαγητό του να είναι σπιτικό. Το έτοιμο φαγητό πρέπει να περιοριστεί το πολύ δύο φορές την εβδομάδα. Και εκεί που περιμένεις το παιδί σου να μεγαλώσει και να γίνει πιο ανεξάρτητο, για να αποκτήσεις επιτέλους κι εσύ λίγη προσωπική ζωή, αναλώνεσαι σε μια προσπάθεια μεταμόρφωσης του σε ένα πολυτάλαντο ον. Χορός, ζωγραφική, κολύμπι, ποδόσφαιρο, τένις, ηλεκτρονικοί υπολογιστές ( το νέο φρούτο ), μια τουλάχιστον ξένη γλώσσα και η λίστα δεν έχει τέλος. Έτσι εκτός από την οικονομική σου αφαίμαξη αποκτάς μια δεύτερη εργασία, αυτή του ταξιτζή, χωρίς όμως να πληρώνεσαι.
Μ’ αυτά και μ’ άλλα τόσα να μου ανεβάζουν την πίεση, η μέρα φτάνει προς το τέλος της, τα παιδιά μου κοιμούνται κι εγώ αποφασίζω να εκμεταλλευτώ την απουσία των παιδιών μου για να κάνω καμιά δουλειά. Πριν όμως ξεκινήσω πηγαίνω στο δωμάτιο τους. Πλησιάζω τα κρεβάτια τους. Δύο αγγελούδια! Ανίσχυρα, αθώα. «Αυτά είναι τα παιδιά μου. Τα δικά μου παιδιά.», μονολογώ και οι υποχρεώσεις εξαφανίζονται δια μαγείας, το άγχος εξουδετερώνεται και μένει μόνη ατόφια και πανίσχυρη η ανάγκη μου να τα προστατεύσω. «Χαλάλι», ψιθυρίζω και τους φιλάω στο μέτωπο ευχαριστώντας το Θεό που τα έχω στη ζωή μου.
Σοφά λόγια που πρέπει να θυμάμαι:
«Σε κάθε εκατό χρόνια από τώρα δεν θα έχει καμιά σημασία τι αυτοκίνητο έχεις, σε τι σπίτι ζούσες, πόσα λεφτά είχες στην τράπεζα ή πώς ήταν τα ρούχα σου. Όμως ο κόσμος μπορεί να είναι λίγο καλύτερος, επειδή έπαιξες πρωτεύοντα ρόλο στη ζωή ενός παιδιού…»
-Margaret Power
